Ξαφνικό προσκλητήριο

-Σπύρο, έλα γρήγορα εδώ.

-Πότε; Τώρα;

Μόλις είχα γυρίσει το μεσημέρι από τη δουλειά και ετοιμαζόμουνα να βάλω μία μπουκιά στο στόμα μου, ντρίννν κτυπάει το τηλέφωνο. Ήταν η κυρία Κουρνοπούλου, εκδότρια της "ΑΥΛΙΔΑΣ".

-Ναι σε παρακαλώ. Είναι ανάγκη. Σε περιμένω στο γραφείο.

-Καλά έρχομαι.

Ξαναφοράω τα ρούχα και νοιώθοντας το στομάχι μου να έχει μείνει στο τραπέζι, κάνω πάλι τη διαδρομή Παραλία - Φάρος - Βαθύ, κτυπάω την πόρτα και μπαίνω μέσα.

-Σπύρο, πήρες είδηση ότι άλλαξε ο χρόνος; με ρωτάει, πίνοντας το καφεδάκι της.

-Όχι, αλλά κάτι άκουσα.

-Κοίταξε, λοιπόν, τι σε θέλω. Πήγαινε να κάνεις ένα ρεπορτάζ για τη χρονιά που πέρασε. Τι λέει ο κόσμος, τι πιστεύει, πως τα πέρασε τον προηγούμενο, τι περιμένει από τον επόμενο. Να είναι ένα ρεπορτάζ πρωτοχρονιάτικο, ζωντανό, πρωτότυπο, ζουμερό, αντικειμενικό, αποκλειστικό και όχι σαν αυτά που συνήθως φέρνεις.

-Κατάλαβες;

-Βρε, είσαι με τα καλά σου; Για αυτό με φώναξες μεσημεριάτικα; Επειδή εσύ δεν ξέρεις τι θέλεις, την πληρώνω εγώ; φώναξα από... μέσα μου, γιατί απ΄ έξω μου ακούστηκε: Βεβαίως και θα το κάνω κ. Γεωργία. Θαυμάσια ιδέα. Πως δεν την σκέφτηκα εγώ; Μείνε (αν)ήσυχη.

-Μόνο κάνε γρήγορα γιατί πρέπει να στείλουμε την ύλη για σελιδοποίηση.

-Έφυγα!

Παίρνω τις στράτες!

Παίρνω τους δρόμους, μπας και συναντήσω κανένα θύμα (συμπολίτη μου ήθελα να πω). Πάω και στέκομαι κάτω από το Δημαρχείο (αφού όλοι από εκεί περνάνε) και σε λίγο βλέπω, όχι έναν αλλά δύο να ροβολάνε τις γραμμές του τραίνου και να πηγαίνουν βιαστικά προς τα καφενεία.

Από μακριά τους χαιρετώ, και από κοντά τους λέω:

-Που πάτε ωρέ λεβέντες, που πάτε ωρέ παιδιά;

-Ασε μας Σπύρο, γιατί έχουμε να κλείσουμε κάτι δουλειές, και εμείς ακόμα εδώ είμαστε.

-Πως πήγε η χρονιά που πέρασε;

-Θαυμάσια. Ποτέ δεν ήταν καλύτερα. Μακάρι και αυτή να είναι το ίδιο, μου λένε και χάνονται.

Πιο κάτω, συναντάω μία κυρία να σέρνει ένα γεμάτο καρότσι από το SUPER MARKET. Την πλησιάζω ευγενικά.

-Για πέστε μου κυρία, πως κύλησε για εσάς η προηγούμενη χρονιά;

-Θέλει και ρώτημα; Καλύτερα δεν γινότανε. Με το μεροκάματο του άνδρα μου περνάμε μία χαρά, δεν μας λείπει τίποτα, πληρώνουμε τα φροντιστήρια των παιδιών και έχουμε και στην άκρη για μία ώρα ανάγκης. Ησυχία, τάξη και ασφάλεια επικρατεί και επιτέλους νοιώθουμε σαν άνθρωποι. Τι άλλο θέλουμε; Ας έχει ο Θεός καλά αυτούς που μας κυβερνάνε.

Αρχισα να νοιώθω ζαλάδες και να διαισθάνομαι ότι κάτι μου ξέφυγε. Βρε μπας και ζούσα σε άλλο μέρος, σε άλλο πλανήτη;

Πάμε γι΄ άλλες πολιτείες!

Φεύγω νευριασμένος και από το Βαθύ πηγαίνω στο Καλοχώρι - Παντείχι για να δω τι πιστεύουν εκεί. Βρίσκω στην πλατεία μερικούς να πίνουν τον φραπέ τους.

-Γεια σας πατριώτες, τους λέω.

-Γεια σου κι εσένα, μου απαντάνε ζεστά.

-Πως τα πάτε εδώ; Πως τα περνάτε; Πως πάνε οι δουλειές;

-Μια χαρά. Το 2000 ήταν η καλύτερη χρονιά μας, και ελπίζουμε ότι φέτος θα πάμε ακόμα καλύτερα. Τα προϊόντα μας έχουν καλές τιμές, δουλειές υπάρχουν μπόλικες, κανείς δεν μας ενοχλεί, η συγκοινωνία βελτιώθηκε και όλα είναι μία χαρά. Η θάλασσα μας λείπει μόνο, αλλά δεν ξέρεις. Κάποτε μπορεί να έλθει και αυτή.

-Βρε πατριώτες, να σας ρωτήσω κάτι; Με δουλεύετε;

-Όχι βέβαια, για ποιο λόγο;

Ολοταχώς για Φάρο!

Φεύγω γρήγορα από εκεί, μιας και δεν φημίζομαι ως υπομονετικός άνθρωπος, και αποφασίζω να πάω στον Φάρο, μήπως εκεί βλέπουν διαφορετικά τα πράγματα.

Ομολογώ ότι άρχισα να ανησυχώ για τον εαυτό μου. Λες να είναι έτσι, αναρωτήθηκα, και να μην το ΄χω πάρει χαμπάρι;

Κάτω στην θάλασσα, βρίσκω κάποιον να λιάζεται. Σοβαρός μου φάνηκε, τον πλησιάζω.

Χαίρετε. Συνεργάζομαι με την εφημερίδα "ΑΥΛΙΔΑ".

Δεν πειράζει. Κανείς δεν είναι τέλειος.

Μπορώ να σας κάνω μερικές ερωτήσεις;

Όσες θέλεις. Συνταξιούχος είμαι.

Τι γνώμη έχετε για τη χρονιά που πέρασε;

Δεν γινότανε καλύτερη. Εβδομήντα χρονών κοντεύω και πρώτη φορά είδα τέτοια καλοπέραση. Αφού να φανταστείς ότι με την σύνταξη που παίρνω ζω πλουσιοπάροχα, πάντρεψα τα παιδιά, η γριά μου σταμάτησε να γκρινιάζει και η ζωή μας κυλάει τόσο καλά, όσο δεν μπορούσα να το φανταστώ. Μερικές οικονομίες που είχα τις έπαιξα στο χρηματιστήριο και έγιναν περιουσία ολόκληρη, πολιτική σταθερότητα έχουμε, η κυβέρνηση κάνει θαύματα, η αντιπολίτευση παίζει άριστα το ρόλο της, όλοι μας σέβονται, η παιδεία και η υγεία έφτιαξαν, η τηλεόραση το ίδιο, όλα πάνε ρολόι και κανείς δεν παραπονιέται. Μην είμαστε και πλεονέχτες!

Ρε μπάρμπα, του κάνω γιατί δεν άντεχα πια. Μήπως είσαι με την κυβέρνηση, κάνεις και τίποτα άλλες δουλειές και τα βρίσκεις όλα ρόδινα;

Όχι παιδί μου. Σύνταξη του ΙΚΑ έχω μόνο και δεν με ενδιαφέρει η πολιτική. Το σωστό όμως πρέπει να λέγεται.

