Επειδή πιστεύουμε ότι τα ζητήματα της τοπικής αυτοδιοίκησης, δεν είναι ζητήματα που αφορούν μόνο τους ειδικούς, αλλά πως, στην κοινωνία των πολιτών, επιβάλλεται να αφορούν όλους τους πολίτες της πόλης, του χωριού και κατ' επέκταση τα συνδικάτα. Για το λόγο αυτό εγκαινιάζουμε την στήλη 'Τοπική αυτοδιοίκηση' με ένα μικρό οδοιπορικό στα Δημοτικά πράγματα της Χαλκίδας...

« Σιγά-σιγά να ξαναβρεί το λέγειν της η μνήμη...»

Στη Χαλκίδα, κατά τη μεταπολιτευτική περίοδο, οι αριστερά φυσιογνωμιμένες προοδευτικές δυνάμεις της πόλης, βγαλμένες από το ψυγείο της δηκτακτορίας, προσπάθησαν να παρέμβουν στα δημοτικά πράγματα με έναν ελλιπή πολιτικό λόγο, ευρισκόμενες σε περίοδο πολιτικής αναζήτησης αλλά και σε σύγχυση μεταξύ του λαϊκού του λαϊκίστικου, αλλά και του επιστημονικού πολιτικού λόγου...

Κάπου εκεί ανάμεσα ήρθε να ¨παίξει¨ ο συνδυασμός «Μέλισσα» του συντηρητικού Γιάννη Σπανού.

Με βάση την προαναφερθείσα αδυναμία, χάραξης μιας προοδευτικής πολιτικής προοπτικής για την πόλη και μη μπορώντας να διακρίνουν καθαρά τον λαϊκίστικο λόγο του Σπανού, που ως άνθρωπος του λαού, όδευε προς το αξίωμα του Δημάρχου, τον αντιμετώπισαν χαλαρά, «σαν να επρόκειτο για το παιδί του λαού, του ρεαλιστικού κινηματογράφου...», στην έδρα του και ως γνωστόν στους εκτός έδρας αγώνες, τις περισσότερες φορές δεν έχεις καμία τύχη...

Όταν όμως ο εκλεγμένος Δήμαρχος άρχιζε να μπαζώνει την Λιανή άμμο, τα τένις, να τρώει άσφαλτο και να αποφασίζει «πριν από εμάς για εμάς» κάνοντας έργα βιτρίνας και όχι μόνο, αγνοώντας τους πάντες και τα πάντα, το πρόβλημα δεν το είχε ο Σπανός αλλά η Χαλκίδα, οι Χαλκιδέοι και οι προοδευτικές δυνάμεις που καλούνταν να το λύσουν.

Η «Μέλισσα» όμως είχε κατορθώσει να κερδίσει χρόνο να παράγει το όποιο έργο και το σπουδαιότερο να νομιμοποιηθεί στη συνείδηση του λαού της πόλης, σαν δημοτική παρέμβαση όλων των Χαλκιδέων.

Ήταν πλέον αργά... η κατάσταση δεν ανατρεπόταν με μια απλή προσωπική αντιπαράθεση, σε επίπεδο έργων με βάση την ιστορία (Παπαστρατής) ή την τεχνοκρατική αντίληψη του καθ΄ ενός για την διαχείριση του Δήμου. (ο αγώνας ήταν και πάλι εκτός έδρας).

Ο Σπανός νικητής και τροπαιούχος συνέχιζε το έργο του που δεν ήταν κατ΄ ανάγκη το χειρότερο δυνατό σε σχέση με το επίπεδο κριτικής που του γινόταν. (ευτυχώς που στην περίπτωση της Λιανής άμμου τον σταμάτησε το Λιμενικό Ταμείο, αλλιώς...)

Η ανατροπή του ήρθε αργότερα, με τον Μαργαρίτη όταν αποφάσισε η κεντρική πολιτική εξουσία να παρέμβει σε ιδεολογικό επίπεδο στην τοπική αυτδοιήκιση, με το ¨φιάσκο¨ των συνοικιακών συμβουλίων κ.λ.π.

Ο Μαργαρίτης κέρδισε εκλογικές αναμετρήσεις υπήρξε ικανός Δήμαρχος με έργο ελάχιστα αμφισβητήσιμο, πλαισιωμένος όμως από ένα κομματικό μηχανισμό που μέχρι την εκλογική νίκη, εκπλήρωνε στόχους και προσδοκίες. Καθιστώντας τον ανήμπορο να πράξει το κάτι περισσότερο... Αντί για πολιτικές συνιστώσες με δημιουργικές δυνάμεις της πόλης, είχαμε επί των ημερών του τα ιπτάμενα στακτοδοχεία σε επίμαχες συνεδριάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου.

Ακολούθησαν... εναλλαγές μεταξύ Σπανού - Παπαγεωργόπουλου - Μαργαρίτη αφού «τίποτα δεν άλλαζε», η ο λαός της πόλης δεν ένιωθε ότι κάτι άλλαζε. Κάτω από αυτήν τη περίεργη συγκυρία κι άλλα που ακολούθησαν, προέκυψε ο Μανιάτης όπου αν και παιδί της ¨Μέλισσας¨, ήρθε να καλύψει το κενό ανάμεσα στις προαναφερθείσε κυρίαρχες τάσεις. (Κάτι σαν Αβραμόπουλος). Θα πρέπει όμως να αποφεύγει να λειτουργεί με τη ¨χαντσαρίστικη¨ λογική Σπανού για ζωτικά ζητήματα της πόλης, όπως πρόσφατα το κυκλοφοριακό. Παρέμβαση ¨φαινομενικά¨ σωστή, για ένα έργο τόσο σημαντικό για την πόλη, αλλά ταυτόχρονα αυτοϋπονομευόμενο (όπως και έγινε) αφού στερήθηκε πολιτικής, ουσιαστικής προετοιμασίας, (παρά τη μελέτη του συγκοινωνιολόγου Παρασκευόπουλου), κοινωνικού διαλόγου και λαϊκής αποδοχής. Δήμαρχος φιλόδοξος, με όρεξη για δουλειά, που δεν δύσταξε όμως, να περάσει από «όλους τους πολιτικούς χώρους» ώσπου να ικανοποιήσει τις προσωπικές του φιλοδοξίες.

-Είναι όμως αυτό που χρειάζεται η Χαλκίδα;

-Είναι οι προσωπικές φιλοδοξίες του κάθε ενός, αυτό που χρειάζεται η Χαλκίδα;

-Είναι αυτό που προσδοκούμε ή θα πρέπει να προσδοκούμε, όλοι εμείς, οι «περίεργοι» κάτοικοι των «τρελών νερών» που υιοθετούμε σαν βάση φιλοσοφικής αντίληψης τη «διαλεκτική» για την κίνηση προς τα εμπρός;

-Η Χαλκίδα έχει ανάγκες, έχει προβλήματα που ζητούν άμεσες λύσεις που για να λυθούν χριάζοται ιδέες τολμηρές (όχι αυταρχικές, αρπακολατσίδικες, και κουτοπονιρίστικες), χρειάζεται και είναι πολύ σημαντικό αυτό, η συμμετοχή, η συνεργασία, η συναπόφαση του λαού της και η αξιοποίηση του πιο δημιουργικού κομματιού της.

Αν δεν έχουμε διαφορετικές ιδέες στην πράξη να αντιπαρατάξουμε (διαφορετική ιδεολογία), ας αφήσουμε τον Μανιάτη να κάνει τη δουλειά του όπως αυτός νομίζει, στο κάτω-κάτω και καλός άνθρωπος είναι και έργα κάνει. Αλλωστε το λέει υπό μορφή επιγραφής στο υπό κατασκευή Πάρκιν της αγοράς, «ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΕΡΓΑ ΥΛΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ ΜΕ ΤΗ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ», είναι μια αλήθεια έστω και αν φανερώνει την «αβάσταχτη αγωνία» της συναίνεσης των επιλογών του.

