Επί παντός...

Τα τελευταία χρόνια όλο τα ίδια και τα ίδια... Τα επιδόματα των οδηγών και τα μισάωρα των υπερωριών τους μοιάζουν να έχουν γίνει έμμονη ιδέα για την Διοίκηση...

Και επειδή λέγαμε για κίνητρα... Είναι βασικό να πούμε ότι αυτού του είδους τα επιδόματα αποτελούν βασικό κίνητρο για τους εργαζόμενους, ώστε να επιθυμούν το πρόσθετο έργο της συντήρησης και οδήγησης των υπηρεσιακών οχημάτων, εκτός του βασικού τους έργου, μέσα στα βασικά καθήκοντα της καθημερινότητας τους και με το όποιο ρίσκο και κινδύνους συνεπάγεται η οδήγηση ενός οχήματος...

Οι πρώην, όμως και οι νέοι «εγκέφαλοι» που κατοικοεδρεύουν στα ύψη του Μαρουσίου, μοιάζουν να αγνοούν παντελώς μια εργασιακή πραγματικότητα, μιας δοκιμασμένης συνταγής, που αφορά εργαζόμενους πρώτης γραμμής... «Μουτσαχεντίν» όπως έλεγε ένας Γενικός Διευθυντής...

Και κυριεύθηκαν απ' ότι φαίνεται από την έμμονη ιδέα να κουτσουρέψουν ένα βασικό κίνητρο, σε μια επιχείρηση Τηλεφωνίας που έχει απλώσει τις εγκαταστάσεις της μέχρι και στο τελευταίο χωριό της επικράτειας..., με το αυτοκίνητο ως βασικό εργαλείο ευελιξίας και πρόσβασης σ' αυτές...

Με βάση το προαναφερθέν σκεπτικό, είναι λογικό οι εργαζόμενοι και κατ' επέκταση οι συνδικαλιστικές οργανώσεις, κάθε φορά που προκύπτει το «θέμα» να μιλούν για «σημείο τριβής» με τις όποιες θεωρητικές υποψίες για σενάρια περί εξόντωσης, διάλυσης κλπ. Όμως η πείρα των τελευταίων χρόνων μας λέει:

Πως η σοβαρότητα και ο προγραμματισμός είναι το βασικό ζητούμενο για όλες τις επιχειρήσεις αιχμής... Όπου οι εργαζόμενοι θα είναι ή θα νιώθουν ικανοποιημένοι... Και όχι η λογιστική αποτίμηση των εργασιών από τα «ρετιρέ» των όποιων Βορείων Προαστίων...

Ίσως εμείς ως εργαζόμενοι που ζούμε από μέσα το πρόβλημα, επειδή πηγαίνουμε κάθε πρωί στην δουλειά μας, θα θέλαμε γράφοντας κάποιες απόψεις που έχουμε, να τύχουν μιας ουσιαστικής συμβολής, στη λύση αυτού του, «εκ του μηδενός» προβλήματος...

Σπύρου Ζήσης