Ένας νέος τρόπος διαβίωσης που μπήκε στη ζωή μας και έγινε συνήθεια, είναι οι ουρές. Ουρές στους γιατρούς, ουρές στα ψώνια, ουρές στις υπηρεσίες. Στην επίσημη ελληνική γλώσσα τις ονομάζουν «σειρά προτεραιότητας». Όπως, όμως, και να τις πεις είναι οι χρονοβόρες και ψυχοφθόρες ώρες αναμονής μονότονες και ανιαρές, που στέκεσαι πίσω από κάποιον άλλον, και προχωρείς στον προορισμό σου με βήμα σημειωτόν, παρατηρώντας -μη έχοντας πως να σκοτώσεις την ώρα σου- την πιτυρίδα στο σακάκι του μπροστινού σου, ή τις ξηλωμένες ραφές στη φούστα της μπροστινής σου.

Η εκδήλωση της ουράς ξεκινά απ' το πρωί στην τράπεζα για να πληρωθείς τη σύνταξή σου, και σου τρώει τη μέρα σου. Συνεχίζει τη δεύτερη να πληρώσεις τη δόση στην Εφορία. Στα σούπερ Μάρκετ σπρώχνοντας το καρότσι, ή στο γιατρό να σου γράψει τα φάρμακα.

Παντού η κυρίαρχη ουρά. Αφού, από στρέβλωση της συνείδησής μας, όπου δε βλέπουμε ουρά, απαξιούμε να σταθούμε, οικτίροντας τους «εντός» για την κατάντια τους. Αυτό το γνωρίζουν καλύτερα από όλους οι υπηρεσίες, γι' αυτό λαβαίνουν τα μέτρα τους. Ελαττώνουν τα ταμεία, διώχνουν υπαλλήλους, για να δημιουργείται συνωστισμός. Αποτελεσματικότατη διαφήμιση προσέλκυσης δυσφορούντων μεν, αλλά μοιρολατρικώς υπομενόντων νεοελλήνων συγχρονισμένων, εκσυγχρονισμένων, ευρωπαϊστών, και όλων των ιδιοτήτων που μας λούζουν τα τελευταία χρόνια.

	Επόμενo άρθρo  »