Η Χαλκίδα έχει ανάγκη από μία Δημοτική αρχή, που να λειτουργεί σαν ομάδα πρωτοβουλίας για να αφυπνίσει το λαό της, που να καταθέσει αστείρευτες πολιτικές ιδέες για το κάθε πρόβλημα και όχι μια «συνδικαλιστικού» τύπου αντιπαράθεση με τους... «Τα την πολιτείαν πρώτη λιλιά-φορούσες», κατά τον Γιάννη Σκαρίμπα, ο οποίος έλεγε:

«Μπορεί να είναι αθώοι αμαρτωλοί κι ανεύθυνα υπεύθυνοι, όμως εμένα μου κάθονται στο στομάχι!»

Ο Αντώνης Τρίτσης το είπε σε ανύποπτο χρόνο: ¨Τίποτα δεν θα προχωρήσει αν δεν φέρει τη σφραγίδα μαζικής Λαϊκής συνέλευσης της συνοικίας¨.

Η Χαλκίδα και η κάθε πόλη, χρειάζεται μία δημοτική αρχή, που να έχει φαντασία και τόλμη, ανοίγοντας το παιχνίδι ειλικρινά χωρίς «πολιτικαντισμούς», άλλωστε ο θεσμός της τοπικής αυτοδιοίκησης παρέχει από την φύση του αρκετές δυνατότητες αυτονόμησης από την κεντρική εξουσία, κατανοώντας πλήρως την αγωνία του πολίτη, για την λειτουργία της πόλης όταν λέει.. «Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα..».

Να προτείνει και να κατασκευάσει, γιατί όχι, Τραμ (αυτό κι αν είναι φιλοδοξία), αποκέντρωση των Δημοσίων υπηρεσιών, χώρους στάθμευσης και έπειτα εφαρμογή δακτυλίου αξιοποιώντας προγράμματα της Ε.Ε. δημιουργώντας θέσεις εργασίας υπό μορφή Δημοτικής επιχείρησης και υποδομές για τις επόμενες γενιές. Με βάση όλα αυτά θα πρέπει να εξαντλούνται οι φιλοδοξίες του κάθε Δημάρχου και όχι η «καρέκλα..».

Το κυκλοφοριακό, η αστυφιλία, η ρύπανση, το οικολογικό, η ανακύκλωση, η πολιτισμική παρακμή, (παρ' όλες τις φιλότιμες προσπάθειες που καταβάλλονται τελευταία...) η αποβιομηχάνιση, το στεγαστικό, το σχέδιο πόλης, είναι προβλήματα που δεν περιμένουν, όπως και άλλα πολλά που ξεπερνούν τα όρια της πόλης, αλλά σηματοδοτούν την εξέλιξη της, όπως είναι η ενδογενής ανάπτυξη, η επέκταση του σιδηροδρόμου στην Εύβοια ή η ναυσιπλοΐα του Ευβοϊκού. Η Χαλκίδα αν δεν έχει χάσει, χάνει σιγά-σιγά την ταυτότητα της γίνεται προάστιο των Αθηνών και κανένας δεν μιλάει!

Το ζητούμενο είναι να γίνει και πάλι σημείο αναφοράς, να αναζητήσει την ταυτότητα της, να κάνει τη ζωή των κατοίκων της όμορφη καθιστώντας τους περήφανους για αυτήν. Πολλά θα μπορούσαμε να πούμε ακόμα, αλλά ο χώρος της εφημερίδας δεν προσφέρεται για μακροσκελείς αναλύσεις, το θέμα ξεπερνάει τα όρια της Τ.Α. ίσος μια άλλη φορά...

Οι εκάστοτε δημοτικοί άρχοντες μπορούν να καυχώνται για το δίκτυο της αποχέτευσης και τον βιολογικό.

Τα προβλήματα όμως, παραμένουν και δεν θέλουν μόνο χρήματα και μικροκομματικές λογικές για να λυθούν, αλλά κυρίως ριζοσπαστικές ιδέες και η άμεση δημοκρατία να αποτελεί πολιτική αναγκαιότητα.

Η επόμενη αντιπαράθεση λοιπόν θα πρέπει να είναι ιδεολογικού χαρακτήρα και περιεχομένου, αλλιώς θα έχουμε μία από τα ίδια και η Χαλκίδα θα υποχρεωθεί να περιμένει το επόμενο τρένο. Την επόμενη φορά θα πρέπει να προσέξουμε πολύ, «για τη Χαλκίδ ρε γαμώτο»!!!

Του: Ζήση Σπύρου

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »