Έγινε συζήτηση στο Κοινοβούλιο κι αφήσαμε τις δουλειές μας, τις ασχολίες μας, τέλος πάντων, και στηθήκαμε μπρος στην τηλεόραση να ακούσουμε, να μάθουμε, να μορφωθούμε... Κι ακούσαμε για διαπλοκές, διαπλεγμένους και διαπλεκόμενους. Για σκάνδαλα νια κλεψιές και απάτες. Για σπατάλες...για...για... Ομως μέχρις εκεί και πίσω!

Όλοι μιλούσαν κι έλεγαν ίδιες λέξεις στις οποίες έδινε διαφορετική έννοια ο καθένας τους. Μιλούσαν κι έλεγαν και κοιτούσαν τα πλάγια τους μήπως τους ακούσει κανένας! Σαν κάτι να φοβόνταν, σαν κάτι τους κράταγε κουμπωμένους. Ούτε ένα όνομα διαπλεκόμενου. Ούτε από τους ελεγχόμενους αλλά ούτε κι από τους ελέγχοντες. Όλοι τα ίδια κατάγγελναν ανωνύμως και αορίστως. Μα οι κλέφτες δεν έχουν όνομα; Οι διαπλεκόμενοι δεν είναι υπαρκτά πρόσωπα;

Τα ατελείωτα έργα, τα έργα δηλαδή που δεν λένε να τελειώσουν ενώ τελειώνουν στο πι και φι τα λεφτά, οι χρηματοδοτήσεις που δεν παίρνουμε είδηση πότε έρχονται και πού χάνονται, αυτοί που καταβροχθίζουν το καταπέτασμα, δεν έχουν όνομα; Γιατί δεν ακούστηκε κανένα; Μήπως είναι ψεύτικες οι καταγγελίες και συκοφαντικές; Μήπως είναι ψεύτικες οι δικαιολογίες των δε; Τι συμβαίνει αλήθεια κι ενώ βοούν γύρω τα σκάνδαλα, επιτιθέμενοι και αμυνόμενοι δεν τολμούν να αναφέρουν έναν...σκανδαλιάρη, για δείγμα. Μήπως είναι όλοι τίμιοι και δεν υπάρχει κανένας κλέφτης, ή μήπως έχουν γίνει τόσο πολλοί που...σβηστέ τους κι αρχίστε νέες λίστες;

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »