Της σύνταξης...

Στον συνδικαλισμό υπάρχουν πάντα, πράγματα που λέγονται... και πράγματα που δεν λέγονται, αλλά μπορούν να υπονοηθούν... προφανώς για να προφυλάξουν και διορθώσουν "κακός κύμαινα" πριν να είναι σε μερικές περιπτώσεις εντελώς αργά...

Υπάρχουν περιπτώσεις που δεν μπορείς να μιλήσεις με "διευθύνσεις και ονόματα", που δεν έχεις κανένα λόγο και δεν έχει κανένα νόημα να το κάνεις... δηλαδή να "καρφώσεις", να "εκθέσεις", για το ποιος μπορεί να είναι π.χ. ο επίδοξος "συνδικαλιστής - προϊστάμενος", το ποιος "πηγαίνει, αν πηγαίνει ψάρια στον προϊστάμενο του" ή "τι κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια" κλπ.

Αλλά να προφυλάξεις... και να εκθέσεις θαρραλέα την άποψη σου, την ιδέα σου, ως θέση, π.χ. περί του "ασυμβίβαστου της ιδιότητας του συνδικαλιστή-προϊστάμενου" ή ότι "δεν πρέπει να πηγαίνουμε ψάρια", και ότι... κάτι, κάνει "κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια" και πρέπει να διορθωθεί, να μαζευτεί... (μας βλέπουνε...). Υπάρχουν περιπτώσεις που δεν μπορείς και δεν θέλεις να το κάνεις, όσο εξοργιστικό μπορεί και να είναι αυτό που συμβαίνει... αλλά να εκθέσεις την ιδέα σου ως ιδεολογική συλλογική θέση που απαιτεί ο συνδικαλισμός...

Το θέμα, όμως, δεν είναι τι λέει ανεύθυνα ή και σκόπιμα ο κάθε... κωλοτούμπας που έχει μάθει άλλωστε, άλλα... να λέει στον "έναν" και άλλα... στον "άλλον", ζητώντας το όνομα του "άλλου" επί πινάκι.

Το θέμα είναι, οι συνδικαλιστικές και οι ιδεολογικές θέσεις που παίρνονται... και... που έχει να κάνει με το τι κουβεντιάζουν οι εργαζόμενοι, τα μέλη του Δ.Σ. και κατ' επέκταση ο πρόεδρος με τον γραμματέα λίγο πριν πάρουν την ευθύνη εξώδικα και δικαστικά έναντι των ενεργειών τους...