Ο πύργος της Σίμιας
Από μακριά δύσκολα τον ξεχωρίζεις μέσα στην ποικιλομορφία της φύσης του Τελεθρίου: Από τη μια μεριά η χιλιόχρονη καστανιά όπως λένε οι κάτοικοι του χωριού από την άλλη ο πύργος, λευκός, έρημος στολίζει με την παρουσία του την μονότονη ομορφιά της φύσης.

Πίσω του απλώνεται το εκπληκτικό δρύινο δάσος του Τελεθρίου και μπροστά του τα λιβάδια, τα χωράφια που αυτή την εποχή είναι καταπράσινα και στολισμένα με λογής λογής λουλούδια. Δίπλα ακριβώς η Σίμια με τους λίγους αλλά φιλόξενους κατοίκους που ασχολούνται με το δάσος, τη γεωργία και την κτηνοτροφία.

Η ιστορία του πύργου
Χτίστηκε γύρω στα 1850 από τον ιδιοκτήτη του τσιφλικιού Μπαλάνο. Η περιοχή που απλώνεται μπροστά από τον πύργο τότε ήταν φυτεμένη με αμπελώνες. Ο πύργος χρησίμευε σαν παρατηρητήριο για τη φύλαξη του αμπελώνα. Ο φύλακας παρατηρούσε από το πάνω μέρος του πύργου στην περιοχή και την φυλούσε από τους επίδοξους κλέφτες. Στο κάτω μέρος υπήρχε τζάκι και η κύρια είσοδος. Σιγά σιγά οι αμπελώνες εγκαταλείφθηκαν και μαζί ο πύργος. Σήμερα ο ιδιοκτήτης της περιοχής έχει ως στόχο του την επισκευή και αναπαλαίωση του πύργου ώστε να διατηρηθεί και να θυμίζει τις εποχές αμέσως μετά την επανάσταση.

Ένας αλλιώτικος σκύλος...
Ο σκύλος σύντροφος του ανθρώπου πιστός χωρίς να έχει απαιτήσεις υπακούει και συντροφεύει με το φιλικό του βλέμμα και τα παιχνίδια του το αφεντικό του.

Εδώ κάποιος ξυλοκόπος στο Τελέθριο, ξεκουράζεται έχοντας κοντά του αυτόν τον πανέξυπνο σκύλο που κάνει πράγματα παραπάνω απ' αυτά που κάνει ένας οποιοσδήποτε σκύλος. Ταχύτατος μαζεύει οτιδήποτε και το φέρνει στο αφεντικό του, γαυγίζει οποιονδήποτε και οτιδήποτε... χωρίς να δαγκώνει.

Επίσης μπορεί να γίνει και άλτης αφού μπορεί να πηδά πολύ ψηλά. Το παράξενο είναι ότι μπορεί να στέκεται για λίγο στον αέρα. Πριν αρχίσει να πέφτει. Ένας σκύλος που δε θα μπορούσε να τον βαρεθεί κανείς...

Οι αγέρωχοι... γέροντες της Κοκκινομηλιάς
Παλιότερα οι ηλικιωμένοι στα χωριά, οι απόμαχοι της δουλειάς άλλαζαν ρόλο στην οικογένεια. Τότε υπήρχε περίπτωση στο ίδιο σπίτι να μένουν τρεις γενεές: οι παππούδες, τα παντρεμένα παιδιά τους και ίσως ο μεγαλύτερος γιος τους παντρεμένος. Όλοι μαζί σ' ένα σπίτι που το μοιραζόντουσαν πολλές φορές και με τα ζώα!!!

Η γιαγιά κρατούσε τα μικρά, μαγείρευε, καθάριζε το σπίτι γιατί οι νεότερες δούλευαν όπως και οι άντρες τους.

Οι παππούδες πήγαιναν να ποτίσουν τα ζώα, να φέρουν ξύλα για τον χειμώνα, να ποτίσουν τον κήπο κ.λ.π.

Σήμερα περνώντας κανείς από την Κοκκινομηλιά θα παρατηρήσει κανείς γριούλες ή παππούδες με τα ζώα και τις κατσίκες να επιστρέφουν μόλις πέσει ο ήλιος στο χωριό... Μια σκηνή που οι μεγαλύτεροι θα την θυμούνται από τα δικά τους χωριά.

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »