Το συμπέρασμα που βγαίνει από τα λεγόμενα όλων όσων βγαίνουν στα κανάλια, σχετικά με το ασφαλιστικό, είναι ότι συνηγορούν στο «όσα δίνεις τόσα παίρνεις». Και τελικά θεωρούν πανάκεια αρχίζοντας από την ιδιωτική ασφάλιση σαν ένα ποσοστό, μέχρι την πλήρη ιδιωτικοποίηση σε δεύτερη φάση.

Με ποιον, όμως, τρόπο θα μπορεί η ιδιωτική ασφάλιση να αυξάνει τα κεφάλαιά της για να δίνει τις συντάξεις στους ασφαλισμένους της, που δεν μπορεί να εφαρμόσει η κρατική ασφάλιση; αόριστα και μασημένα απαντούν γιατί απάντηση δεν υπάρχει. Και ποιος θα εγγυηθεί ότι έπειτα από 35 χρόνια που θα χρειαστεί ο ασφαλισμένος τη σύνταξή του θα βρει τα ιδιωτικά ασφαλιστικά γραφεία στις θέσεις τους;

Η συνταξιοδότηση του λαού, έπειτα από ζωή 65 ετών σ' αυτόν τον τόπο, είναι ευθύνη καθαρά του κράτους και κανενός άλλου. Τα περί «αλληλεγγύης των γενεών», δεν στέκουν σε λογική βάση. Είναι μια καραμέλα που την αναμασούν σήμερα, σαν επιχείρημα, και την οποία θα φτύσουν όταν πια δε θα τους εξυπηρετεί. Όπως και για όλα όσα αποφαίνονται οι ειδικοί, οι διάφορες επιτροπές, οι διάφορες εταιρείες μελετητών, είναι για να μπερδεύουν τα πράγματα, να αποποιούνται ευθύνες, και να δικαιολογούν τη διοίκηση.

Όταν επί 65 χρόνια ζεις σε έναν τόπο και πληρώνεις για τη ζωή σου και αγωνίζεσαι εργαζόμενος για να επιβιώσεις μέσα σε ένα αντίπαλο περιβάλλον, και ραντίζεις με ιδρώτα και αγωνία τον τόπο αυτόν που πατάς, αυτό και μόνο το γεγονός, πρέπει να σου εξασφαλίζει για τα επόμενα 10-15 ή και 20 χρόνια που σου απομένουν, μια ζωή με σχετική άνεση. Και μόνο που ζεις σ' αυτό τον τόπο. Σαν επιβράβευση. Χωρίς ιδιαίτερη ασφάλιση, εφεύρημα που κατοχύρωσαν σε βάρος του λαού, για να τον αποζυμούν με κάθε τρόπο. Γιατί, δεν εργάζεσαι, δεν παράγεις, δεν προσφέρεις, για να ζουν άλλοι, όπως από στρέβλωση της συνείδησής μας πιστεύουμε. Υπάρχουν λύσεις για το σπουδαίο ζήτημα που δημιουργήσανε και όχι κατ' ανάγκη αντιλαϊκές.

Κράτος σημαίνει δύναμη και έχει τη δύναμη το κράτος να θρέψει τους συνταξιούχους του όσοι κι αν είναι.

Θα θυμίσουμε ότι: όταν ένας πολιτικός επαγγέλθηκε την αγροτική σύνταξη, ιερή αγανάκτηση έπιασε όλους τους αρμόδιους της εποχής εκείνης. Πρωτάκουστο. Χωρίς ασφάλιστρα ποιος θα πληρώσει τις συντάξεις; Τι δεν του έσυραν και πάντα με επωδό ότι θα πέσει έξω η Οικονομία της χώρας. Αλλά η σύνταξη δόθηκε. Και άρχισε από 500 δραχμές. Και αυξήθηκε^ έφθασε τις 50.000 δραχμές, και η οικονομία ούτε το κατάλαβε. Και βουβάθηκαν οι κινδυνολόγοι. Αλλά έβαλαν στο μάτι τα άλλα, τα ασφαλιστικά Ταμεία με τα αποθεματικά. Και τα έριξαν στον τζόγο. Και τα έριξαν στην περίθαλψη. Και τώρα κλαψουρίζουν.

Αλλά. Ένα κράτος που αναλαμβάνει Ολυμπιάδες και σπάταλες επιδείξεις, δεν μπορεί να ισχυρίζεται ότι δεν μπορεί να πληρώσει τις συντάξεις των εργαζομένων του. Ας κόψει τα πυροτεχνήματα της έναρξης ή της λήξης.

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »