|
|
|
|
||
|
Αλιβέρι - Πετριές - Αγ. Απόστολοι - Κριεζά - Αγ. Γιάννης - Αγ. Λουκάς Ιστορία Σε πολλές περιοχές του Αλιβερίου έχουν έρθει στο φως μαρτυρίες ανθρώπινης παρουσίας ήδη από τη νεολιθική εποχή και από την εποχή του χαλκού. Στο Δύστο έχει επισημανθεί νεολιθικός οικισμός και στην περιοχή Κατακαλού έχει βρεθεί θολωτός μυκηναϊκός τάφος, τον οποίο πολλοί θεωρούν μικρογραφία του θολωτού τάφου του Αγαμέμνονα. Στους αρχαίους χρόνους στο δήμο Τάμυνα, που έδρευε εδώ, υπήρχε ναός του Απόλλωνα προς τιμή μάλιστα του θεού του φωτός τελούταν και αγώνες.
Από τους ελληνορωμαϊκούς χρόνους έχουν διασωθεί Λουτρά, τα οποία βρίσκονται στην περιοχή του Κάραβου. Στους βυζαντινούς χρόνους, με διιστάμενες απόψεις ως προς την ακριβή χρονολόγηση, τοποθετείται η Παναγίτσα, ο μικρός ναός της Κοίμησης της Θεοτόκου. Είναι αξιοσημείωτο ότι για την κατασκευή του ναού έχουν χρησιμοποιηθεί και αρχαία μαρμάρινα γλυπτά και ότι έχουν καταστραφεί από τους Τούρκους τα μάτια των Αγίων σε όλους σχεδόν τις αγιογραφίες. Από τους βυζαντινούς χρόνους προέρχεται και η Κόκκινη Εκκλησία, που ονομάζεται έτσι λόγω της κόκκινης πέτρας, που χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή της. Στην περιοχή Μηλάκι σώζονται τα ερείπια μεσαιωνικού κάστρου, από το οποίο μάλιστα ξεκινάει υπόγεια σήραγγα. Στην πρώτη περίοδο της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 το Αλιβέρι υπήρξε μαζί με την Κάρυστο το κέντρο των επαναστατών της Νότιας Εύβοιας. Εδώ αποβιβάστηκε ο επίσκοπος Καρυστίας Νεόφυτος με σώμα από νησιώτες, κυρίως Ανδριώτες, και οργάνωσε στρατόπεδο με σκοπό την προσέλευση και των ντόπιων οπλαρχηγών. Οι Τούρκοι όμως, υπό την αρχηγία του Ομέρ πασά, κινητοποίησαν μεγάλες δυνάμεις και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να εγκαταλειφθεί το Αλιβέρι από τους επαναστάτες. Ανακαταλήφθηκε προσωρινά από τον Οδυσσέα Ανδρούτσο το 1822 και χάρη στις προσπάθειες του Νικόλαου Κριεζώτη παρέμεινε στους Έλληνες ως το 1823, οπότε και καταλήφθηκε οριστικά από τους Τούρκους και έμεινε στην κατοχή τους μέχρι την ενσωμάτωση ολόκληρης της Εύβοιας στο ελεύθερο ελληνικό κράτος.
Στις αρχές του αιώνα μας η περιοχή του Αλιβερίου έγινε ιδιαίτερα γνωστή για τη λιγνιτοφόρο λεκάνη και τη συστηματική εκμετάλλευσή της. Αξίζει να σημειωθεί ότι τα λιγνιτικά κοιτάσματα του Αλιβερίου ήταν γνωστά από την αρχαιότητα. Οι κάτοικοι της περιοχής κατασκεύαζαν μικρές στοές και εξόρυσσαν λιγνίτες για οικιακή χρήση. Για τον ίδιο σκοπό στα νεότερα χρόνια οι κάτοικοι των γύρω οικισμών χρησιμοποιούσαν τα επιφανειακά κοιτάσματα. Τα ανθρακωρυχεία του Αλιβερίου λειτούργησαν ως το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οπότε την εκμετάλλευσή τους ανέλαβαν τα στρατεύματα κατοχής. Έγιναν τότε συστηματικές έρευνες από επιστήμονες των κατακτητών για τον καθορισμό του κυρίως λιγνιτικού κοιτάσματος. Οι έρευνες αυτές αποτέλεσαν τη βάση για τις κατοπινές έρευνες, που άρχισε να διενεργεί με τελειότερα επιστημονικά μέσα το ελληνικό Δημόσιο. Η γεωλογική κατασκευή της λιγνιτοφόρου λεκάνης του Αλιβερίου αποτελεί τον αψευδέστατο μάρτυρα των κοσμογονικών γεωλογικών ανακατατάξεων, που συντελέστηκαν στην περιοχή κατά την περίοδο της Προϊστορίας. Οι λιγνίτες του Αλιβερίου κατατάσσονται στην κατηγορία των ξυλωδών ανθράκων, οι οποίοι έχουν ως κύρια πρώτη ύλη σχηματισμού τους την κωνοφόρα βλάστηση, που προφανώς υπήρχε στην περιοχή πριν από εκατομμύρια χρόνια. Η οικονομική ανάπτυξη της ευρύτερης περιοχής υπήρξε αποτέλεσμα της αξιοποίησης των λιγνιτοφόρων κοιτασμάτων και της λειτουργίας του θερμοηλεκτρικού σταθμού της Δημόσιας Επιχείρησης Ηλεκτρισμού. |
||
|
|
|
|
Αλιβέρι |
Γεωγραφικός
χώρος