Στο απέραντο λιβάδι της πολιτικής έφτασαν οι καταπατητές κι έμπηξαν τους πασσάλους τους ορίζοντας τα όρια της δικαιοδοσίας τους.

- Αυτό είναι δικό μου, το ονομάζω «Αριστερά». Και μάλιστα, «προοδευτική Αριστερά». Έφτασε κι ο άλλος.

- Εγώ παίρνω το μεγαλύτερο κομμάτι, το ονομάζω «Κέντρο», «Κεντροδεξιά» για ιστορική επαφή, ή καλύτερα, «Κοινωνικό Κέντρο».

Ο κόσμος βλέπει και παρακολουθεί τις ονοματολογίες τους αδιάφορα. Τους ξέρει όλους καλά. Και αυτούς και τους άλλους. Τους μετράει στο στίβο της ζωής του καθημερινά; Τις δυσκολίες που καθημερινά του δημιουργούν με τις πολιτικές που εφαρμόζουν.

Στην πολιτική εκείνο που χαρακτηρίζει τα κόμματα, και δημιουργεί τις ομοιότητες και τις διαφορές τους, είναι οι θέσεις που παίρνουν στις σχέσεις των δύο βασικών παραγόντων της οικονομικής ζωής; Την εργασία και το κεφάλαιο. Σε ποιο από τα δύο αυτά στοιχεία δίνουν την βαρύτητα και την εύνοια τους. Και η θέση τους αυτή χαρακτηρίζει τα κόμματα και τη θέση τους στο πολιτικό φάσμα: Αριστερά- Κεντρο-Δεξιά. Η εργασία με τη βοήθεια του κεφαλαίου παράγει πλούτο. Πώς διανέμεται ο πλούτος αυτός μεταξύ των δύο συντελεστών; Η ονοματολογία στην οποία βλέπουμε να επιδίδονται ανενδοίαστα τον τελευταίο καιρό άπαντες οι κομματάρχες, είναι άνευ αξίας και σημασίας για το λαό. Τους αγρότες, τους εργάτες, αλλά και τους επαγγελματίες, τους επιστήμονες. Βλέπουμε διαφορετικούς τίτλους, διαφορετικά ονόματα, διαφορετικούς προσδιορισμούς, να εφαρμόζουν ίδια προγράμματα, ίδιες πολιτικές, ίδιες πρακτικές. Που δεν απαντούν στο ζητούμενο που είναι ένα και μοναδικό: πώς αντιλαμβάνεται το κάθε κόμμα σαν δίκαιη τη διανομή του παραγόμενου πλούτου. Ποιος πρέπει να πάρει το μεγαλύτερο κομμάτι και γιατί. Τι είναι το δίκαιο, αλλά και τι το νόμιμο, που πολλές φορές συγκρούονται μεταξύ τους.

Στην προοπτική των εκλογών, είδαμε και ακούσαμε ανάπτυξη προγραμμάτων που καμιά σχέση δεν είχαν με την τοποθέτηση τους στον οικονομικό προσδιορισμό των κομμάτων. Ακούσαμε θέσεις αντίπαλες, αντικρουόμενες που αναφέρονταν μόνον για την προσπόριση ψήφων. Εν γνώσει μας και εν γνώσει τους ότι μας έλεγαν ψέματα, αφού δεν συμφωνούσαν με την ιδεολογία τους.

Αυτοπροσδιόριζαν τη θέση των κομμάτων έτσι ώστε να γίνονται αρεστές από τους περισσότερους ακροατές. Κρύβοντας τις πραγματικές θέσεις τους. Υιοθετώντας αντίπαλες θέσεις αρεστές, για να πετύχουν τον μοναδικό στόχο που ήταν η άλωση της εξουσίας. Ο λαός περιμένει να ιδεί και να κρίνει. Η ονοματολογία τους δεν μας ενδιαφέρει.

«  Προηγούμενo άρθρo