Το Δημοτικό Σχολείο των Γαλατσάδων είναι ένα μεγάλο όμορφο κτήριο στο ψηλότερο σημείο του χωριού, στην παρυφή του δάσους. Κάποτε, μέχρι μια - δυο δεκαετίες, έσφυζε από ζωή και φωνές παιδιών. Την εποχή των γονιών μας είχε ογδόντα και πλέον μαθητές και όταν ήμασταν εμείς οι νεώτεροι μαθητές θυμάμαι ότι υπερέβαινε τους είκοσι.

Σήμερα στέκει βουβό και εγκαταλειμμένο, χτυπημένο από την εγκατάλειψη των ορεινών οικισμών, που παρατηρείται γενικά στη χώρα μας από την υπογεννητικότητα αλλά και την αδιαφορία όλων μας και ιδίως των τοπικών αρχόντων.

Μπορεί να μην υπάρχουν σήμερα μαθητές να παίξουν στο προαύλιο του σχολείου δε δικαιολογείται όμως αυτή η αδιαφορία. Η αυλή που κάποτε ήταν φυτεμένη με τριανταφυλλιές και ντάλιες, τώρα είναι γεμάτη αγριόχορτα και αγκάθια. Το μνημείο των ηρώων, που γενιές ολόκληρες μαθητών κατέθεταν στεφάνι στις εθνικές επετείους, πέφτει σιγά - σιγά χωρίς συντήρηση, χωρίς φροντίδα. Η πόρτα της αυλής είναι «δεμένη» με σχοινί.

Όσο για το σχολείο, που η τελευταία συντήρηση και περίφραξη έγινε πριν το σχέδιο Καποδίστριας από τον ακαταπόνητο πρώην κοινοτάρχη μας Βασίλη Αναστασόπουλο, έγινε αποθήκη μηχανημάτων του μεγάλου Δημόσιου Οργανισμού που έχει εγκαταστήσει τις κεραίες του στο προαύλιο.

Σε πολλά χωριά της ελληνικής υπαίθρου δε λειτουργούν σχολεία. Γίνονται όμως κέντρα πολιτιστικών συλλόγων, γίνονται μικρά λαογραφικά μουσεία, που τα προικίζει η έγνοια των ανθρώπων που πέρασαν κάποτε απ' τα θρανία τους και πήραν τα πρώτα «φώτα» όπως λέει ο ελληνικός λαός.

Δυστυχώς το δικό μας σχολείο, λέω δικό μας με το παράπονο ενός ανθρώπου που εκεί έμαθε τα πρώτα του γράμματα, έγινε «αποθήκη» γιατί οι αρμόδιοι έκριναν ότι μόνο έτσι θα μπορούσε να προσφέρει στην τοπική κοινωνία.

Υ.Γ. Έξω από το σχολείο λειτουργούσε μια μικρή παιδική χαρά, με κούνιες, τσουλήθρες. Μέχρι πριν μία δεκαετία έπαιζαν τα παιδιά του χωριού. Μετά τα παιδιά λιγόστεψαν επειδή όμως πολλοί Αθηναίοι αγόρασαν και έφτιαξαν σπίτια στο χωριό τους μήνες του καλοκαιριού φέτος πάνω από δεκαπέντε παιδιά έπαιζαν και πάλι στην πλατεία και τους δρόμους. Κανένας δε νοιάστηκε να ξαναλειτουργήσει η μικρή παιδική χαρά. Αλλά πώς να λειτουργήσει αφού δίπλα υψώνονται κεραίες; Ποιος θα έστελνε το παιδί του να παίξει σ' ένα ναρκοθετημένο χώρο από αόρατες ακτινοβολίες;
Βασίλης Στεργίου

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »