Εδώ Βαγδάτη

Με λένε Χασσίμ και πρόκειται νά πεθάνω

Βαγδάτη 3.11.2003

Αγαπητοί Έλληνες με λένε Χασσίμ. Σε λίγες μέρες πρόκειται να πεθάνω. Όχι, δεν πάσχω από κάποια βαριά ασθένεια, απλώς η πόλη μου πρόκειται να βομβαρδιστεί Δεν είμαι μικρό παιδί και δεν τα γράφω αυτά για να σας συγκινήσω. Μικρό παιδί ήμουν στον προηγούμενο πόλεμο, πάλι εδώ, στο Ιράκ. Ούτε τίθεται θέμα αν θα πεθάνω εγώ σε λίγες μέρες η κάποιος άλλος στην θέση μου, δεν είναι θέμα λαχείου η στατιστικής. Ούτε επίσης εγώ πρόκειται να πεθάνω στη θέση κάποιου άλλου, απλώς θα πεθάνω. Καθ' ότι τα πράγματα εδώ στο Ιράκ έχουν γίνει πολύ απλά:είμαστε εδώ και δεν έχουμε που αλλού να πάμε. Εδώ λοιπόν που ζούμε εμείς πρόκειται να έλθει ο θάνατος. Και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για αυτό. Δεν είναι θέμα κισμέτ αλλά πραγματικότητας. Πολλοί σαν και μένα εδώ στο Ιρακ, μετά τον τελευταίο πόλεμο βρήκαμε έναν τρόπο να κάπως να τα βολέψουμε, κάπως να ζήσουμε. Τώρα μας έχουν βρει πάλι έναν τρόπο να πεθάνουμε. Ας είναι. Ανήκω σε έναν υπερήφανο, ευγενικόν και φιλόξενο λαό, αλλά αυτό δεν έχει σημασία, όλοι οι λαοί, ευγενικοί, περήφανοι και φιλόξενοι είναι. Αλλωστε για αυτό σας γράφω αυτό το γράμμα. Ελπίζω να το φυλάξετε και να το διαβάσετε, όταν η πόλη μου θα βομβαρδίζετε κι εγώ θα έχω σκοτωθεί. Αν τότε νοιώσετε την απώλεια μου (που ως τώρα υποθέτω, ότι σας φαίνεται υποθετική), αν τότε νοιώσετε ότι εγώ ο Χασσίμ δεν υπάρχω πια, ίσως να έχετε προσθέσει κι εσείς την ψυχή σας για να γίνει ό,τι χρειάζεται, ώστε να μην χάνονται έτσι οι ψυχές των ανθρώπων και οι ζωές. Για μια δεκάρα παραπάνω στις μεγάλες καταθέσεις των μεγάλων τραπεζών. Μια δεκάρα περισσότερη, μια ζωή λιγότερη δεν είναι αυτό το καλό μέτρο των πραγμάτων. Να είστε όλοι καλά και να ζήσετε χίλια ευτυχισμένα χρόνια με τις οικογένειές σας, όσους αγαπάτε και σας αγαπούν.