Βυθισμένο στο στο πένθος, μέσα στον Δεκαπενταύγουστο -είχε προηγηθεί και το δυστύχημα με τον Ντάνι- η Αιδηψός κήδεψε τα νιάτα που τόσο άδικα χάθηκαν. Πόλη τραγική, θρηνεί παιδιά που φεύγουν χωρίς να καταλάβουν γιατί. Κλαίει τους νέους που έγιναν θυσία στις απαράδεκτες συνθήκες του τόπου μας, στην έλλειψη μέλλοντος, στο Μεγάλο Αδιέξοδο. Διότι μη γελιόμαστε. Δεν ήταν σκέτα "ένα τροχαίο". Δεν ήταν αυτό που λέμε "η κακιά η ώρα". Βρέθηκαν, όπως τόσες φορές, σε λάθος μέρος, να προσπαθούν να διασκεδάσουν με λάθος τρόπο και να γίνονται τροφή στον θάνατο. Ναι ήταν ο εγκληματικά ασυνείδητος, που πέρασε τρέχοντας ιλιγγιωδώς πάνω τους και τα θέρισε. Ναι, υπάρχει τραγική έλλειψη αστυνόμευσης, το ξέρουμε όλοι από καιρό και τίποτα δεν κάνουμε. Υπάρχει όμως και συλλογική ευθύνη.
Είμαστε μία μικρή κοινωνία που κινδυνεύει να χάσει -αν δεν έχασε ήδη- τη συνοχή της. Ξέρουμε ασφαλώς περισσότερα από τα παιδιά και αντί να τα προστατεύσουμε σιωπούμε. Και κατάντησε τα παιδιά, τόσα παιδιά, να μην έχουν άλλο τρόπο εκτόνωσης από την άσφαλτο.
Υπάρχει μήπως στην Αιδηψό κάτι άλλο; Υπάρχει πολιτιστική ζωή; Γίνονται συναυλίες, εκθέσεις, παραστάσεις, εκδηλώσεις; Η μήπως είδατε πουθενά αίθουσες με όργανα άθλησης, κολυμβητήριο, κέντρο θαλάσσιων σπορ (που έχουν ως και οι Ωρεοί!) ή γήπεδο της προκοπής; Χτίζουμε γερά την προσωπικότητα και το μέλλον των νέων; Και ο επιούσιος; Πώς θα βρει δουλειά ο νέος; Φιλώντας τα πόδια των αρχόντων για μία θέση στη σκουπιδιάρα; Και στο βυτίο; Αυτά θέλουμε να είναι τα όνειρα των παιδιών μας; Οι υγιείς κοινωνίες, αυτές που δίνουν όνειρα αλλά και θέσεις εργασίας, δεν χτίζονται με το ψευτο-ρουσφέτι. Ούτε με τα χαϊδέματα στην πλάτη. Ούτε με τις απειλές και με τα ψέματα! Η θυσία των παιδιών, συμπατριώτες, είναι το καμπανάκι. Ας μην πάει χαμένη. Γιατί αν συνεχίσουμε έτσι, θα έρθουν κι άλλα δεινά. Ας είναι αυτό το σύνθημα για να δουλέψουμε επιτέλους σοβαρά και συνειδητά. 'Όλοι μαζί, οι αληθινοί Αιδήψιοι. Για ν' αλλάξει επιτέλους ο τόπος μας. Γιατί μόνο έτσι θα βρουν δικαίωση τα αθώα παιδιά που χάθηκαν.
|