Φεύγω θολωμένος από εκεί και πηγαίνοντας προς το αυτοκίνητο, πέφτω επάνω σε κάποιον που τον είχε βγάλει ο σκύλος του βόλτα.

Εσείς πως είδατε το 2000; τον ρωτάω βιαστικά.

Ποιο 2000; μου απαντάει απότομα. (Καλά, αυτός ήταν πολύ προχωρημένος).

Παραλία SOS!

Οδηγώντας προς την Παραλία, άρχισα να αναρωτιέμαι: Βρε Σπύρο, πότε πήγες τελευταία στο γιατρό; Δεν μπορεί, κάτι θα σου συμβαίνει. Πρόσεξε, γιατί μεγαλώνεις παιδιά.

Παρκάρω, που λέτε, μπροστά σε μία καφετέρια στην Παραλία. Από καφέδες, μπύρες και αναψυκτικά το τραπέζι γεμάτο.

-Γεια σας, τους κάνω. Τι χαμπάρια;

-Μια χαρά, μου απαντάνε. Εσύ που τρέχεις;

-Θα σας ρωτήσω κάτι, αλλά θα μου απαντήσετε με απόλυτη ειλικρίνεια. Ξέρω βέβαια τι θα μου πείτε γιατί και εγώ εδώ ζω, αλλά θέλω να το ακούσω και από σας.

-Σπύρο, ρώτα ότι θέλεις.

-Βρε παιδιά, αυτό το 2000, πως ήταν; Κοντεύω να τρελαθώ. Όλοι μου λένε ότι καλύτερη χρονιά δεν υπήρξε. Ποια είναι η δική σας γνώμη;

-Σπύρο έχουν δίκιο. Ποτέ δεν ήταν καλύτερα. Πάρε για παράδειγμα το χωριό μας. Τώρα έχουμε άφθονο νερό, οι ακτές καθαριστήκανε, η θάλασσα το ίδιο, το τσιμεντάδικο έβαλε δύο φίλτρα περισσότερα, οι δρόμοι φτιάχτηκαν και τα μαγαζιά δουλεύουνε φουλ. Θα θυμάσαι σίγουρα ότι το περασμένο καλοκαίρι το μέρος αυτό είχε πήξει από παραθεριστές. Δεν μπορούσες να περάσεις.

-Έτσι, ε;

-Έτσι.

Τέλος!

Σήκωσα τα χέρια ψηλά και αποκαμωμένος αποφάσισα να σταματήσω. Αλλωστε δεν είχε και κανένα νόημα πλέον, αφού όλοι, λίγο - πολύ τα ίδια μου έλεγαν. Αφήστε που είχε περάσει και η ώρα και ανυπομονούσα να παραδώσω αυτό το υπέροχο ρεπορτάζ στην Διευθύντρια.

Σούρουπο, ξαναμπαίνω στην εφημερίδα.

-Σπύρο εντάξει; ακούω την ανυπόμονη φωνή της εκδότριας.

-Περίπου, της λέω και της δίνω διστακτικά το κείμενο.

Αρχίζει να το διαβάζει προσεκτικά, ενώ εγώ κράταγα την ανάσα μου, έτοιμος να σαλτάρω έξω. Αφού το τελείωσε χωρίς κανένα σχόλιο ή ερώτηση, καρφώνει τα μάτια της επάνω μου και με μελιστάλαχτη φωνή μου λέει:

-Σπύρο. Με αυτό επιβεβαιώνεις την γνώμη που έχω για σένα. Δεν θέλω να σε κολακέψω και πάρουν τα μυαλά σου αέρα, αλλά δημοσιογράφος θα γίνεις σε 2 αιώνες από σήμερα. Είσαι φοβερός. Σου ζήτησα ένα ρεπορτάζ για την Πρωτοχρονιά και εσύ μου έφερες για την. .. Πρωταπριλιά!!
Σπύρος Βεκίνης

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »