Μετά από εκλογές σαν και αυτές, δεν μπορούσα να μην γράψω κάτι, για να έχω την ικανοποίηση πως κάπου τα είπα τουλάχιστον. Αν και συνεχίζω να βρίσκομαι στο Εδιμβούργο, βλέπω καθημερινά μέσω διαδικτυου τις εφημερίδες και μηνιαία, όταν πρόκειται για έντυπα σαν την Βόρεια Εύβοια. Παρακολουθώ τις εξελίξεις στην Ελλάδα με αμείωτο ενδιαφέρον.

Θα ήθελα να εκφράσω την ικανοποίηση μου για την αλλαγή διακυβέρνησης στην Ελλάδα, είναι κάτι θεμιτό, για να συνεχίζουμε να ονομάζουμε το σύστημα μας δημοκρατία, με σαφής διαδικασίες και θεσμούς. Δεν θεωρώ πως η αλλαγή προσώπων και κόμματος στην παρούσα περίπτωση θα επιφέρει σημαντικές αλλαγές και στην πολιτική που ασκείται τα τελευταία χρόνια, καθώς οι θέσεις των δυο μεγάλων κομμάτων είναι πλέον γνωστό, πως είναι σχεδόν ταυτόσημες, λόγω της ιδεολογίας τους, αλλά και λόγω των πιέσεων που δέχονται από ευρωπαϊκούς και όχι μόνο οργανισμούς.

Το θέμα που με απασχολεί ιδιαιτέρως, είναι για το ρόλο της αριστεράς τα επόμενα χρόνια και από τι θέση θα παλέψει για κοινωνικά δικαιώματα και ατομικές ελευθέριες. Η αντίληψη του Συνασπισμού, για ανάγκη συσπείρωσης της αριστεράς, είναι απολύτως δικαιολογημένη και θα τολμούσα να πω επιβαλλόμενοι από τις συνθήκες. Η αριστερά θα έχει πάντα λόγο ύπαρξης, όσο και να μην αρέσει σε μερικούς που θεωρούν πως έχουν ξεπεράσει τέτοιες ταμπέλες και σε άλλους που οραματίζονται την λεγόμενη συμμετοχική δημοκρατία (τι άλλο θα ακούσουμε).

Όμως κατά πόσο έχουμε αντιληφθεί τι σημαίνει να είσαι αριστερός και μάλιστα οργανωμένος αριστερός, αυτό είναι μια άλλη υπόθεση και κρατώ τις επιφυλάξεις μου. Αναρωτιέμαι πόσο ακόμα θα παίζει η αριστερά, το παιχνίδι των μεγάλων κομμάτων και θα κάθεται στον καναπέ της. πόσο ακόμα θα αρκείται στην μικρή αυτή εκπροσώπηση των 15+ εδρών σε μια βουλή των 300.

Ο ρόλος της αριστεράς είναι ο ρόλος της πίεσης στους φορείς εξουσίας, της ώριμης και τεκμηριωμένης άποψης, της ανθρώπινης και ισότιμης κοινωνικής πολιτικής, της προσέγγισης των πολιτών, των αιτημάτων, των κινημάτων, του πηγαίου χιούμορ, της αυτοκριτικής. Αυτός ο χώρος έχει ιστορία πίσω του, έχει ήρωες, έχει προδότες, έχει ρομαντικούς, έχει ρεαλιστές. έχει αγώνες. Μήπως όλα είναι ανθηρά σήμερα και για αυτό το λόγο δεν κινείται τίποτα; Μήπως θεωρούμε πως αγωνιζόμαστε αν δίνουμε την ψήφο μας σε ένα από τα αριστερά κόμματα μια φορά κάθε τέσσερα χρόνια;

Όλοι ξέρουμε τα προβλήματα της αριστεράς, Όμως τα αφήνουμε να πλανούνται σαν φαντάσματα, μέχρι να κουραστούμε να τα νοιώθουμε πάνω από το κεφάλι μας και ξεχάσουμε και για αυτή ακόμα την ύπαρξη τους. Ένας σημαντικός αριθμός παλικαριών και κοριτσιών, για παράδειγμα, ενηλικιώθηκε φέτος, αποκτώντας τις δικές μας ευθύνες και τα δικά μας δικαιώματα. Ποιος τα προσέγγισε; Ποιος πήγε να τους μιλήσει για την μάχη που έχουν να δώσουν μπροστά τους; Ποιος τους κάλεσε σε αγώνες, διάλογο, προβληματισμό;

Κανείς ακόμα και προεκλογικά, δεν το έκανε αυτό. έχουμε συνηθίσει να έρχονται οι άλλοι σε εμάς, βρίσκοντας ένα σωρό εμπόδια για να έρθουμε σε επαφή με τον κόσμο. Όμως αυτό είναι που ζητάει ο κόσμος από την αριστερά. Κινητοποίηση, δραστηριοποίηση. Έτσι πρέπει να κινηθεί αυτός ο χώρος, με σεβασμό στο παρελθόν του και όνειρα για το μέλλον. Δεν είναι υψηλή τέχνη η αγωνιστικότητα, για να απαγορεύεται σε ατάλαντους, δεν είναι ποίημα που με το χρόνο η μνήμη μας θα το απόσβεση. είναι ένστικτο μέσα μας, ολοζώντανο, πάντα επίκαιρο, βρίσκεται σε όλους μας ανεξαιρέτως. Όλοι έχουν να προσφέρουν. Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι μια κίνηση διαβεβαίωσης πως δεν θα μείνουμε μόνοι μας στην πορεία. Και η αριστερά πρέπει να αποδείξει πως θα είναι πάντα παρούσα, στα εύκολα και στα δύσκολα.

Εύχομαι λοιπόν πραγματικά, στο μέλλον, να δω την αριστερά να κερδίζει τον χαμένο χρόνο, το χαμένο έδαφος, ενωμένη, απερίσπαστη από μικροδιαφωνίες, ρεαλίστρια, αντάξια των προσδοκιών του κόσμου, με οποιοδήποτε όνομα και αν διαλέξει να πορευτεί. Ας είναι έντιμη η προσπάθεια του Συνασπισμού λοιπόν, όπως θεωρώ πως είναι και ας βάλει ένα λιθαράκι, για την εξομάλυνση της βεβαρημένης μας κατάστασης. Για να σταματήσουμε να βλέπουμε στην Εύβοια, για παράδειγμα, το 88% των ψήφων να πηγαίνει στα δυο μεγάλα κόμματα, τους υπαίτιους της ανεργίας μας και των εργατικών ατυχημάτων.

Όσοι αισθάνονται κουρασμένοι, ας συνεχίσουν να κάθονται στον καναπέ τους, δεν τους χρειαζόμαστε. Όσοι έχουν όρεξη για δουλεία, έχει έρθει η στιγμή να την κάνουν δίνοντας τον καλύτερο τους εαυτό. Είμαι σίγουρος πως η αριστερά μας είναι ικανή να κάνει τον κόσμο, να την δει με θαυμασμό και σεβασμό. Μεράκι θέλει. Τίποτα άλλο.
Του Γιάννη Καλυβιώτη, αριστερού φοιτητή

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »