Η επέτειος της 9ης Απριλίου, ημέρα εκλογικής νίκης του ΠΑΣΟΚ, μας βρίσκει σκεφτικούς και περίλυπους γιατί τίποτε απ' ότι επαγγέλθηκαν δεν πραγματοποιήθηκε. Πίστωση χρόνου δόθηκε άνετη, χωρίς να τη δικαιούνται. Ένας χρόνος πέρασε με πολλές κουβέντες και τέλεια απραξία.

Η ιδιαιτερότητα της σημερινής κυβέρνησης είναι ότι κληρονόμησε τον εαυτό της. Κι ένας από τους λόγους που ψηφίστηκε ήταν αυτός: Να μην μπορεί να ισχυριστεί ότι χρειάζεται περίοδος προσαρμογής, περίοδο χάριτος ούτε περίοδο ενημέρωσης. Και αυτό που επικρατεί, με την εναλλαγή, η επόμενη κυβέρνηση του αντίπαλου κόμματος να ισχυρίζεται ότι βρήκε «καμένη γη» από τους προηγούμενους, για να δικαιολογήσει την αθέτηση των προεκλογικών υποσχέσεών της, κι αυτό έπαιξε το ρόλο του στην απόφαση των ψηφοφόρων.

Η ιδιαιτερότητα της σημερινής κυβέρνησης είναι ότι δεν μπορεί να κάνει διάλειμμα. Οι στόχοι της τετραετίας είχαν προγραμματιστεί, είχαν μελετηθεί και η εφαρμογή τους πρέπει να είναι άμεση. Και στους στόχους άμεση προτεραιότητα έχει η οικονομική ανάπτυξη της χώρας. Που πρέπει να συνεχιστεί με αυξανόμενους ρυθμούς. Αυτό δεν πρέπει να μείνει στην επιθυμία και στη «βούληση» αλλά να εφαρμοστούν τα κατάλληλα μέτρα ώστε να έχουμε πραγματική ανάπτυξη που θα φέρει αυξημένα έσοδα τα οποία πρέπει να διατεθούν με περίσκεψη. (Όχι διαθέσαμε τόσα δισ. για έργα, αλλά τα έργα που φκιάξαμε αξίζουν τόσα δισ.).

Πολύς λόγος έγινε για τη δημιουργία «κοινωνικού κράτους», αλλά τι σημαίνει κοινωνικό κράτος. Εξαρτάται από το εύρος που δίνει ο καθένας στην έννοια αυτή. Μπορεί κάποιος να αρκείται στην ίδρυση ενός ΚΑΠΗ ή στην χορήγηση κάποιου τμήματος του ΕΚΑΣ, ή στην περίθαλψη του ΙΚΑ. Όμως, κοινωνικό κράτος δεν μπορεί να ανεχθεί την ανεργία 500.000 Ελλήνων. Δεν μπορεί να ανεχθεί χειρώνακτες επαγγελματίες, επιστήμονες χωρίς δουλειά. Και δεν μπορεί να αφήσει την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη του λαού στη διάθεση των ασφαλιστικών ταμείων.

(Όταν οι κατώτερες συντάξεις στις χήρες του ΤΕΒΕ είναι 93.000 δραχμές, και με οποιαδήποτε αύξηση «ανέβουν» στις 97.000 δραχμές, πέστε μου πως θα ζήσει ένα μήνα αυτός ο άνθρωπος!)

Το κράτος σαν κεντρική εξουσία πρέπει να αναλάβει την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη όλου του λαού. Την υποδομή την διαθέτει^ έμψυχο υλικό υπάρχει πολύ και άριστης ποιότητας. Ικανός οργανισμός χρειάζεται με ικανή διοίκηση, που θα διαχειρίζεται τα κονδύλια υγείας όλων των ταμείων. Και τα κρατικά. Και πρέπει, επιτέλους, να αρχίσει, έστω και δοκιμαστικά, η εφαρμογή του οικογενειακού γιατρού. Ο οικογενειακός γιατρός, με γνώμονα την ανάγκη του ασθενή, θα τον παραπέμπει στο κατάλληλο θεραπευτήριο, εάν χρειάζεται, και τότε θα δούμε ότι θα περισσεύουν κρεβάτια. Το κοινωνικό κράτος πρέπει να αρχίσει από τη βάση και βάση είναι η υγεία του λαού. Όποια νομική μορφή επιβάλουν στα νοσοκομεία τον κύριο λόγο πρέπει να έχει το υπουργείο Υγείας. Με σύγχρονα συστήματα πληροφορικής, πρέπει κάποια κεντρική διεύθυνση να ξέρει κάθε στιγμή τι συμβαίνει.

Στο θέμα της υγείας έχουμε να παρατηρήσουμε το εξής τρομερό: Ασθενής που παίρνει εξιτήριο από νοσοκομείο, πρέπει να σταθεί με τις ώρες στην ουρά του ασφαλιστικού του Οργανισμού για να γράψει ο γιατρός του Ταμείου του τη συνταγή που του έδωσαν οι γιατροί του νοσοκομείου. Κι αφού τα φάρμακα καθορίζονται από λίστα, κι αφού οι γιατροί των νοσοκομείων δεν είναι ιδιώτες, γιατί να μην μπορούν να γράψουν τα φάρμακα στα βιβλιάρια των ασφαλισμένων;

Βλέπουμε, λοιπόν, ότι το τέρας της γραφειοκρατίας και της τυπικότητας να αρέσκεται στην ταλαιπωρία του λαού. Ασφαλισμένων - συνταξιούχων.

Το θέμα του «κοινωνικού κράτους» δεν μπορεί να καλυφθεί με ένα γραφτό του «Συνταξιούχου», εμείς, εδώ, θέλουμε να τονίσουμε ότι για την τρίτη ηλικία, είναι ακατανόητο το κράτος, τα ταμεία μας, να μην μπορούν να μας δώσουν μια ανθρώπινη περίθαλψη παρόλες τις μεγάλες δαπάνες. Αλλά είπαμε χρειάζεται οργάνωση.

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »