Αναδημοσιεύουμε έγγραφο με την υπογραφή του τότε υφυπουργού κ, Ανδρέα Ανδριανόπουλου, προς το σωματείο της Χαλκίδας, που παρέθετε την γνώμη του για προβλήματα των συνταξιούχων όπως του τα γνωστοποιούσε ο τότε πρόεδρος μας. Αυτό προκαλούσε δυσάρεστες αντιδράσεις από ηγεσία της ΠΟΣ-ΤΕΒΕ, αλλά ο αείμνηστος Χουρμούζης Θεοφανίδης κοίταζε τους συνταξιούχους αδιαφορώντας για τους ηγέτες.

Ένα σημείο που μας κάνει εντύπωση είναι ότι από εκείνα «τα παλιά τα χρόνια», συνεχίζεται το ίδιο τροπάριο από όλες τις κυβερνήσεις (δεξιές, κεντρώες, αριστερές, σοσιαλιστικές, τουρλού-τουρλού), του κινδύνου των ασφαλιστικών Ταμείων να βρεθούν σε αδυναμία να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους.

Πάντα έφερναν την κουβέντα στο μη ζητάτε, γιατί κινδυνεύουν να κλείσουν τα ταμεία. Πάντα τους βόλευε να κινδυνολογούν. Γι'αυτό δεν τους πιστεύουμε, θα πάρουν μέτρα, θα καθιερώσουν κοινωνικό πόρο, που θα σώσει τα ταμεία. Τα ίδια έλεγαν και για τον ΟΓΑ. Ότι δεν σηκώνει η οικονομία να επωμισθεί το βάρος της παροχής συντάξεων σε ανθρώπους που δεν πλήρωναν. Και όμως σήκωσε και παρασήκωσε!

Απάντηση του υπουργού
«Ειδικότερα έχει επισημανθεί ότι οι συνταξιοδοτικές εισφορές του ΤΕΒΕ, ευρίσκονται εις χαμηλά επίπεδα. Τις χαμηλές παροχές αυτές όχι μόνον δεν μπορεί να τις βελτιώσει το ΤΕΒΕ, αλλά εντός ολίγου δεν θα μπορεί και να τις αντιμετωπίσει λόγω οικονομικής δυσχέρειας. Το κοινωνικό θέμα που έχει δημιουργηθεί για πολλές χιλιάδες ασφαλισμένων πρέπει να βρει μια αντιμετώπιση ριζική, αποτελεσματική και με μακροχρόνια προοπτική. Η εξασφάλιση μιας αξιοπρεπούς διαβιώσεως, μετά την αποχώρηση από την εργασία, αποτελεί κεκτημένο δικαίωμα των εργαζομένων».

Προσέξτε: Αθήνα 16/9/1977
Υπουργείον Κοινωνικών Υπηρεσιών.
Υφυπουργός: Ανδρέας Ανδριανόπουλος.

Σημείωση
Δημοσιεύουμε αποτίωντας φόρο τιμής, στα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου του σωματείου μας την εποχή εκείνη.

Υστέρα... «ύστερα ήρθαν οι Μέλισσες». Τα φρούρια αλώνονται από μέσα. Και βρήκαν την ευκαιρία οι διασπαστές να λεηλατήσουν και να διαμοιράσουν τα ιμάτια μας. Και επιβραβεύονται από εξουσίες μικρές και ανόητες, οι οποίες προτιμούν να χάσουν την υστεροφημία τους, και να σημειωθεί το πέρασμα τους σαν κακός κομήτης απ' τον ορίζοντα της ηγεσίας, αφήνοντας πίσω τους σωρούς ερειπίων, από το να διοικήσουν δίκαια, ώστε οι μεταγενέστεροι να επικαλούνται την θητεία τους.

Δεν έχει σημασία που «τους περνάει» σήμερα. Σημασία έχει: τι παρακαταθήκες αφήνουν. Όπως άφησαν οι δικοί μας. Τοπικοί, ΗΓΕΤΕΣ (με κεφαλαία).

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »