Τότε που θρέφαμε κατάμαυρον και αρειμάνιον μύστακα, και είχαμε τη ζωή μπροστά μας και την ζωντάνια μέσα μας, τότε απομυζούσαν από την ικμάδα των νιάτων μας, όλοι το διάφορο τους με διάφορες προφάσεις, αποφάσεις, και νόμους τους.

Περάσαμε από τις συμπληγάδες πολλών συγκρούσεων, με εαυτούς-μας- και αλλήλους, με απώλειες και κατακτήσεις, με ζημιές και κέρδη, με τροποποιήσεις και αναθεωρήσεις.

Μας αντιμετώπισαν άνθρωποι -και ανθρωπάκια-, άπαντες φθαρτοί και γήινοι, ανεβασμένοι σε σκάλες και σκαλοπάτια, πουλώντας μας αυθεντίας πολιτική, και θεωρώντας μας θεϊκές κατασκευές προς εξυπηρέτηση και ευχαρίστηση τους. Όλα τακτοποιημένα και ωραία. Φεουδαρχικές αντιλήψεις σε δημοκρατική κορνίζα.

Αποπειραθήκαμε και την επανάσταση μας στην αντιμετώπιση της μοιρολατρικής μας θέσης υπό τον ήλιο. Δε βαρυέσαι! Έπεα πτερόεντα.

Έτσι πέρασε η ζωή μας, η μονάκριβη και ακριβοπληρωμένη. Τώρα καταλάγιασε και η φλόγα. Σπίθες στη στάχτη, πατάτες στη χόβολη.

Τα οστά αποκτούν εκβλαστήσεις- αποφαίνονται- οι χόνδροι φθείρονται -αποφαίνονται, οι μύες σκληραίνουν. Οι πόνοι πολλαπλασιάζονται. Στο άλγος, αναλγητικά. Ασπιρίνη. Την ψυχή μου τι θα γιατρέψει! Το άδικο που κλωτσούσα σε κάθε βήμα μου, κατρακυλούσε και κόλλαγε και σχημάτισε τον τεράστιο χιονάνθρωπο που μου πάγωσε την ψυχή! Τι αναλγητικό υπάρχει;

Ψάχνουν να βρουν λόγους για τον εθισμό των ανθρώπων στα ναρκωτικά!

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »