Επιτέλους ζήτησε ο Πάπας συγγνώμη. Όχι για δικά του, σημερινά αμαρτήματα, αλλά για τα αμαρτήματα των Σταυροφόρων, και ειδικά, της Δ΄ Σταυροφορίας. Και ησυχάσαμε. Και ο Πάπας καλά έκανε και ζήτησε συγγνώμη. Και χειροκροτήθηκε. Αυτοί που τον χειροκρότησαν όμως, δεν είχαν κάποιους ψύλλους ενοχής στο υποσυνείδητό τους; Ήταν οι αναμάρτητοι; Πόσοι από αυτούς έπρεπε να είχαν ζητήσει προηγουμένως συγνώμη για αμαρτήματα δικά τους^ για αμαρτήματα που εκτέλεσαν, για αμαρτήματα που προκάλεσαν, σημερινά, χτεσινά, και προηγούμενα! Γιατί να ζητήσουμε από τον Πάπα να εκπροσωπεί όλη την ιστορική αμαρτία, όταν δεν ζητάμε από κανέναν άλλον, να παραδεχτεί το κακό που έχει κάνει, κακό που οι συνέπειές του ταλαιπωρούν εμάς και τους απογόνους μας; Και επηρεάζουν όχι μόνο την ύπαρξή μας, αλλά και την ιστορική μας συνέχεια;

Ο Πάπας έδωσε το παράδειγμα που δεν τον μείωσε καθόλου, έβαλε τον πρώτο λίθο του αναθέματος^ καλούνται οι υπόλοιποι να βάλουν και το δικό τους λιθαράκι...

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »