Το αρχοντικό κτίστηκε στα μέσα του 19ου αιώνα από τον Αγγελο Τομπάζη που ήταν μέλος της ονομαστής οικογένειας των μπουρλοτιέρηδων του 1821.

Ο Τομπάζης είχε αγοράσει το τσιφλίκι των Κεχριών από τους Τούρκους μετά το κάλεσμα που έκανε ο Καποδίστριας στους Έλληνες εφοπλιστές να αγοράσουν την ευβοϊκή γη από τους Τούρκους. Οι όροι που αγοράστηκαν τότε τα τσιφλίκια ήταν ευνοϊκοί όμως στη συνέχεια έγιναν οι ίδιοι χειρότεροι καταπιεστές από τους Τούρκους. Δηλαδή οι Έλληνες χωρικοί ήταν πάλι υπόδουλοι αυτή τη φορά στους τσιφλικάδες. Τελικά η περισσότερη γη των τσιφλικιών μοιράστηκε στους ακτήμονες το 1925.

Μια εικόνα της εποχής
Το αρχοντικό στέκεται στα νότια του χωριού σε ύψωμα μέσα σε κατάφυτο από πεύκα αλσύλλιο. Από τα παράθυρά του που τα περισσότερα κοιτάζουν την ανατολή του ήλιου ο ιδιοκτήτης τσιφλικάς μπορούσε να βλέπει τους χωρικούς που δούλευαν στα χωράφια του.

Η αρχιτεκτονική δομή
Το κτίριο στο εξωτερικό του εντυπωσιάζει με την εναλλαγή καμπυλών και ευθειών, την λεπτομέρεια στο δούλεμα της πέτρας και την προοπτική του.

Έχει δυο εισόδους. Η ανατολική ήταν η επίσημη όπου καλωσόριζαν τους υψηλούς προσκεκλημένους και επισκέπτες και οδηγούσαν στις ανάλογες αίθουσες που ήταν κατάλληλα διαρρυθμισμένες.

Η δυτική είσοδος ήταν για την καθημερινή χρήση και οδηγούσε στα δωμάτια που χρησιμοποιούσε το υπηρετικό προσωπικό. Το εσωτερικό του κτιρίου ήταν λειτουργικό, ευρύχωρο, πολυτελές ανάλογα το δωμάτιο και την πλευρά του κτιρίου. Στην ανατολική πλευρά βρίσκονται τρεις μεγάλες αίθουσες που ήταν οι επίσημες. Διακοσμημένες, με μεγάλα παράθυρα ενώ στο ταβάνι υπάρχουν ζωγραφισμένα ο ζωδιακός κύκλος και άλλες παραστάσεις της εποχής σε χρώματα που και σήμερα είναι ακόμη αναλλοίωτα.

Στο ένα από τα δωμάτια υπήρχε ένα τεράστιο πιάνο. Σε παλιότερη επίσκεψη που είχαμε κάνει υπήρχε ακόμη αλλά χωρίς τα πλήκτρα. Σήμερα έχει εξαφανιστεί. Σ' όλα τα δωμάτια υπήρχαν τζάκια. Από κάποιο σημείο με ανοιχτές τις πόρτες βλέπεις τέσσερα τζάκια συγχρόνως. Σκεφτείτε την εποχή εκείνη με τα τζάκια αναμένα και το φως των κεριών να φωτίζουν τις άγριες νύχτες.

Σήμερα τζάκια δεν υπάρχουν, οι ασυνείδητοι της περιοχής έχουν ξηλώσει όλες τις πέτρες. Έχουν εξαφανιστεί οι εσωτερικές πόρτες, τα κασώματα, τα έπιπλα. Έχουν μείνει μόνο τέσσερις τοίχοι και τίποτε άλλο.

Φαίνεται ότι δεν έγινε μετακόμιση αλλά εγκατάλειψη και μάλιστα αιφνίδια από τους ιδιοκτήτες.

Σήμερα είναι αζήτητα. Πληροφορίες λένε ότι υπάρχει κληρονόμος γυναίκα στην Αμερική, χωρίς να έχει σκοπό να παραλάβει ή να προστατεύσει το κτίριο και τον περιβάλλοντα χώρο.

Το ρεπορτάζ έγινε για δυο λόγους:
- Να παρουσιάσει το εκπληκτικό αυτό αρχιτεκτονικό καλλιτέχνημα.
- Να δείξει τα χάλια μας, τη βαρβαρότητά μας και να δικαιώσει τον Φαλμεράυερ που λέει ότι δεν είμαστε απόγονος του αρχαίου λαού των Ελλήνων αλλά μιας βαλκανικής πανσπερμίας.

Τι άλλο μπορεί να πει κανείς όταν τα φαινόμενα αυτά τα συναντάμε στην καθημερινή μας ζωή.

Φιλοτομαρισμός, ραθυμία, χωρίς δημιουργικότητα, υποτακτικότητα και τίποτε άλλο. Λαός καφενείου και τζόγου δυστυχώς.

Σκεφτείτε το μυαλό αυτών των τρωκτικών που έφτασε αφού άρχισαν να βγάζουν τις πέτρες από τα υποστυλώματα των εξωτερικών εισόδων με αποτέλεσμα η μια από αυτές να είναι έτοιμη να καταρρεύσει. Κάποιοι επίσης προσπάθησαν να ξηλώσουν και το ταβάνι.

Σε πολύ καλύτερη κατάσταση είναι τα αρχοντικά και τα σχολεία στη Μικρά Ασία από διάφορα ντοκιμαντέρ που βλέπουμε. Τουλάχιστον οι Τούρκοι τα σέβονται.

Το αρχοντικό του Τομπάζη ανήκει στην κληρονομιά που άφησε μια άλλη εποχή ένας άλλος κόσμος και εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να την προστατεύσουμε.

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »