Επί παντός

Οι συνδικαλιστικοί αγώνες είναι αυτό που νιώθει ο καθένας μέσα του... τη στιγμή που τρέχει, μετέχει, συμμετέχει ή και παρακολουθεί...

Στην πραγματικότητα, το πανηγύρι ξεκινάει ουσιαστικά για τον κάθε συνδικαλιστή, από την ώρα της υποψηφιότητας του και επί της ουσίας αποτελεί μια ξεχωριστή περίπτωση για τον καθένα. Μετά... Όποιος θέλει να βλέπει μπροστά του, "κότες", "γάτες", "ποντίκια", "αλεπούδες", τα βλέπει... Όποιος γουστάρει να βλέπει τρωκτικά, βλέπει τρωκτικά. Οποίος έχει μανία τα οικονομικά συμφέροντα, βλέπει οικονομικά συμφέροντα. Και όποιος θέλει να βλέπει συνδικαλισμό, βλέπει Συνδικαλισμό.

Ενας συνδικαλιστής τρώει το λιγότερο πέντε με δέκα χρόνια από τη ζωή του μόνο και μόνο επειδή ελπίζει... (δεν είναι σίγουρος, απλώς ελπίζει!) πως θα είναι αυτός ο υποκειμενικός παράγοντας στην προσπάθεια της διεκδίκησης των συμφερόντων των εργαζομένων και μέσα απ' αυτό θα ακούσει τον "ύμνο" των συναδέλφων του. (Τη συγκεκριμένη στιγμή δε, δεν την αλλάζει με τίποτα). Τα αποτελέσματα μπορεί να έρχονται μετά, αλλά την ώρα της προσπάθειας, η πρόθεση και η αναγνώριση της είναι που μετράει...

Και όμως... εδώ και μερικά χρόνια τουλάχιστον, και ο πλέον ανυποψίαστος έχει καταλάβει, ότι πέρασαν και κάποιοι που δεν μπορεί να είχαν... και δεν είχαν... σχέση με τον καλώς εννοούμενο συνδικαλισμό και με τον ανόθευτο ανταγωνισμό μεταξύ κεφαλαίου-εργασίας. Είναι τόσο μεγάλο το γεγονός, τόσο τεράστια τα συμφέροντα και τόσες χιλιάδες οι άνθρωποι που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο εμπλέκονται, ώστε θα ήταν χαζομάρα να κάθεται και να πιστεύει κανείς πως θα μπορούσαν ποτέ να λειτουργήσουν όλα ιδανικά.

Από την άλλη, όμως, ο συνδικαλισμός, ο συνδικαλιστής και οι εργαζόμενοι κύρια, δια των συγκεκριμένων διεκδικητικών συνδικαλιστικών θέσεων (βλέπε, εργασιακές σχέσεις, ασφαλιστικό, μισθολογικό κλπ), δεν παύουν να βρίσκονται στο επίκεντρο της αντίθεσης, με την πρόθεση να ενδιαφέρει περισσότερο ή παράλληλα του αποτελέσματος... και ίσως να είναι αυτό... που κινεί όλες τις υπόλοιπες διαδικασίες...

Και όμως παρ' όλα αυτά... καταντάει πολλές φορές, μάταιο να μιλάνε κάποιοι για "αγώνες", που τάχα θα μπουν μέσα σε μια κολυμπήθρα του Σιλωάμ και θα εξαγνισθούν μόνο και μόνο επειδή θα είναι εκείνοι που θα τους διαχειριστούν... Και επειδή το θέμα δεν είναι μόνο ή και καθόλου διαχειριστικό, χρειάζεται... Χρειάζεται ένα αρραγές μέτωπο που δεν θα στηρίζεται στη βάση συμφωνίας των παρατάξεων ούτε στη βάση κομματικών συμφερόντων, αλλά... να μιλάμε επί της ουσίας για συνδικαλισμό - αγώνες - προθέσεις και αποτελέσματα...

Είπαμε όμως... πως για τον καθένα, οι συνδικαλιστικοί αγώνες και ο συνδικαλισμός σημαίνουν και κάτι εντελώς διαφορετικό...

Και... αυτό είναι το μεγαλείο των συνδικαλιστικών (και όλων των) αγώνων. Όλα τα υπόλοιπα γίνονται αναγκαία κακά...
Ζήσης Σπύρου