Η ακρίβεια είναι φαινόμενο που προέρχεται από την ανεύθυνη διακυβέρνηση της κυβέρνησης. Αφήνει τα πάντα στην αυτορρύθμιση. Στην προσφορά και στη ζήτηση. Στη ρυθμιζόμενη προσφορά και στην διαφημιζόμενη ζήτηση. Είναι κυβερνητική στάση που απαλλάσσει από κάθε ευθύνη την κυβέρνηση, τα υπουργεία, αφού αναγάγει την πολιτική στις ξενόφερτες επιταγές του κέντρου λήψης αποφάσεων, που είναι οι Βρυξέλλες. Η στάση αυτή γίνεται φανερή π.χ. στην περίπτωση του πετρελαίου. Όταν ακριβαίνει διεθνώς το βαρέλι, αμέσως αναπροσαρμόζονται οι τιμές, αλλά όταν πέφτει, όλοι κάνουν ότι δεν το μαθαίνουν. Και κανένας δεν βγαίνει να μας ενημερώσει, πόσο αγοράζουν τα διυλιστήρια, πόσα το πουλάνε, και πόσο πρέπει να φθάνει στα σπίτια μας. Αλλά αρκούνται στις δειγματοληψίες!

Η στάση αυτή, η πολιτική της ανεύθυνης διακυβέρνησης, ευνοεί τα μάλα τον εισπρακτικό ρόλο της αφού στην εκμετάλλευση των τάξεων, απομυζά μεγαλύτερα κέρδη σε βάρος και των φτωχών αλλά και των πλούσιων. Όμως ενώ οι πλούσιοι βλέπουν να μειώνονται τα αυξημένα κέρδη τους, οι φτωχοί φτωχαίνουν, δεινοπαθούν, και δυσκολεύονται να ζήσουν.

Λαμβάνοντας υπόψη μας ότι όσο ακριβότερο ένα είδος, τόσο μεγαλύτερο το κέρδος του κράτους από τον ΦΠΑ, αλλά και τη φορολόγηση των αυξημένων κερδών των επιχειρήσεων, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι, στην προσπάθεια ισοσκελισμού εσόδων -εξόδων, και στην εισπρακτική επιδίωξη, αφήνουν τα πάντα ανεξέλεγκτα να διαμορφώνονται ελεύθερα οι τιμές. Και βλέπουμε υπουργούς να απορούν νια τα μέτρα που δεν παίρνουν οι ίδιοι!

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »