Είναι ο καλλιτέχνης που τίμησε την Ελλάδα και στο Εξωτερικό, όπου έζησε σαν πρόσφυγας χωρίς ιθαγένεια. Γράφει ο Δημ. Γκιώνης στην «Ελευθεροτυπία»: Ένα από τα πιο σπουδαία έργα του, το κεφάλι ενός έφηβου, δεσπόζει στην είσοδο του Πολυτεχνείου-προσφορά του στην εξέγερση και τη θυσία των φοιτητών το Νοέμβριο του 1973.

Του πήρα άλλη μια συνέντευξη δεκατέσσερα χρόνια αργότερα. Τον βρήκα καταπονημένο. Μια εγχείρηση καρδιάς που είχε κάνει πρόσφατα τον ταλαιπωρούσε ακόμα. Ωστόσο διατηρούσε την καλή του διάθεση, παρ' όλα όσα συντελούνταν - ιδιαίτερα στις σοσιαλιστικές χώρες.

-Περιμένατε αυτή την εξέλιξη; τον ρωτώ

-Όχι. Πίστευα ότι θα μπορούσαμε να οδηγηθούμε σε μια πραγματική δημοκρατία, στην οποία ωστόσο δεν έπαψα ποτέ να πιστεύω. Γιατί βέβαια δημοκρατία δεν είναι να λέει και να κάνει ο καθένας ό,τι θέλει. Δημοκρατία είναι να προσφέρει και να παίρνει. και στις μέρες μας, το βλέπω κι εδώ στον τόπο μας, υπάρχει η τάση όλοι να πάρουν.

-Δεν στεναχωρεθήκατε που είδατε να γκρεμίζονται τα αγάλματα του Μαρξ, Λένιν;

Ηταν μια βλακεία, γιατί δεν ήταν τα ίδια τα αγάλματα που ενοχλούσαν, αλλά το θέμα. Η σοβιετική επανάσταση ήταν πιο συγκρατημένη. Δεν γκρέμισε το άγαλμα του Μεγάλου Πέτρου, ούτε τα παλάτια των τσάρων.

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »