Φεύγοντας πριν λίγες μέρες, στις 22 Απρίλη για τη Ρόδο μαζί με τους μαθητές μου στο Λύκειο Λίμνης Ευβοίας, δεν μπορούσα να φανταστώ την ποικιλία των εκπλήξεων που θα με περίμεναν στο ωραίο νησί, που θα προσπαθούσαν να μας χαλάσουν την καλή μας διάθεση και θα έφταναν να κάνουν την παραμονή μας δύσκολη ή και με την λύση της άμεσης επιστροφής κάποιες στιγμές.

Η απειλή της περικαρδίτιδας σε αντίθεση με τον πόθο των παιδιών για διασκέδαση και οι καταπληκτικές συνθήκες που βιώνουν αυτά τα ακριτικά νησιά στο θέμα των ακτοπλοϊκών συγκοινωνιών ήταν τα δυο κύρια θέματα που.. ξεχώρισαν για την αρνητική τους ένταση, και με αναγκάζουν να γράψω αυτές τις σκέψεις και εικόνες μπας και κάποιος πεισθεί και δει ότι πρέπει κάποια πράγματα να αλλάξουν.

Ο ιός και εμείς
Η έλλειψη αποφασιστικότητας και η ευθυνοφοβία των υπουργείων παιδείας, υγείας και άλλων συναφών δημιούργησε κατά αρχή μια μεγάλη αντίθεση λόγων και έργων χαρακτηρίζοντας για την επιδημία, επικίνδυνη συνεύρεση την σχολική τάξη με τους καμπινέδες των σχολείων ενώ τους 1000-2000 μαθητές που συνωστιζόντουσαν στα κλαμπ της Ρόδου θεωρούσε τους συνοδούς καθηγητές υπεύθυνους να δουν.. αν γυρνάει εκεί ο ιός και με την κρίση τους είνα μην αφήσουν τα παιδιά να διασκεδάσουν.

Επίσης το ότι συχνωτιζόντουσαν μέσα σε ένα λεωφορείο κοντά έξι μέρες συνέχεια, ότι δεν αφήσαμε τουαλέτα για τουαλέτα, σε ξενοδοχεία, μπαρ εστιατόρια που να μην επισκεφθούμε αυτό πάλι ήταν στην κρίση πιθανόν των συνοδών καθηγητών και θα έπρεπε μάλλον να προτρέψουν τους μαθητές τους να χρησιμοποιούν τις υπαίθριες τουαλέτες και να περπατήσουν ή να κολυμπήσουν μέχρι την Λίμνη για την επιστροφή.

Από την άλλη φανταστείτε την θέση όλων μαθητών, γονέων και καθηγητών αν κάποιος μαθητής απλά συναχωνόταν και κρύωνε με την διαφήμιση των θανατικών από την τηλεόραση και τον πανζουρλισμό που επικράτησε. Τελικά ένα βράδυ αποφασίσαμε με τα παιδιά να μη πάμε σε κλειστούς χώρους αλλά το επόμενο παρακολουθώντας την αντικινδυνολογία των ειδήσεων αποφασίσαμε να ξαναξεδώσουμε στο «ελληνάδικο»!

Το πλοίο της επιστροφής
Το ταξίδι τώρα της επιστροφής έκρυβε την ακόμα μεγαλύτερη έκπληξη της φετινής πενταήμερης εκδρομής.

Με το πλοίο ΔΗΜΗΤΡΟΥΛΑ που στις 6 το απόγευμα της Παρασκευής είχαμε προγραμματισμένη την αναχώρηση κατάλαβα την ματαιοπονία να θέλει κάποιος να ζει σε ακριτικό νησί, τη στιγμή που μάλιστα η Ρόδος είναι μάλλον αιμοδότης για τον Ελληνικό τουρισμό και την ελληνική οικονομία.

Μαθητές στριμωγμένοι ή παστωμένοι σε σκάλες πατώματα παγκάκια του καταστρώματος και άθλιες καμπίνες θα ταξίδευαν το πολύωρο ταξίδι προς τον Πειραιά χωρίς να έχουν που να ακουμπήσουν.

Με νωπές τις μνήμες του Σάμινα προκαλέσαμε τους Λιμενικούς του λιμανιού της Ρόδου να κάνουν έλεγχο στο πλοίο για την υπέρ-πληρότητά του, για τις συνθήκες που επικρατούσαν στους χώρους του.

Μετά από πολύ τρέξιμο και φωνές αναγκάσθηκαν με την προτροπή κάποιου παρευρισκόμενου ανωτέρου να έρθουν δυο νέα παιδιά να σταθούν «ψαρωμένοι» μπροστά σε όλο το πλήρωμα που κατέβηκε στην μπουκαπόρτα του πλοίου 10 λεπτά πριν αυτό αναχωρήσει και αντί να κάνουν έστω και μια στοιχειώδη επίσκεψη στο εσωτερικό του να αρκεσθούν στους λόγους του πληρώματος ότι με το πλοίο ταξίδευαν 900(;;;) μόνο επιβάτες αντί τους 1200 που το επονομαζόμενο «θερινό πρωτόκολλο» του επέτρεπε να επιβιβάσουν.(δηλαδή μας έκαναν και χάρη με την άνεση που μας παραχωρούσαν!)

Η απάντησή τους στις φωνές μας ήταν ότι αυτοί αρκούνται στον αριθμό των εισιτηρίων που τους δίνει ο πράκτορας και για την κατάσταση στο εσωτερικό του πλοίου να πάμε να βρούμε τον υπεύθυνο στο Υπουργείο Ναυτιλίας!

Η επιλογή μας ανάμεσα στο δίλημμα να μείνουμε στη Ρόδο ή να επιστρέψουμε ήταν ολοφάνερη και ταξιδέψαμε με ένα πλοίο όπου τα παιδιά κοιμόντουσαν στα πατώματα και στις σκάλες, πληρωμένες καμπίνες καταλήφθηκαν από άσχετους αφήνοντας τους νόμιμους κατόχους απέξω, ο βαπορίσιος ελληνικός σκέτος στοίχιζε 1,5 ευρώ, στην τουαλέτα έμπαινες αν φόραγες γαλότσες για να μη πατήσεις το σκατό, και το πλοίο έγερνε δεξιά τουλάχιστο 2-3 μοίρες (γνωστό όπως μάθαμε σε όλη τη Ρόδο!!)

Αντε τώρα να συνδυάσουμε και την εμπειρία των προηγούμενων ημερών με τον ιό και την περιεντερική του μετάδοση, άντε και να έχεις και άλλους κάποιους ανεξέλεγκτους μαθητές(;;;) να μπεκρουλιάζουν στο κατάστρωμα όλο το βράδυ, άντε και να έχεις και την αγρύπνια τόσων ημερών, άντε και...

Να φανταστείτε ότι κυριολεκτικά ξεχάσαμε το πλοίο που μας έφερε στη Ρόδο με 6 ώρες αργοπορία στην άφιξή του και 3 ώρες καθυστέρηση στο δρομολόγιο που τελικά έκανε.(χωρίς να πιάσει άλλο λιμάνι το ΡΟΔΑΝΘΗ μόνο σε 15 ώρες βρέθηκε στη Ρόδο!). Όμως μπροστά στο ΔΗΜΗΤΡΟΥΛΑ μας φάνταζε κρουαζιερόπλοιο!

Σε αυτούς τους υπεύθυνους ποιος μπορεί τελικά να βάλει χέρι;

Πόσο αθώα είναι τελικά τα φρουτάκια του Τριανταφυλλόπουλου μπροστά σε αυτά τα αίσχη και πόσος κόσμος όπως οι Ρόδιοι που τους θεωρούμε προνομιούχους ζουν με καθεστώτα τρίτου κόσμου στις συγκοινωνίες τους.

Στην επιστροφή μας καταλήξαμε μαζί με τα παιδιά ότι το να ζεις στην Λίμνη είναι πανανθρώπινο πλεονέκτημα!
Πάνος Βασιλόπουλος

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »