Παρακολουθήσαμε τις εργασίες της Διημερίδας 4-5 Δεκεμβρίου, που οργάνωσε το Επιμελητήριο της Εύβοιας στο «Λούσι» με θέμα: «Καταγραφή- Αποτύπωση των προβλημάτων που απασχολούν τις επαγγελματικές τάξεις του Νομού Ευβοίας και επεξεργασία προτάσεων για την επίλυση τους». Ο σκοπός μας ήταν να αναπτύξουμε τα δικά μας -συνταξιουχικά -προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, και να ζητήσουμε από τους ενεργούς συναδέλφους μας την βοήθεια τους για την επίλυση τους. Μαύρισε η καρδιά μας.

Απ' άκρη σ' άκρη της Εύβοιας, ο καθένας που λάβαινε το λόγο, περιέγραφε με τις μελανότερες λέξεις την πλήρη εγκατάλειψη του νησιού μας. Από τον Βοριά έως το Νότο. Και από την Ανατολή έως τη Δύση, δεν υπάρχει καμιά κίνηση που να δίνει ελπίδα ανατροπής του τέλματος στο οποίο είναι βυθισμένη η Εύβοια. Από την είσοδο στο νησί έως την εσωτερική διακίνηση πλήρης εγκατάλειψη, πλήρης ακινησία. Νέκρα στο εμπόριο, νέκρα στη γεωργία, νέκρα στα έργα που έδιναν μεροκάματα στην περιοχή. Που δίνουν δουλειά και κίνηση σε όλον το λαό. Σε όλο το ζωντανό κομμάτι που συμβάλλει στην ανάπτυξη. Δουλειές καταστρέφονται, μαγαζιά και επιχειρήσεις καρκινοβατούν και κλείνουν, και οι υπεύθυνοι παρακολουθούν και κάνουν... «διαπιστώσεις».

Εμείς οι συνταξιούχοι του ΤΕΒΕ ήρθαμε να σας μιλήσουμε για τα δικά μας προβλήματα. Αυτά που κι εσείς θα αντιμετωπίσετε αύριο. Για να ζητήσουμε την βοήθεια σας. Και νιώσαμε ένοχοι!., για μια στιγμή στεναχωρεθήκαμε που δεν μπορούμε εμείς να σας βοηθήσουμε! Ενοχοι γιατί τρώμε τα λεφτά σας. Τις εισφορές σας. Ξέρετε, με τα δικά σας λεφτά πληρώνουν τις συντάξεις μας. Γιατί οι δικές μας εισφορές έγιναν «βιβλιάρια απόρων κορασίς». Πήγαν στο τάμα του Έθνους, «το Ναό του Σωτήρος». Που ούτε Ναό είδαμε, ούτε σωτηρία πρόκειται να ιδούμε!
Θέλαμε να σας μιλήσουμε για τα δικά μας βάσανα. Να σας πούμε ότι το 70% των συνταξιούχων του ΤΕΒΕ ζούμε κάτω από το όριο της φτώχειας. Οτι η κατώτερη σύνταξη που παίρνουν συνάδελφοι μας είναι 320 ευρώ, και ότι η χήρα μας θα πάρει 280 ευρώ, και ότι η χήρα που θα μείνει πίσω χάνει και το προνοιακό επίδομα Ε ΚΑΣ, αν είναι μικρότερη από 60 χρόνων.

Κι ας έχει παιδιά στο σχολείο με αυξημένες ανάγκες. Κι ας, κάποιο παιδί της, είναι φοιτητής, κι ας πρέπει να στείλει χαρτζηλίκι στον φαντάρο γιο της στα σύνορα.

Δεν είπαμε τίποτα. Ούτε για τις αρρώστιες που μας ταλαιπωρούν, και μας θεραπεύει το Ι ΚΑ, που μας έχουν ρίξει, με τα μηνιαία και δίμηνα ραντεβού. Και όμως νιώθαμε ευτυχείς που έχουμε γλιτώσει τα χειρότερα.

Συνάδελφοι κουράγιο. Κάντε κουράγιο μερικά χρόνια μέχρι κι εσείς να βγείτε στη σύνταξη, θα σταματήσετε να πληρώνετε εισφορές, θα σταματήσετε το άγχος της Εφορείας. Τα ΦΠΑ, τις συνάφειες, τους ελέγχους, τη φθορά του μυαλού και της ψυχής σας. Τους συναγωνισμούς και ανταγωνισμούς. Κοιτάξτε τα παιδιά σας να τα χώσετε κάπου στο Δημόσιο, θα αναπνεύσετε ελευθέρα. Και... ότι σας δώσουν, σαν βοήθημα, σαν επίδομα, σαν σύνταξη. Το άγχος της καταστροφής, η αγωνία της αποτυχίας που κρέμεται συνεχώς από πάνω σας, θα τα γλιτώσετε. Κι όλα αυτά τα προβλήματα που αναφέρατε σήμερα θα τα κληροδοτήσετε στους επόμενους. Στα επόμενα μέλη του Επιμελητηρίου. Διότι δεν θα έχει λυθεί κανένα. Ακούτε; Κανένα. Όπως κανένα δεν λύθηκε και στην εποχή μας. θα τα αφήσετε κληρονομιά στα παιδιά σας!
Δημήτρης Γ. Σπυρόπουλος

«  Προηγούμενo άρθρo