Καλά το διαβάσατε αγαπητοί μας φίλοι: το κρυφτό με το σχολείο... Επί τουρκοκρατίας το σχολείο ήταν κρυφό, ενώ θα έπρεπε σύμφωνα με τους Τούρκους να μην υπάρχει καν. Λειτουργούσε όμως χάρη στην αγάπη των μαθητών για την Ελλάδα και τη γλώσσα και χάρη στην ανδρεία και στην πίστη του γέρου μοναχού ότι μόνο με τα γράμματα θα ελευθερωθεί η Ελλάδα. Σήμερα το σχολειό είναι κρυφό και δεν λειτουργεί... Χάρη στην εγκατάλειψη των μαθητών που αποφοίτησαν απ' αυτό, χάρη στην αδιαφορία των κατοίκων του χωριού και χάρη στην ανευθυνότητα πολιτιστικών και πολιτικών παραγόντων, χάρη στο «μακρύ» χέρι κάποιων, που ούτε την ιστορία του τόπου τους δεν σεβάστηκαν και μερίμνησαν να βάλουν ένα τούβλο από δεκαχίλιαρα (τότε) στην τσέπη τους, παρά ένα τούβλο σωτηρίας στις τρύπες του σχολειού.

Χάρισμά σας λοιπόν κύριοι η ντροπή που θα έπρεπε να αισθάνεστε για την εξαθλίωση του πολιτισμού σας. Γιατί ένα σχολείο είναι πάντα ένα πολιτιστικό μνημείο. Χάρισμά σας...

Εσείς μπορείτε να παίζετε κρυφτό με το κοντύλι των 9.440.000 δρχ. που έφτασε μόνο να βγει ο σοβάς, να ριχτεί το λεπτό σινάζι και τα δοκάρια της σκεπής (!!!), εμείς όμως το σχολείο αυτό, που το κρατάγαμε κρυφό τόσο καιρό στην καρδιά μας, θέλουμε να το δούμε να χρησιμοποιείται ξανά, για πολιτιστικούς λόγους αυτή τη φορά.

Κάποιοι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός μόνο χεριού, ενήργησαν γι' αυτό. Έτρεξαν, κουράστηκαν, προσέφεραν με προσωπική εργασία για την καθαριότητα του εξωτερικού χώρου και έβγαλαν και αυτό το κοντύλι. Εσείς όμως δεν φαίνεται να νιώσατε ντροπή για την κατάχρησή του, όπως δεν νιώθετε και τώρα που πραγματοποιήσατε την μετατροπή της χρήσης του οικήματος!!! Μετατροπή για ιατρείο; Δεκτό εάν γινόταν. Μήπως για γραφείο συλλόγου; Θα σας λέγαμε και μπράβο! Αλλά όχι και ΤΑΒΕΡΝΑ! Ναι, καλά διαβάσατε. ΤΑΒΕΡΝΑ το ΣΧΟΛΕΙΟ της Ανω Μονοκαρυάς...

Μάλλον χασαποταβέρνα θα ταίριαζε καλύτερα. Με χασάπη τον κύριο ή την κυρία που αποφάσισε και υπέγραψε τη μετατροπή χρήσης. Χασάπη της κληρονομιάς και του πολιτισμού μας. Και όλους εμάς πελάτες του αίσχους που απολαμβάνουμε σε ωραίο καμουφλαρισμένο πιάτο την εκπόρνευση κάθε ιδανικού και αξίας, που δροσιζόμαστε με την εθνική μας ξεφτίλα και που αδιαφορούμε για κάθε τι το οποίο κάποτε προσέφερε κάτι πολύ σημαντικό: τη γνώση.

Τι; Α, ναι ξέρω. Εσύ είσαι αντίθετος με την ενέργεια αυτή και επειδή δεν μπορείς να αλλάξεις κάτι δεν πρόκειται να γίνεις πελάτης του εν λόγω καταστήματος. Δοκίμασες να αντισταθείς; Αν όχι, τότε μετά λύπης μου διαπιστώνω ότι είσαι υπεύθυνος για το ότι πάθει το σχολείο από τη στιγμή που τελείωσες το άρθρο σου.

Όσο υπεύθυνοι και ανεκδιήγητοι είναι και όλοι αυτοί, μαζί και η τοπική ηγεσία, που αποφάσισαν σχεδόν ομόφωνα, με εξαίρεση τον κ. Σγούτζο που το καταψήφισε λόγω συναισθηματικών ενδοιασμών, τη μετατροπή χρήσης του σχολείου σε ταβέρνα.

Όσον αφορά τους μελλοντικούς «ιδιοκτήτες» του σχολείου, δεν τους γνωρίζω και δε με ενδιαφέρει να τους μάθω. Μπορεί να λύσει κανείς και με άλλους τρόπους το οικονομικό του πρόβλημα. Δεν είναι ανάγκη να προβεί σε τέτοιου είδους ενέργεια.

Κλείνω με ένα απόσπασμα από το παραμύθι της Ειρήνης Χριστοδούλου «Το σχολείο, το κορίτσι και το όνειρο» και εύχομαι όλη αυτή η ιστορία να αποδειχθεί ότι ήταν ένα κακόγουστο παραμύθι, ένας εφιάλτης που μόλις φώναξαν μερικοί ξύπνησαν και σας και την εξουσία, όπως είχαν ξυπνήσει και μένα από το λήθαργο του «ωχαδελφισμού».

«...Το σχολείο στητό στ' αλώνια αγνάντευε τα χρόνια που είχαν φύγει, μετρώντας τις πληγές που του άφησαν. Αγνάντευε όμως και τα χρόνια που θα 'ρχονταν, μετρώντας τις πληγές που θα μπορούσε να κλείσει. Όχι τις δικές του αλλά εκείνες των ανθρώπων. Σοφό σαν σχολείο που ήταν, ήξερε πως μόνο αν γιατρευτούν οι πληγές των ανθρώπων, θα κλείσουν και οι πληγές της κτίσης...»
Από το ενημερωτικό φυλλάδιο «Επίσκεψις» του Πολύβιου Ταβουλάρη

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »