Γιατί η Ευρώπη μιλάει ψιθυριστά για τα εγκλήματα που γίνονται στη Μέση Ανατολή; Με το αίμα να ρέει ποτάμι, με τους ανθρώπους να σφάζονται στους δρόμους και οι Ευρωπαίοι να κοιτούν με δέος προς την Αμερική, εκλιπαρώντας τον Μπους να πεί μια κουβέντα, να σταματήσει η καταστροφή; Γιατί δεν σηκώνει ανάστημα να αρθρώσει λόγο μόνη της; λόγο ειρηνικό, ανθρωπιστικό, λόγο καίριο όπως χρειάζεται τέτοιες ώρες, αλλά παραμένει απλός θεατής!

Ολη αυτή η στάση απορρέει από το δίδαγμα που έχουν πάρει από τον μεγάλο σύμμαχο, με τις ωμές επεμβάσεις και τη διάλυση κυρίαρχων κρατών. Από τους βομβαρδισμούς που υποχρεώθηκαν να εγκρίνουν σαν "σύμμαχοι" και να πανηγυρίζουν μαζί τους για τις καταστροφές μικρών και αδύνατων κρατών. Για την ανακήρυξη του σε αρχηγό του "ελεύθερου κόσμου".

Στα κράτη αυτά, οι τοποθετημένες εξουσίες, βρέθηκαν πρόθυμες να δικαιολογήσουν τις επεμβάσεις που τους έφεραν στην εξουσία- αφού "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα". Το δίδαγμα όμως, μένει:

Όταν έφευγαν οι πύραυλοι από βάση της Ιταλίας για το Βελιγράδι, θα μπορούσαν να έχουν διεύθυνση οποιαδήποτε πρωτεύουσα, εχθρική ή και φίλια. Αυτό το σπουδαίο μάθημα έδωσε στους "συμμάχους" της η Αμερική. Κι αυτό το μάθημα το κατανόησαν καλά όλοι οι Ευρωπαίοι. Εχθροί και φίλοι. Η αρχηγία έγινε δόγμα αναμφισβήτητο και δεν τολμά να αρθρώσει λέξη αντίθετη κανείς τους.

Τι νομίζετε ότι θα συμβεί αν ένας πύραυλος αμερικανικός, πέσει -κατά λάθος- σε κάποια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα; Θα χαρακτηριστεί σαν "παράπλευρες απώλειες", και με μερικά δολάρια θα επουλωθούν οι πληγές, όπως έγινε και με τον βομβαρδισμό της Κινεζικής Πρεσβείας στο Βελιγράδι, και πήγαν τσάμπα το κλάμα, οι κοπετοί και οι απειλές των Κινέζων, "για μια χούφτα δολάρια".

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »