Παρακολουθήσαμε με αγαλλίαση τους υπολογισμούς του υπουργού κ. Γιάννου Παπαντωνίου, πως αν το χρέος... μειώνεται συνεχώς, και αν... οι ρυθμοί ανάπτυξης εξασφαλισθούν στα επίπεδα 5% και αν... αντί ελλειμμάτων δημιουργούμε πλεονάσματα, τότε... θα:

Το έτος 2010 το χρέος θα πέσει στο 50% και η ετήσια δαπάνη για τόκους θα μειωθεί βαθμιαία από 3,5 τρισ. δρχ. (σήμερα) σε 1,5 τρισ. δρχ. και θα απελευθερωθούν πόροι για κοινωνικές δαπάνες. Δηλαδή, θα πληρώνουμε 2.000 δισεκατομμύρια δραχμές λιγότερους τόκους το χρόνο. (αυτό άργησαν να το σκεφτούν^ μόλις τώρα το σκέφθηκαν. Ευτυχείτε!). Και ξέρετε τι είναι 2.000 δισ. δραχμές; Η μισθοδοσία όλων των υπαλλήλων του ελληνικού κράτους.

Το «θα» των πολιτικών, τα ξέραμε^ χρόνια τώρα τα τρώμε στη μούρη^ νεοφανές είναι το «αν». Το «αν» στην περίπτωση είναι σωτήριο. Μπαίνει σαν προϋπόθεση. Αραδιάζουν ένα σωρό «θα» και τα θέτουν υπό αναίρεση με ένα «αν». «Αν»... τότε... «θα». Κι αφού δεν υπάρχει το «αν» δικαιολογημένα δε θα υπάρξει και το «θα». Τι ωραία που τα λένε! Εμείς όμως τα μεταφράζουμε στη γλώσσα μας αλλιώς: «αν» θέλανε, «θα» εφαρμόζανε φιλολαϊκά μέτρα που ανακουφίζουν το λαό. Και τα μέτρα που πρέπει να πάρουν, τα ξέρουν όπως φάνηκε από τις διαπιστώσεις του ίδιου του Υπουργού. Και το πρώτο είναι να πιάνουν τόπο τα λεφτά που ξοδεύονται. Λοιπόν «Αν είχαμε κρέας, είχαμε και μανέστρα, θα ζητούσαμε και ταψί από τη γειτόνισσα και θα σας έφτιαχνα ένα γιουβέτσι...» και τα παιδάκια γύρω-γύρω στο τραπέζι πλατάγιζαν τη γλωσσίτσα τους ευτυχισμένα που θα έτρωγαν νόστιμο και χορταστικό φαγητό. Αχ, αυτή η λεπτομέρεια, το «αν» τους τα χάλαγε, υπουργέ μου!

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »