Η δικαίωση ενός άρθρου

Στις 29/8/2004, λόγω επικαιρότητας Ολυμπιακών Αγώνων, είχα προτείνει από τη στήλη αυτή να απονεμηθεί χρυσό μετάλλιο και σε έναν γενναίο μάνατζερ του δημοσίου τομέα, ο οποίος τόλμησε να αποκαλύψει την ωμή πραγματικότητα, παροτρύνοντας την κυβέρνηση σε γενναίες τομές. Επρόκειτο για τον πρόεδρο του ΟΤΕ κ. Παναγή Βουρλούμη, ο οποίος προκειμένου να διασώσει τον οργανισμό που διοικεί από το να καταντήσει σαν την Ολυμπιακή (καθώς είχε αρχίσει να έχει ζημιές αφότου έπαψε να είναι κρατικό μονοπώλιο) είχε καταγγείλει μεταξύ άλλων τα εξής: ότι είναι μόνο κατ' ευφημισμόν ιδιωτική επιχείρηση, αφού οι 17.000 υπάλληλοί του απολαμβάνουν καθεστώς δημοσίου υπαλλήλου, πράγμα που σημαίνει ότι είναι μόνιμοι και δεν μπορεί να μετακινηθούν (αν δεν θέλουν), να τιμωρηθούν (για ό, τι ανεπίτρεπτο κάνουν), να επιβραβευθούν (αφού άξιοι και ανάξιοι θεωρούνται το ίδιο).

"Στον ΟΤΕ" είχε υπογραμμίσει ο κ. Βουρλούμης "κυριαρχεί δημοσιοϋπαλληλική αδράνεια, διαφθορά, έλλειψη κινήτρου για παραγωγικότητα, μοιρολατρία, αδιαφορία και προώθηση με πολιτικά κριτήρια". Και αναρωτιόταν: "Πώς να γίνει ανταγωνιστικός ο ΟΤΕ, όταν αναγκάζεται να λειτουργεί με διπλάσιο αριθμό προσωπικού από όσο χρειάζεται; Και πώς να λυθεί το μείζον πρόβλημα κόστους και σπατάλης, αφού οι πολιτικοί θεωρούν τον ΟΤΕ πηγή ρουσφετιών και επιρροής, ενώ ταυτόχρονα τα συνδικάτα των υπαλλήλων του έχουν ή θεωρούν ότι έχουν το δικαίωμα να διοικούν τον Οργανισμό;".

Των δηλώσεων αυτών επακολούθησε θύελλα. Κόμματα, συνδικάτα, εφημερίδες ζήτησαν την άμεση απομάκρυνσή του. Ο δε συντάκτης αυτής της στήλης δέχθηκε τα ανελέητα πυρά των συνδικάτων του ΟΤΕ και των κομματικών πατρόνων τους, καθώς και καταιγισμό ύβρεων (σε ολόκληρη σελίδα του "Βήματος" δημοσιεύθηκαν οι πιο ευπρεπούς περιεχομένου σε βάρος μου επιστολές).

Εκείνο το ξέσπασμα Βουρλούμη και το ισχνής απήχησης στα ΜΜΕ υποστηρικτικό άρθρο μου, παρά τις δυσοίωνες προβλέψεις, τελικά δικαιώθηκαν. Και σήμερα, έναν χρόνο μετά, άνοιξε αυτή η δύσκολη και επικίνδυνη για τους τολμητίες μάχη θεραπείας των κακώς κειμένων. Και παρά τις λυσσαλέες αντιδράσεις των θιγόμενων προνομιούχων των ΔΕΚΟ, άνοιξαν παράθυρα ελπίδας ότι το εγχείρημα θα έχει στήριξη και συνέχεια. Ιδιαίτερα αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ και κάποια στελέχη του παραδέχονται ότι υπάρχει πρόβλημα, ότι χρειάζονται τομές, όπως η άρση της μονιμότητας, ενώ ο κ. Γ. Παπανδρέου διακήρυξε ότι δεν είναι κρατιστής ούτε επιθυμεί να υπερασπίζεται συντεχνίες. Ακόμη ενθαρρυντικότερο είναι το γεγονός ότι και τηλεοπτικά μέσα, για πρώτη φορά στην ιστορία τους, παρουσίασαν τη δυσφορία έως αγανάκτηση εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, οι οποίοι συνταξιοδοτούνται στα 60-65 χρόνια, ενώ των ΔΕΚΟ στα 50-55 τους και ότι χρηματοδοτούν με τα ασφάλιστρα και τους φόρους που πληρώνουν τις παχυλές αμοιβές, συντάξεις και προνόμια των ρετιρέ.

Διακινδυνεύω επίσης να υπενθυμίσω ότι το επίθετο ρετιρέ, για τους προνομιούχους εργαζομένους και συνταξιούχους του ευρύτερου δημοσίου τομέα, το πρωτοανέφερε - αν θυμούμαι καλά - ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου ως πρωθυπουργός σε ένα από τα ταξίδια του στο Νταβός, απαντώντας σε σχετική ερώτησή μου και προκαλώντας και τότε έντονες αντιδράσεις των θιγόμενων κρατικοδίαιτων του κόμματός του.

Η Ελλάς, πολύ καθυστερημένα όπως συνήθως, ανακαλύπτει την πραγματικότητα και καλείται να πληρώσει πολύ ακριβότερα το κόστος της εξυγίανσης και του εκσυγχρονισμού του κράτους.
Αλλά θα χρειασθεί να συνεχίσω.

Γιάννης Μαρίνος (Το ΒΗΜΑ, 12/06/2005)