Ακόμα ψάχνουν τα στρατεύματα κατοχής στο Ιράκ να βρουν τα όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ, για τα οποία, δήθεν, έκαναν τον πόλεμο. Όπλα όμως δεν βρέθηκαν ακόμα κι ευτυχώς. Το «ευτυχώς δεν πάει στον Σαντάμ, το ευτυχώς πάει στους εισβολείς. Γιατί αν εύρισκαν κρυμμένα, χαντακωμένα, καταχωνιασμένα όπλα, θα ήταν πλάνη χειρότερη για τους «νικητές», θα ήταν ένα μάθημα -ράπισμα που θα έδειχνε στον κόσμο ότι, ενώ ο δικτάτορας σεβάστηκε και δεν χρησιμοποίησε τα απαγορευμένα όπλα που κατείχε, οι άλλοι, οι δημοκράτες, οι «ελευθερωτές», αδίσταχτα χρησιμοποίησαν ότι καταστρεπτικότερο είχαν στη φαρέτρα τους, αδιαφορώντας για τις απώλειες στους άμαχους,-παιδιά, γυναίκες, γέρους- αδιαφορώντας για τις καταστροφές τις ανεπανόρθωτες που προκαλούσαν, στις εγκαταστάσεις τις αναπτυξιακές, τις πολιτιστικές, τα μνημεία. Ούτε τα νοσοκομεία δεν σεβάστηκαν. Τα θηρία αεροπλάνα τους, άδειαζαν τόνους βόμβες ναπάλμ, μετονομαζόμενες σε εμπριστικές Μαρκ 77, σπέρνοντας την καταστροφή και τον όλεθρο στη χώρα.

Αν ο Σαντάμ δεν διέθετε τα φοβερά όπλα, για τα οποία τον κατηγορούσαν, και δεν τα χρησιμοποίησε, φανερώνει τους ψεύτες που ζητούσαν αφορμές. Εάν όμως τα είχε και δίστασε, γιατί ήταν απαγορευμένα, τότε θα είναι η νίκη των εισβολέων πύρρειος, γιατί θα φανεί ποιος ήταν ο αδίσταχτος αιμοσταγής και αιμοβόρος σ'αυτόν τον πόλεμο.

Γι' αυτό, δεν συμφέρει στους εισβολείς να βρουν κρυμμένα, απαγορευμένα όπλα στο Ιράκ.

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »