Σκέψεις για... βορά

Ετοιμαζόμασταν να φύγουμε σε μια ακόμα σχολική εκδρομή την Παρασκευή στις 11 Μάη. Την παραμονή ένας μαθητής σταμάτησε την ζωή του στην παραλία της Λίμνης τρέχοντας με το μηχανάκι του κυριολεκτικά προς τον θάνατο.

Πάνδημη η κηδεία το Σάββατο, ούτε εκδρομή ούτε τίποτα γιατί ο μικρός τόπος στερείται της Αθηναίικης αδιαφορίας και ο πόνος είναι κάτι σαν την βροχή: πέφτει παντού και πάνω σε όλους.

Την Κυριακή επακολούθησε το επόμενο που επισκίασε κάθε είδηση στο πανελλήνιο,

21 νέα παιδιά -22 με το δικό μας- θύματα της ασφάλτου αυτό το Σαββατοκύριακο.

Δεν στείλαμε τα παιδιά μας στο Ιράκ ούτε μας βομβάρδισαν ακόμα οι Αμερικάνοι.

Τους παρέχουμε μόρφωση, ασφάλεια, συνθήκες υγιεινής διαβίωσης. Θέλουμε το καλύτερο για αυτά αλλά με ένα δραματικό πρωτοφανή τρόπο βλέπουμε τόσο συγκεντρωμένο αίμα τους θυσία στον Δαίμονα της ασφάλτου. Γιατί;

Έπρεπε να πεθάνουν τόσα πολλά παιδιά μαζί για να χαλάσουμε την ευθυμία μας και τον ωχαδερφισμό μας;

Ή μήπως δεν έχουμε συλλάβει τον εαυτό μας να οδηγούμε επικίνδυνα γρήγορα μέσα στην πόλη;

Ή μήπως δεν ξέρουμε ότι το σχολικό περνάει από τον δρόμο στα Ήλια;

Ή μήπως δεν μπορούμε να ακούμε την γκρίνια του κανακάρη και του παίρνομε το μηχανάκι για δώρο από τα 14;

Ή μήπως δεν ψάχνουμε τον γνωστό να μας σβήσει την κλήση της Τροχαίας που με ένα βαρύ πρόστιμο θα μας συνετίσει απέναντι στον Θάνατο;

Ή μήπως καλός μπάτσος είναι αυτός που δεν.. γράφει;

Ή μήπως με μέσον δεν πήραμε το δίπλωμα οδήγησης;

Ή μήπως μόλις φεύγουμε με τα τσιπουράκια από το Στέλιο ή το πανηγύρι λέμε δεν βαριέσαι κοντά είναι το σπίτι, και πάω οδηγώντας;

Ή μήπως το ΚΤΕΟ και το συνεργείο είναι άγνωστες λέξεις για την συντήρηση στο αυτοκίνητο;

Ή ο χασισωμένος φορτηγατζής στον Αλιάκμονα δεν έχει ταίρι στην περιοχή μας;

Ή μήπως η σηματοδότηση, οι λακκούβες,τα σαμαράκια είναι άγνωστες λέξεις για τους δημάρχους και τη νομαρχία;

Ή μήπως ο νταλικιέρης τελικά δεν φταίει αλλά ήταν απλώς η σειρά του λίγο πριν έρθει η δική μας σειρά σαν θύτες ή σαν θύματα στο ίδιο χορό του αίματος.

Ο Δημητράκης άφησε την τελευταία του πνοή γκαζώνοντας στην παραλία της Λίμνης το ολοκαίνουργιο μηχανάκι του, απλά για ζήσει μια στιγμή ιλίγγου και να ξεφύγει από την ανθρώπινη υποκρισία. Την άλλη μέρα τον συνάντησαν τα παιδιά από την Ημαθία και σίγουρα με το πέρασμα του χρόνου αυτή η παιδική παρέα θα μεγαλώνει συνέχεια.

Εμείς να είμαστε καλά...