Η θεατρική ομάδα της Ιστιαίας είναι το πιο ζωντανό, νεανικό κομμάτι της πόλης δίνοντας διέξοδο για τους εραστές του θεάτρου για τρία ολόκληρα χρόνια. Έχει ανεβάσει αρκετά έργα, δίνοντας παραστάσεις εντός και εκτός της πόλης αποκτώντας εμπειρία, αυτοσχεδιάζοντας ή και με τη βοήθεια του σκηνοθέτη Σπύρου Γεωργούλα μπορούν πλέον να μεταδώσουν την τέχνη του θεάτρου σε όποιον θέλει να ενταχθεί στην ομάδα.

Αυτή την περίοδο έχουν ανεβάσει την κωμωδία «τα λάθη μιας νύχτας», με πρωταγωνιστές τους: Γιάννη Βαλμά, Βογιατζοπούλου Ιορδάνα, Γιαννούλης Γιάννης, Ευγενικός Δημήτρης, Ζάκκας Χρήστος, Θεοδώρου Βάσω, Κλάγκας Νίκος, Μακαντάση Κική, Νταβελίδου Βιβή και Αξενος Θοδωρής.

Το Σάββατο 10 και Κυριακή 11 Φεβρουαρίου συναντήσαμε τα παιδιά της θεατρικής ομάδας στην αίθουσα εκδηλώσεων του 1ου Δημοτικού σχολείου Ιστιαίας και συζητήσαμε μαζί τους για την ιδέα, το ξεκίνημα, τις εμπειρίες, το μέλλον...

«Β.Ε.»: Μπορείτε σύντομα να μας πείτε πως ξεκίνησε η ομάδα;

Βαλμάς Γιάννης: Ήταν μια ιδέα που άρχισε να υλοποιείται πριν 6 χρόνια. Το Σεπτέμβρη του '94 κάναμε τα πρώτα βήματα, το 1995 παίχτηκαν οι πρώτες παραστάσεις και την ίδια χρονιά δημιουργήθηκε και ο Σύλλογός μας το Πειραματικό Καλλιτεχνικό Εργαστήρι. Η πρώτη συνάντηση έγινε με τέσσερα άτομα τη Μαρία Ντελκή, το Χρήστο Ζάκκα, την Ελένη Ζάκκα και εμένα. Αμέσως προστέθηκαν οι Αναγνώστου Στέφανος, Παπασταμούλου Ελένη, Τασούλας Θανάσης και φυσικά ο Γιάννης ο Γιαννούλης γνωστότερος και ως Βαλένας. Ήταν καταλυτική η παρουσία του γιατί ήταν ο μεγαλύτερος από όλους μας και τον είχαμε σαν πατέρα μας. Φυσικά ο ίδιος παραμένει πιο νέος, πιο παιδί, από μας.

«Β.Ε.»: Ποιο ήταν ο πρώτο σας έργο;

Γιαννούλης Γιάννης: Μαζί με τον Γρατσιά Πέτρο, την Φεργαδιώτη Μαρία, Κοκκινόζη Μαριάνα ανεβάσαμε το «Εξοχικό Κέντρο ο Έρως» του Ψαθά. Παίξαμε τότε στο 2ο Δημοτικό Σχολείο. Η επιτυχία ήταν μεγάλη κι ο ενθουσιασμός ακόμη μεγαλύτερος. Μετά άρχισαν τα δύσκολα...

«Β.Ε.»: Λέγοντας δύσκολα τι εννοείτε;

Ζάκκας Χρήστος: Μετά τον πρώτο ενθουσιασμό ήρθε το καλοκαίρι. Και ενώ οι φιλοδοξίες ήταν πολλές σιγά-σιγά αρχίσαμε να λιγοστεύουμε. Για διάφορους λόγους αρκετά παιδιά δεν μπόρεσαν να συνεχίσουν. Υπήρχαν και οι επαγγελματικές δυσκολίες. Κακά τα ψέματα. Για να ασχοληθείς με οποιαδήποτε καλλιτεχνική δημιουργία πρέπει να έχεις εξασφαλίσει πρώτα τα προς το ζειν. Και μετά να εκμεταλλευτείς και τον ελεύθερο χρόνο σου. Ίσως η δυσκολότερη χρονιά που περάσαμε σαν ομάδα ήταν η δεύτερη. Το πρόβλημα που ανέκαθεν υπήρχε στην Ιστιαία ήταν η ασυνέχεια και οι ημιτελείς προσπάθειες. Οποιαδήποτε πολιτιστική δραστηριότητα σταματούσε σε σύντομο χρονικό διάστημα (χορωδίες, μαντολινάτες κ.λ.π.). Πεισμώσαμε, όσοι απομείναμε τη δεύτερη χρονιά και βάλαμε στοίχημα με τους εαυτούς μας. Ήρθαν καινούρια άτομα. Η Νταβελίδου η Βιβή, ο Δαυίδ Καλτικόπουλος, ο Νίκος Κλάγκος, ο Βαγγέλης Τζημόπουλος, η Τριανταφύλλου Αννα, η Αθανασίου Φιλιώ, η Καλογεροπούλου Βίκυ που μαζί με το Γιάννη Βαλμά, το Στέφανο Αναγνώστου, η Χαριάννα Κοκκινόζη, το Βαλέσα και μένα ανεβάσαμε το «Δον Καμίλο». Αφού ξεπεράσαμε εκείνο το σκόπελο δε φοβόμαστε τίποτα. Δώσαμε και παράσταση στη Λίμνη. Και κάτι άλλο πολύ σημαντικό. Τη χρονιά εκείνη λειτούργησε για πρώτη φορά παιδική θεατρική σκηνή του Εργαστηρίου. Και ίσως είναι το πιο ευχάριστο μιας και δυο παιδάκια από αυτή την ομάδα ο Δημήτρης Ευγενικός και η Κική Μακαντάση σήμερα βρίσκονται μαζί με τους «μεγάλους».

Β.Ε. Αλήθεια πως είναι αυτή η εμπειρία για τα νέα παιδιά;

Κική Μακαντάση: Όταν πρωτοξεκινήσαμε το είδαμε σαν παιχνίδι. Ήταν πολύ όμορφα. Τα χειροκροτήματα και η αποδοχή του κόσμου είναι κάτι πολύ ωραίο. Και να που τα πράγματα ήρθαν έτσι που μεγαλώνοντας μπορούσαμε να βοηθήσουμε παίζοντας πια στην ομάδα μ' αυτούς που πριν λίγα χρόνια τους βλέπαμε σαν μικροί θεατές.

Β.Ε.: Είναι εύκολο για κάποιο νέο ν' ασχοληθεί με το θέατρο;

Ευγενικός Δημήτρης: Το ζήτημα είναι να δίνεις μια άλλη διέξοδο πέρα απ' την καφετέρια, το «δε βαριέσαι» και τον «ωχαδελφισμό». Η αλήθεια είναι ότι τα παιδιά στο Λύκειο κυρίως έχουν τέτοια προγράμματα (φροντιστήρια κ.λ.π.) που ο ελεύθερος χρόνος είναι λίγος. Αλλά με λίγη προσπάθεια όλα μπορεί να τα καταφέρει κάποιος. Και το αποτέλεσμα μιας δημιουργικής προσπάθειας είναι αυτό που αξίζει περισσότερο.

Β.Ε.: Να επανέλθουμε λίγο στην ιστορία της ομάδας. Σε συντομία τι θα μπορούσατε να πείτε;

Βιβή Νταβελίδου: Συνεχίσαμε με το «Φον Δημητράκη» και μία πολύ καλή δουλειά με τα μονόπρακτα του Τσέχωφ «Αρκούδα» και «Πρόταση γάμου». Τη χρονιά αυτή είχαμε την τύχη να είναι μαζί μας για πρώτη φορά ο Σπύρος Γεωργαντάς, ηθοποιός-σκηνοθέτης που κατάγεται από την περιοχή μας. Ήταν ίσως οι καλύτερες παραστάσεις μας. Την επόμενη χρονιά ανέβηκε το «Στραβόξυλο» και για δεύτερη χρονιά λειτούργησε η παιδική θεατρική σκηνή. Και φτάσαμε έτσι στα «Πάθη μιας νύχτας» που παίζεται τώρα.

Β.Ε.: Λίγα λόγια το έργο.

Κλάγκας Νίκος: Είναι μία κωμωδία του Όλιβερ Γκόλντσμιθ, που γράφτηκε το 17ο αιώνα. Βασίζεται σε μια σειρά περιηγήσεων που συμβαίνουν σε δύο νέους που πηγαίνουν για προξενιό σε μια επαρχιακή πόλη της Αγγλίας. Βασίζεται σε ένα συνηθισμένο τέχνασμα των θεατρικών συγγραφέων των εσφαλμένων αναγνωρίσεων και διπλών ρόλων. Είναι μια ανάλαφρη κωμωδία που μπορεί να παιχτεί ακόμα και σήμερα.

Β.Ε.: Υπάρχουν καινούρια πρόσωπα στην ομάδα εκτός από τους δυο «μικρούς»;

Βογιατζοπούλου Ιορδάνα: Είναι ο Θοδωρής Αξενός και εγώ. Για μας δεν υπάρχει διαχωρισμός σε μικρούς και μεγάλους, παλιούς και καινούριους. Όλοι αισθανόμαστε μικροί και καινούριοι. Ήταν πολύ εύκολο να προσαρμοστούμε στην ομάδα. Και σίγουρα αξίζει τον κόπο όλη αυτή η προσπάθεια. Οι δυσκολίες είναι αρκετές αλλά η ικανοποίηση από το αποτέλεσμα είναι τελικά ότι μένει.

Β.Ε. Αναφερθήκατε σε δυσκολίες.

Αξενός Θοδωρής: Τώρα να πούμε ότι τα οικονομικά μας είναι σε κακά χάλια ή ότι ο κόσμος είναι αδιάφοαρος. Δίνουμε παραστάσεις σε λίγα άτομα. Πολλοί λυπούνται τις 1500 δρχ. για να δουν θέατρο αλλά πληρώνουν και εγώ δεν ξέρω πόσα για άλλες διασκεδάσεις, νομίζω λιγότερο «ποιοτικές». Κακά τα ψέματα αλλά ο κόσμος της περιοχής δεν έχει πολιτιστικό υπόβαθρο. Τώρα για τα οικονομικά μας τι να πούμε. Με το ζόρι μαζεύουμε τα ενοίκια και πληρώνουμε το ρεύμα. Μόνο ότι λεφτά βγάλουμε από τις παραστάσεις. Και δε μιλάμε για άλλα έξοδα. Σκηνικά, καθαριότητα, θέρμανση.

Β.Ε.: Δεν υπάρχει βοήθεια από κάποιους; (εδώ άρχισαν τα γέλια...)

Θεοδώρου Βάσω: Από το Δήμο Ιστιαίας έχουμε πάρει όλα αυτά τα χρόνια 100.000 δρχ. Αν σκεφθείτε ότι δημοτικά τέλη κάθε δίμηνο πληρώνουμε 6.000 τα 'χουμε δώσει πίσω. Υπάρχει παντελής αδιαφορία. Μόνο από την Νομαρχία έχουμε δει στην ουσία κάποια οικονομική βοήθεια. Συνολικά 600.000 δρχ. Και ευτυχώς που υπήρχε ο κ. Ραχιώτης. Αλλά το σημαντικότερο είναι η αδιαφορία που δείχνουν οι δημοτικές αρχές. Τουλάχιστον να έρχονται στις παραστάσεις. Έχουμε απογοητευθεί πολύ. Ίσως να μην ξαναδώσουμε παραστάσεις στην Ιστιαία παρά μόνο σε άλλα μέρη. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε ζητήσει γιατί το θεωρούμε επαιτεία. Αλά όταν υπάρχουν τέτοιες προσπάθειες νομίζω ότι πρέπει οι φορείς και οι δημοτικές αρχές να έρχονται να μας βρούνε.

Β.Ε.: Κάτι τελευταίο.

«Είμαστε ακόμη ζωντανοί στη σκηνή σα ροκ συγκρότημα και ας μας αντέξει το σκοινί θα φανεί στο χειροκρότημα». Δεν κάνουμε θέατρο για το θέατρο. Απλά βοηθάμε τους ευατούς μας για να γίνουμε καλύτεροι. Η τέχνη δεν είναι για τους πολλούς, για τους λίγους, είναι για τον καθένα.

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »