Ολιγοθέσια δημοτικά: φροντιστήριο στο χωριό ή ημιμάθεια;

Διαβάζοντας απόφαση αρμοδίων οργάνων μαθαίνουμε ότι, αρκετά σχολεία της περιοχής μας υποβιβάζονται.

Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι ελαττώνονται οι δάσκαλοι ανά σχολείο, και αφού έχουν λιγότερους μαθητές από δω και πέρα θα έχουμε στα λίγα μικρά παιδιά του χωριού συνδιδασκαλία μαθημάτων για τους μαθητές διαφορετικών τάξεων.

Γνώριμη κατάσταση για την Βόρεια Εύβοια, ακόμα και τα γυμνάσια και Λύκεια της περιοχής δυσκολότερα συγκροτούν τα τμήματά τους προοιωνίζοντας ένα ζοφερό μέλλον για τον τόπο μας και όχι μόνο.

Η εσωτερική μετανάστευση, η ανεργία και η υπογεννητικότητα είναι οι πρώτοι λόγοι αλλά θα ήθελα να προσθέσω και την "ποιότητα ζωής" που επιβάλει δύο αυτοκίνητα σαν αναγκαιότητα ενώ τα δύο παιδιά σαν.. .πολυτέλεια σε μια οικογένεια, φέρνουν σιγά σιγά τα πάνω κάτω στην κοινωνία μας.

Από την άλλη τα "χωριατάκια" στην εποχή που η γνώση καλπάζει αναγκάζονται να φάνε ακόμα μικρότερο κομμάτι από την τεράστια πίτα της, με τις αγχώδεις προσπάθειες δασκάλων για όλες τις δουλειές, στα ολιγοθέσια σχολεία.

Μετά σαν έρθουν στο κεφαλοχώρι τα πιο πολλά, θα αντιμετωπίσουν τα παιδιά των εξαθέσιων σχολείων σε άνισο αγώνα για την επιβίωση στις σχολικές συμπληγάδες των εξετάσεων, στα γυμνάσια και στις πανελλήνιες εξετάσεις.

Τα μικρά του δημοτικού στην "πόλη" έχουν τον δικό τους δάσκαλο σε κάθε τάξη και οι γονείς δέχονται το ευεργέτημα του ολοήμερου σχολείου με ξεχωριστούς εκπαιδευτικούς για πληροφορική, αγγλικά, γυμναστική κλπ.

Η διατήρηση των ολιγοθέσιων σχολείων θυμίζει στο χωριό το "παρηγοριά μέχρι να βγει η ψυχή μας" ενώ οι μικροί μαθητές της Λίμνης, της Ιστιαίας, του Μαντουδίου και αλλού έχουν πολύ περισσότερες ευκαιρίες στον δρόμο της μόρφωσης.

Δεν είμαι σίγουρος αν αυτό το πατροπαράδοτο πείσμα τελικά ωφελεί και ποιον.
Οι ευκολίες στην μετακίνηση, οι δρόμοι που βελτιώνονται, οι νέες δυνατότητες αντί να ανοίγουν δρόμους για τους μαθητές των μικρών χωριών τους αποκλείουν από τη γενικότερη εξέλιξη.

Το κόστος με ένα δάσκαλο για έξι τάξεις με εφτά παιδιά, λογικά δεν εναρμονίζεται με την προσδοκία μας για μια καλύτερη κοινωνία, αναγκάζοντας σαν ένας επιπλέον λόγος τις τελευταίες οικογένειες των χωριών να μεταναστεύουν για να μάθουν γράμματα τα παιδιά τους ή να τα αφήνουν ακόμα πιο πολύ στην μοίρα τους.

Ο εκσυγχρονισμός μπορεί να θέλει να φέρει την εκπαίδευση με το ίντερνετ "μόνος στο σπίτι", αλλά η συμβίωση των μικρών μαθητών σε ένα σχολείο τους δείχνει την κοινωνικότητα, τους αναπτύσσει την άμιλλα, τα συναισθήματά τους και τα κριτήρια.

Και όταν δεκάδες δάσκαλοι της περιοχής μας κάνουν χιλιόμετρα για μαθήματα πανεπιστημιακής επιμόρφωσης, κάθε τι λιγότερο μοιάζει με κοροϊδία στους μικρούς, ανήμπορους να καταλάβουν, και να αντιδράσουν μαθητές των μικρών χωριών.

Αν έτσι τα βρήκαμε, έτσι τα θέλουμε τότε ας ξανασαμαρώνουμε σιγά σιγά και τα γαϊδούρια.