"Αν οι προϋπολογισμοί διατηρηθούν πλεονασματικοί σε όλη τη δεκαετία, αν το χρέος μειώνεται συνεχώς και εξασφαλισθούν ρυθμοί ανάπτυξης στα επίπεδα του 5%, θα υπάρξουν ευκαιρίες για τη δημιουργία ενός σημαντικού αποθέματος ικανού να χρηματοδοτήσει τις νέες ανάγκες της κοινωνικής πολιτικής. Οι κυβερνήσεις της τρέχουσας δεκαετίας πρέπει να κινηθούν έτσι ώστε να μπορούν να μειώνουν τη φορολογία και να αυξάνουν τις κοινωνικές δαπάνες, καλύπτοντας τις ανισότητες που πιθανώς θα προκαλεί το άνοιγμα της οικονομίας. Μόνο που κάτι τέτοιο απαιτεί άλλη πολιτική λογική. Αντί ελλειμμάτων πρέπει να δημιουργούμε πλεονάσματα και να είμαστε ανοικτοί στις αλλαγές, θετικοί στις προκλήσεις και δεκτικοί στην απόκτηση νέων γνώσεων.

Ένας πρόχειρος υπολογισμός που στηρίζεται στην υπόθεση ότι το δημόσιο χρέος θα μειώνεται σταθερά κατά 5% το χρόνο ώστε να πέσει στο 60% το 2008 και στο 50% το 2010, οδηγεί στην εκτίμηση ότι η ετήσια δαπάνη για τόκους θα μειωθεί βαθμιαία από 3,5 τρισεκατομμύρια δραχμές, σε 1,5 τρις δρχ. με τον τρόπο αυτόν μπορώ να υποθέσω ότι συνολικά στη δεκαετία μπορούν να απελευθερωθούν πόροι ύψους 8 τρις δρχ.

Όπως αντιλαμβάνεσθε το ποσόν είναι τεράστιο και γι' αυτό υποστηρίζω μετά πάθους την εφαρμογή μιας πολιτικής πλεονασματικών προϋπολογισμών".

Θα μπορούσε να υποθέσει κάποιος ότι όλα τα παραπάνω αποτελούν γνώμη αντιπολιτευόμενου οικονομολόγου, που τα παρουσιάζει όπως θέλει επειδή είναι "έξω από το χορό", και βλέπει τα πράγματα με επιπόλαιη ή και αντιπολιτευόμενη ματιά. Και όμως, είναι, μέχρι κεραίας, γνώμη του κατεξοχήν υπευθύνου και πρωτεργάτη της οικονομικής πολιτικής της Ελλάδας, του υπουργού Οικονομικών και Εθνικής Οικονομίας, κ. Γιάννου Παπαντωνίου. Από συνέντευξή του στην "Καθημερινή".

Επικρατεί η τάση τελευταία, να βγαίνουν οι πολιτικοί - οι υπουργοί κυρίως - και να αντιπολιτεύονται την κυβέρνηση, σε θέματα όχι μόνον έταιρα, αλλά και σε θέματα της αρμοδιότητάς τους. Σε θέματα της ευθύνης τους, σε πολιτικές που οι ίδιοι διαμορφώνουν. Όταν διαπιστώνεις, ότι ο κατ' εξοχήν υπεύθυνος υπουργός είναι γνώστης των προβλημάτων, και εκτός απ' αυτό έχει και τις λύσεις, αναρωτιέσαι γιατί δεν εφαρμόζει αυτό το πρόγραμμα αλλά το ακριβώς αντίθετο. Ποιον περιμένει να εφαρμόσει την πολιτική που υποτίθεται ότι εγκρίνει; Ο λαός αυτό το κοινωνικό κράτος δε ζητά; Οι πολιτικοί αυτό το κοινωνικό κράτος δεν μας τάζουν από τα μπαλκόνια; Εμείς το ξέρουμε ότι είναι εύκολο, αν το θελήσουν. Και τους το προτείνουμε, τους το ζητάμε και διαμαρτυρόμαστε που δεν το εφαρμόζουν. Τώρα υπερθεματίζουν σαν να μην τους αφήνουμε εμείς να εφαρμόσουν ένα υγιές πρόγραμμα, από σαδισμό για να πεινάμε.

Θα τα ξαναπούμε: δεκαετίες ειρηνικής ζωής, η Ελλάδα έπρεπε να κολυμπάει στα πλούτη εάν οι διοικούντες ήξεραν από διοίκηση, αν η Ελλάδα ανήκε στους Έλληνες, αν η διαφάνεια κυριαρχούσε σε όλες τις εκφάνσεις της πολιτικής ζωής. 2.200.000 Έλληνες ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας. Είναι ντροπή. Είναι 21ος αιώνας.

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »