Επί παντός

Δεν έχουν περάσει και πολλά χρόνια από τότε που ήμουν αποφασισμένος να μην ξανά-ασχοληθώ με τον συνδικαλισμό, επειδή... οι κυβερνώντες «ξεπούλαγαν το πέραν του 51%» (!). Κι εμείς δεν μπορέσαμε να τους σταματήσουμε... Με έπεισε όμως ένα τηλεφώνημα από τον τότε πρόεδρο (και άλλους...) που με «καλούσε να κάτσω στα αυγά μου...» να βγούμε να φάμε και να κουβεντιάσουμε το θέμα...

Το πως εκείνη η συνδικαλιστική παρέμβαση του, από το «δίδυμο της συμφοράς» κατάφερε να κάνει «ΣΑΡΩΤΙΚΗ ΝΙΚΗ» με 65% και να έχω φτάσει στο σημείο να έχω χάσει τον ύπνο μου και να πίνω πέντε φραπέδες την ημέρα για να μπορέσω να ανταποκριθώ στις ανάγκες των άμεσων και ακαριαίων συνδικαλιστικών ανακοινώσεων, ως απάντηση στα προβλήματα που βιώναμε... δεν είναι και τόσο θαύμα...

Πολλές φορές εμείς οι «περίεργοι», χρειαζόμαστε τρία απλά πράγματα και πέντε σοβαρές κινήσεις, για να μπορέσουμε να φτάσουμε σε στόχους, για τους οποίους άλλοι προσπαθούν, επενδύουν και προγραμματίζουν χρόνια ολόκληρα, πολλές φορές χωρίς αποτέλεσμα.... Τι έγινε από τότε;

Πρώτα-πρώτα, έπρεπε να βρεθούν οι κατάλληλοι συνεργάτες για να μπορούν, μέσα από μια συγκεκριμένη φιλοσοφία να κάνουν την Τ.Δ.Ε. σωματείο!... Η πρώτη απόπειρα απέτυχε... δεν περπάτησε για λίγο... οι λύσεις που προτείνονταν, για την συγκρότηση του Δ.Σ. ήταν λύσεις του παρελθόντος...δεν περπάταγαν...΄Ώσπου η λύση ήρθε από την ίδια την πραγματικότητα... με αυτούς που είχαν να δώσουν... και όχι να πάρουν...

Η Τ.Δ.Ε. πέρασε αυτομάτως «σε καλά χέρια». Το «νέο» Δ.Σ. πρόσφερε δουλειά οργάνωση και πειθαρχία στις όποιες δημοκρατικές αποφάσεις... και μέσα από μια σκληρή ενημερωτική προσπάθεια κατάφερε να περάσει στους εργαζόμενους το «ένας για όλους» και το «όλοι για έναν»! Η άγνοια του κινδύνου, ο ενθουσιασμός και η αισιοδοξία «παντρεύτηκαν» για να διεκδικήσουν... κι όπου μας βγάλει...

Η συνδικαλιστική παρέμβαση περπάτησε, γιατί πρόσφερε έργο... και, γιατί εκτός των άλλων, τα νέα πρόσωπα είχαν κουράγιο... τράβηξαν τις κουρτίνες μπήκε το φως και ξόρκισαν τα «φαντάσματα»... Ώσπου (τα νέα πρόσωπα) γίνουν παλιά» και γίνουν κι εκείνα «φαντάσματα...».
ΣΤΟ μεταξύ, οργανωθήκαμε. Αποκτήσαμε διασυνδέσεις στην ΟΜΕ-ΟΤΕ και την ΠΕΤ-ΟΤΕ. Φτιάξαμε καλές δημόσιες σχέσεις. Βρήκαμε άκρες με την Διοίκηση...

Μας ξέρουν... μας συμπαθούν... μας υπολογίζουν...

Περνώντας ο κάθε εκπρόσωπος ανεξαρτήτου παρατάξεως, από μπροστά μας, χαιρετούσε πρώτα εμάς, ενώ δεν έδωνε καμία σημασία σε κάποιους άλλους «παράγοντες» που κάθονταν παραδίπλα...
ΤΩΡΑ εκ των υστέρων και με απόσταση χρόνου λέω... ότι μπορεί κάποιους να τους προσβάλαμε ή και τους πικράναμε ακόμα... σε καμία περίπτωση όμως δεν συκοφαντήσαμε... από τους οποίους ζητώ ένα μεγάλο συγνώμη... Όμως είναι κανόνας, «η ελευθερία της έκφρασης χωρίς την ελευθερία της προσβολής παύει να υπάρχει...», ένας κανόνας που ίσως να μην μπορέσαμε να αποτελέσουμε την εξαίρεση του, ούτε για τον ίδιον μας τον εαυτό...

ΑΥΤΟ όμως που ηθικά με ικανοποιεί..., έχει να κάνει με τον κόσμο... όχι τους φίλους που μας ξέρουν...και τους συναδέλφους... που αναγνωρίζουν ούτως ή άλλως το αυτονόητο... Αλλά μέσα από το σάιτ στο Ιντερνετ, της «Συνδικαλιστικής» μας εφημερίδας που κυκλοφορεί σε 2.500 αντίτυπα, όπου έχουν φτιάξει οι αναγνώστες μέσο e-mail, ένα άτυπο φαν κλαμπ, που βρίσκεται παντού... Είδα αναγνώστες από τον Έβρό έως την Κρήτη... Μέχρι την Αυστραλία, τον Καναδά και τις ΗΠΑ που έγραφαν... "Sigxaririria Imaste mazi sas".

Ετσι έχουν τα πράγματα, έτσι προχωρήσαμε, έτσι προχωράμε και έτσι επιθυμούμε να προχωρήσουν και αυτοί που θα μας αντικαταστήσουν... Σε έναν δρόμο χωρίς αυταπάτες, χωρίς «ουσίες», για μια ζωή γεμάτη ουσία... και αυτοσαρκασμό...
Ζήσης Σπύρου