Καμαρώσαμε τα παιδιά μας στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου 2003, για την επέτειο του μεγάλου «ΟΧΙ» της 28ης Οκτωβρίου 1940. Οι αναμνήσεις αθέλητα πλημυρίζουν το μυαλό. Παιδιά εμείς, γλιτώσαμε εκείνη την ημέρα το σχολείο. Ενώ οι μεγάλοι έτρεχαν να καταταγούν στο στρατό. «Επιστράτευση». Πανηγύρι και οι επόμενες ημέρες. Οι δάσκαλοι, αντί για μάθημα, μας εμψύχωναν με λόγους και παραινέσεις. Με παραδείγματα από την Ιστορία για την ανδρεία των Ελλήνων. Οι Ιταλοί, («Ητταλοί» τους αποκαλούσαν οι εφημερίδες), έφαγαν τα μούτρα τους. Ο πόλεμος, παρά τον αιφνιδιασμό, γρήγορα μεταφέρθηκε στο Αλβανικό έδαφος. Έπεσε η Κορυτσά, κωδωνοκρουσίες και δεήσεις στις εκκλησίες. Οι Αγιοι Σαράντα το ίδιο. Για κάθε νίκη που μαθαίναμε αλαλαγμοί χαράς και πανηγύρια. Όμως ο πόλεμος είναι πόλεμος. Αρχισαν να καταφθάνουν τα τηλεγραφήματα στα σπίτια: «έπεσεν υπέρ πατρίδος». Και οι τραυματίες, κουλοί, κουτσοί από τα κρυοπαγήματα, μας προσγείωσαν, τι είναι ο πόλεμος. Σήμερα που καμαρώνουμε τα νιάτα της πατρίδας μας, δακρύζουμε με την ευχή που αυθόρμητα ανεβαίνει από την καρδιά μας: στην ζωούλα τους να μην γνωρίσουν πόλεμο. Να μην βιώσουν τη σημασία του πολέμου. Ας διαβάζουν, ας τον βλέπουν σε ταινίες, αλλά ποτέ πια πόλεμος.

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »