Τι είναι αυτό που μας τρομοκρατεί;

Ο Κουφοντίνας όσο είναι ελεύθερος;

Το που θα βρούμε το μεροκάματο και αν είναι αρκετό για να θρέψουμε την οικογένεια;

Ο Σκαλιστήρης, ο Βαρβούτης, η Εθνική Τράπεζα που έπαιξαν και χάσαμε με τις μεταλλευτικές επιχειρήσεις της Βόρειας Εύβοιας;

Το βροχερό καλοκαίρι που κάθε μέρα βροχής εκτός από δροσιά σημαίνει και ένα λιγότερο μεροκάματο για τον ταβερνιάρη, το γκαρσόνι, τον εμποροϋπάλληλο της Βόρειας Εύβοιας;

Μετά το βαμβάκι τι τιμή θα έχει το λάδι, πόσο θα πάρει ο έμπορος την ντομάτα, πόσο πιάνουνε τα σύκα;

Το πως θα διανύσουμε την παραλιακή από Ήλια προς Αιδηψό και θα φτάσουμε χωρίς κανένα βράχο στο κεφάλι;

Που θα βρούμε το γιατρό για το άρρωστο παιδί μας και τον άρρωστο γέρο;

Το ότι στο τηλέφωνο κάποιος κρυφακούει για να μας φυλάει από το κακό. Ποιος μας φυλάει όμως από αυτόν;

Το ότι ολόκληρη η Γερμανία καταρρέει από τις συνέπειες των πλημμύρων και περιμένουμε και εμείς παλιόκαιρο;

Το ότι το όνομα 17 Νοέμβρη αντί για παραδειγματική ιστορία γίνεται συνώνυμο του εγκλήματος;

Το ότι η οικογένεια και μάλιστα η πολυμελής αντί για συμπάθεια παραπέμπει στους Ξηρούς και στη μαφία;

20 χρόνια χρειάζονται για να παραγραφεί ένας φόνος. Όμως χρειάζεται μόνο μια στιγμή για να γίνει. Το να στηλιτεύεις κάποιον ή κάτι περνάει πια σαν ψιλοατόπημα.

Πόσα χρόνια χρειάζεται να παραγραφεί ένας αντιτρομοκρατικός νόμος;

Πόσα χρόνια χρειάζεται να παραγραφεί η ιστορία;

180 από την τουρκοκρατία και διοργανώνουμε μαζί το πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου. 28 από την εισβολή στη Κύπρο και μπαίνουμε συνέταιροι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, 47 από την κατοχή και μοιραζόμαστε μαζί με τους Γερανούς τις παραλίες. 29 χρόνια από το πολυτεχνείο και το άκουσμα της 17 Νοέμβρη σημαίνει έγκλημα ή άλλοθι για φόνους. (Φαντασθείτε τα παιδιά στους φετινούς σχολικούς εορτασμούς τι θα λένε...)

Εντάξει καλά είναι όλα αυτά με τους αδερφοφάγες Ξηρούς και τον ικανό Χρυσοχοΐδη. Από την καθημερινή μας τρομοκρατία της ανασφάλειας της ζωής μας ποιος θα μας βγάλει στα παράθυρα του χαζοκουτιού; Ποιος θα μας σώσει;

Η αλήθεια και το ψέμα έγιναν όψεις του ίδιου νομίσματος, που το έχουμε στο τσεπάκι μας και το χρησιμοποιούμε όπως μας βολεύει.

(Όσο είμαι ελεύθερος προτιμώ να τρομάζω από τους αληθινούς μόνο εφιάλτες και όχι από αυτούς που μου πλασάρουν.

...Και όσο για τις παραγραφές ένας γάμος ας πούμε, πότε παραγράφεται σαν αδίκημα;)

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »