Μαύρες και κόκκινες σημαίες στις ατέλειωτες πορείες που γινόντουσαν στο Μαντούδι, στην Χαλκίδα "για ενιαίο φορέα λευκολίθου", "νόμος είναι το δίκαιο του εργάτη", "και σεις που μας κοιτάτε σε λίγο θα πεινάτε", "ο αγώνας τώρα δικαιώνεται" και τόσα άλλα ξεχάστηκαν. Κάθε Πρωτομαγιά έρχονται αυτές οι εικόνες στην σκέψη πολλών όμως ο χρόνος είναι αδίστακτος, το μέλλον προχωράει. Η βιομηχανία που απασχολούσε πλέον των 3000 εργατών και θέσεων εργασίας ξεχάστηκαν.

Όμως δεν υπάρχουν τώρα πλαίσια διεκδίκησης για να θέσουν οι πρώην στελεχάρες των κομμάτων, των συνδικαλιστικών οργανώσεων, της τοπικής αυτοδιοίκησης κλπ.;

Κι όμως υπάρχουν. Ο Εκκαθαριστής που "καθαρίζει" την επιχείρηση δεν είναι ζήτημα; Οι εγκαταστάσεις δεν ανήκουν στον κόσμο της περιοχής; Πρέπει όλα να τα πουλήσουν; Γιατί δεν αντιστάθηκε κανείς ούτε διαμαρτυρήθηκε, όταν στην λογική να πουληθούν για να πληρωθούν οι μισθοί, δεν έμεινε τίποτα; Γιατί η Τοπική Αυτοδιοίκηση αφού βλέπει ότι θα καταντήσουν ρημάδια, χωρίς προοπτική επαναφοράς δεν απαιτεί να περιέλθουν στον Δήμο; Γιατί εγκαταλείφθηκε κάθε μορφή εναλλακτικής λύσης με βάση τις υπάρχουσες υποδομές δεν έγινε τίποτα; Γιατί στο Λαύριο ανέκαμψαν με πρωτοβουλία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης;

Κι όμως εγκαταλείφθηκαν τα πάντα δίνοντας την εντύπωση ότι η περιοχή έκανε συνειδητή μετάβαση στην αγροτική δραστηριότητα ξεχνώντας την ιστορική της διαδρομή χωρίς καμία αντίδραση.

Η "Β.Ε" θέλοντας να πάρει μια δήλωση από τους πρώην συνδικαλιστές της περιοχής Μαντουδίου για το μήνυμα της Εργατικής Πρωτομαγιάς απογοητεύτηκε όταν δεν ήθελαν και δεν μπορούσαν προφανώς να πουν κάτι. "Τώρα τι τα θέλεις αυτά!!! Χάσαμε και το ταλέντο να μιλάμε με ευχέρεια στα μικρόφωνα". Δυστυχώς σε μια ανάλογη συζήτηση που είχαμε γιαυτό το θέμα παλιότερα, για το τι γίνετε τώρα, ο παλιός συνδικαλιστής Βασίλης Τάρλας πολύ παραστατικά εξήγησε ότι "Όταν λείψουν τα γκεσέμια, σκορπάει το κοπάδι", εννοώντας φυσικά τον αείμνηστο Χρήστο Τσαπέτη, τον Πρόεδρο του Εργοταξιακού Σωματείου Πρώην Σκαλιστήρη.

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »