Είναι μόνο δύο λέξεις που έχουν την αντίθετη ερμηνεία.

Χλιδή είναι η λέξη που διακρίνουμε τους «έχοντες και κατέχοντες» και την περνούν «ζάχαρη», με τις βίλες τους, τις καλοπερασιές τους, τα ακριβά αυτοκίνητα, τα κότερα, τις διασκεδάσεις τους, χωρίς ποτέ να γυρίζουν λίγο πίσω τους και να δουν ότι υπάρχουν συνάνθρωποί μας που στερούνται πολλές φορές τον Επιούσιον...

Δυστυχία είναι η λέξη που τα λέει όλα μόνη της και με αυτή θα ασχοληθώ.

Μέσα λοιπόν στη δυστυχία, υπάρχουν και ζουν, πάρα πολλοί συνάνθρωποί μας, που δεν έχουν στον «ήλιο μοίρα» και ζουν με ζωγραφισμένη στο πρόσωπό τους την πικρία και τον πόνο για την «ατυχία» τους...

Ελπίδες αισιοδοξίας παρουσιάζονται μόνο κάθε τέσσερα χρόνια, καθ' όσον τότε όλοι «Εθνοσωτήρες» τους βρίσκουν μόνο στα κουτούκια τους, τους σφίγγουν το χέρι, τους χτυπούν στην πλάτη και τους γεμίζουν την πληγωμένη τους καρδιά, με υποσχέσεις και πολύ μεγάλα «ΘΑ».

Μόλις όμως τελειώσει το πανηγύρι των εκλογών και κάποιοι λάβουν τους «θώκους» της Εξουσίας, αυτομάτως το «ΘΑ» γίνεται «Α» και στα χωριά μας το «Α» σημαίνει «ΤΙ;». Δηλαδή λένε στους δύστυχους που κάποτε τους είχαν βρει στα κουτούκια τους: «Α, εγώ υποσχέθηκα να σε βοηθήσω; Α, σου είπα ότι θα σε δικαιώσω;». Και τόσα άλλα που είναι θαμμένα μέσα στα μεγάλα «ΘΑ». Α εγώ δεν είπα τίποτα. Α, εγώ δεν μπορώ, απαπα - Παπαλα...

Όλα αυτά βέβαια είναι σε όλους μας γνωστά, αλλά πρέπει κάποτε να γίνουμε κοινωνία, να δίνουμε λύσεις στα πραγματικά υπαρκτά προβλήματα των συνανθρώπων μας.

Μεταξύ των δυστυχισμένων και ταλαίπωρων συνανθρώπων μας, είναι και ο κύριος με μεγάλο «Κ» Απόστολος Τσατσαρώνης, που βρίσκεται μέσα σε ένα περίπτερο - Κλουβί για 47 ολόκληρα χρόνια -από το 1953-, με κομμένο το δεξιό πόδι του στη βάση του σώματός του, από τραυματισμό του στον εμφύλιο του 1948-49, χωρίς ποτέ να καταφέρει κανείς να του συμπαρασταθεί να του βγάλουν μια μικρή σύνταξη, σε αντάλλαγμα της σωματικής του ακεραιότητας, για να μπορέσει και αυτός ο Ανθρωπος να αισθανθεί περήφανος που θυσίασε τη σωματική του ακεραιότητα από τα βόλια εχθρών της πατρίδας μας...

Ευρίσκεται σε απόγνωση και απογοήτευση, καθόσον το περίπτερο-κλουβί, που εκεί μέρα-νύχτα, γιορτή-καθημερινή, με ζέστη και κρύο (είναι ξένο το περίπτερο), προσπαθεί να βγάλει ένα κομμάτι ψωμί και να πληρώνει το ενοίκιό του, που σήμερα ανέρχεται στο ποσόν των 60.000 δραχμών και που πολλές φορές δεν του φθάνουν, καθόσον έχει και δύο άνεργα και άγαμα κορίτσια (η γυναίκα του έχει πεθάνει πριν 15 χρόνια), που και αυτά με την ταλαιπωρία και δυστυχία του πατέρα τους, ζουν στην καταπίεση των οικονομικών αναγκών και το άγχος τους συνεχώς μεγαλώνει για το τι θα γίνουν αύριο.

Τι άλλο χειρότερο μπορεί κανείς να μεταφέρει μέσα σε μια κόλλα χαρτιού και να γράψει ότι όλοι οι «Αρχοντες» προηγουμένων και τωρινών περιόδων, του έχουν υποσχεθεί να του χορηγήσουν μια «άδεια περιπτέρου», για να μπορέσει και αυτός ο συνάνθρωπός μας να ανασάνει με ανακούφιση και να νιώσει ότι υπάρχουν «ΑΝΘΡΩΠΟΙ»;

Το κράτος μας δαπανά εκατομμύρια κάθε χρόνο για φιέστες και δεξιώσεις και δεν μπορεί να δώσει μια μικρή σύνταξη σε ανθρώπους που θυσιάστηκαν γι' αυτό (το κράτος) και έχασαν τη σωματική τους ακεραιότητα;

Μπορούν οι «κρατούντες» να περικόψουν κατά 100 χιλιάδες από τους εκατοντάδες διοικητές των ΔΕΚΟ, που παίρνουν παχυλότατους μισθούς καθώς και με ανάλογο ποσοστό από τους 300 του Ελληνικού Κοινοβουλίου, καθώς και από πλειάδα Νομαρχών και Δημάρχων και να δώσει έστω και λίγα ψίχουλα αγάπης και σύνταξης στους ταλαίπωρους και δυστυχείς συνανθρώπους μας που υπάρχουν σε όλη τη χώρα με την ίδια περίπτωση.

Δεν κάνω το συνήγορο του κυρίου Τσατσαρώνη (δεν είμαι δικηγόρος), ούτε και κανενός άλλου δύστυχου συνανθρώπου μας, αλλά η αδικία και η αδιαφορία και περιφρόνηση προς την ανθρώπινη - δύστυχη ύπαρξη, πρέπει να έχουμε και λίγο συνείδηση.

Προσοχή Αρχοντες. Οι εκλογές ξανάρχονται.
Κώστας Ιωαν. Ματθαίος

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »