Τα Χωριάτικα του Χρήστου Κοκκινομηλιώτη

Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε, που τρεις συγχωριανοί μου, εικοσάχρονα παιδιά, πήγαν στο πανηγύρι στο Σπαθάρι.

Δύστυχα και μίζερα χρόνια. Φτώχεια και των γονέων, που λένε. Μα οι άνθρωποι λεύτεροι από το σημερινό άγχος, ξέδιναν κάθε φορά που του εδίνετο η ευκαιρία. Γιορτές και πανηγύρια, οι μοναδικές ευκαιρίες.

Πήγαν λοιπόν κι οι λεβέντες από το Καλαμούδι στο πανηγύρι του Σπαθαριού.

Γλέντησαν, χόρεψαν, έριξαν και το ταλιράκι τους στα όργανα κι όταν βαθιά χαράματα σταμάτησαν τα όργανα, τελείωσε το πανηγύρι πήγαν σε κάποιο συγγενικό τους σπίτι για ύπνο.

Τους έστρωσαν στρωματσάδα, καλοκαιράκι ήτανε, έβγαλα οι δυό τα ρούχα τους, τα τακτοποίησαν στις ψάθινες καρέκλες και ξάπλωσαν κατάκοποι και ζαλισμένοι.

Ο Γιώργος όμως ξάπλωσε ντυμένος. Οι άλλοι άρχισαν να του λένε να ξεντυθεί να μη τσαλακώσει τα δήθεν ρούχα του. Ο Γιώργος όμως έκανε το ψόφιο κοριό.

Οι άλλοι όμως το χαβά τους. Είδε κι αποείδε ο Γιώργος ότι δε γινότανε τίποτα, σηκώθηκε, χαμήλωσε τη λάμπα πετρελαίου, έβγαλε στα γρήγορα το παντελόνι του και χώθηκε κάτω από το σεντόνι.

Πέρασαν ώρες και με βαθύ ύπνο, όταν ο Γιάννης ξύπνησε. Ο ήλιος φώτιζε το δωμάτιο και στην ντουλάπα απέναντι με το μεγάλο καθρέφτη, καθρεφτιζότανε κάτασπρος ο πισινός του Γιώργου.

Σκούντησε δίπλα του τον Κώστα, του έδειξε τον καθρέπτη και ξελιγώθηκαν στα γέλια.

Με τα γέλια ξύπνησε κι ο Γιώργος και τρίβοντας τα μάτια του είδε κι αυτός το πισινό του σ' όλο το μεγαλείο του να καθρεπτίζεται στον καθρέπτη της ντουλάπας.

Γυρίζοντας στους άλλους τους είπε:

Γυαλιστείτε τώρα διπλά, μια και φαγωθήκατε να βγάλω το παντελόνι μου!

Ο φτωχός ο Γιώργος, προτιμούσε να ξεδίνει κάπου- κάπου στα πανηγύρια παρά να αγοράσει βρακί. Είπαμε, φτώχεια και των γονέων!