Χρονογράφημα

«Η ελευθερία της έκφρασης χωρίς την ελευθερία της προσβολής παύει να υπάρχει...»
Σάλμαν Ράσντι

Ελεγα... στο προηγούμενο χρονογράφημα, σε μια προσπάθεια να το συνδέσω με άλλο παρεμφερές άρθρο ότι, ξέρω... από τα μικράτα μου, τα χρόνια του σχολίου πολλούς από αυτούς που ήταν «μάγκες». Αλλά... έβαζα την λέξη «μάγκας» εντός εισαγωγικών γιατί ξέρω, όπως ξέρετε... πολύ καλά, ότι τους μάγκες τους «πάτησε το τρένο»... Αρα δεν υπάρχουν πια...

Ξέρω, ότι και μια σχολική τάξη να έχει βγάλει ο άλλος παραπάνω, αποτελεί τυπικό προσόν που με την κατάλληλη αξιοποίηση του μπορεί να γίνει ουσιαστικό... Όμως για να γίνει το τυπικό ουσιαστικό, είναι απαραίτητο να ξεπεζεύσει κανείς το «καλάμι», να πατήσει γερά στα πόδια του και να πάψει να βλέπει τους άλλους ισοπεδωτικά εκμεταλλευόμενος το τυπικό έναντι του ουσιαστικού... Κάτι που, για του λόγου το αληθές, η σαφέστατη επισήμανση εντός παρενθέσεως ΟΧΙ ΟΛΩΝ στο επίμαχο χρονογράφημα αποκτούσε ιδιαίτερη σημασία... Και επειδή όπως έχω ξαναπεί, στην κοινωνία υπάρχει εν σοφία μια φυσική ισορροπία, όπου κυριαρχούν (ευτυχώς) οι μέτριοι... και καλά κάνουν... γιατί αν κυριαρχούσαν οι καλύτεροι, δηλαδή οι άριστοι, θα είχαμε «αριστοκρατία» και θα γινότανε φασισμός..., ή αν θα κυριαρχούσαν οι χειρότεροι, οι κάκιστοι θα είχαμε «κακιστοκρατία» και θα απειλούταν με καταστροφή ο κοινωνικός ιστός και το «οικοσύστημα...».

Ίσως να μην απέφυγα το στοιχείο της «προσβολής», (είπα και άλλα) στην προσπάθεια μου να εκφρασθώ ελεύθερα... Είναι ως φαίνεται κανόνας... «Η ελευθερία της έκφρασης χωρίς την ελευθερία της προσβολής να παύει να υπάρχει...», του οποίου ίσως να μην μπόρεσα να αποτελέσω την εξαίρεση... Sorry!!!...

Ξέρω, όπως ξέρετε... ότι οι μαγκιές και τα κουραφέξαλα περνάνε εκεί που υπάρχουν οι αντικειμενικές συνθήκες για να υπάρξουν...δηλαδή πουθενά... και πάντα με όρους, όχι ιδιαίτερα τιμητικούς... Οπότε μαγκιές τέλος... Τελεία και παύλα.

- Καλημέρα σας! Δεν φαντάζομαι να διαβάζετε αυτήν τη στιγμή την εφημερίδα σας στο γραφείο σας; Αν ναι, είσθε τυχεροί! Σύμφωνα με έρευνα που δημοσίευσαν οι Νιου Γιορκ Ταιμς, (και αναδημοσίευσαν τα «Νέα» και η «Ελευθεροτυπία») Κάθε εργαζόμενος έχει γνωρίσει τουλάχιστον έναν τυραννικό διευθυντή, έναν προϊστάμενο που του αρέσει να φωνάζει, να εξευτελίζει τους υφισταμένους του και να τους προκαλεί στομαχικές ή άλλες διαταραχές. Το αποτέλεσμα είναι να προκαλείται δυσαρέσκεια στον χώρο εργασίας, να δημιουργούνται ανταγωνισμοί και να ανθούν οι συκοφάντες»... Αποτέλεσμα (η καλή μέρα απ' το πρωί φαίνεται): «Οι εργαζόμενοι μπορεί να έχουν τη χειρότερη διάθεση όταν πηγαίνουν το πρωί στη δουλειά, παρά ταύτα όμως συνεχίζουν να παράγουν» -ας κάνουν κι αλλιώς...

Σύμφωνα με τους ερευνητές, το κακό ξεκινάει από πολύ νωρίς: «Στο σχολείο, και ιδιαίτερα μεταξύ των μαθητών του Δημοτικού, οι νταήδες διαλέγουν τα μικρότερα ή τα πιο αδύναμα παιδιά για να ασκήσουν εξουσία και να αποκτήσουν τον έλεγχο σε ένα χώρο όπου αισθάνονται ευάλωτοι. Στον χώρο εργασίας, αντίθετα, οι διευθυντές και οι προϊστάμενοι κατέχουν ήδη θέσεις εξουσίας, κι έτσι είναι εξίσου πιθανό να στρέψουν τα βέλη τους σε ισχυρά και σε αδύναμα άτομα. Οι γυναίκες έχουν τις ίδιες πιθανότητες με τους άνδρες να ασκούν εξουσία με τυραννικό τρόπο. Συγκεντρώνουν όμως μεγαλύτερες πιθανότητες να είναι τα θύματα του διευθυντικού αυταρχισμού».

Αλλά, το πιο ωραίο η έρευνα, μας το φυλάει για το τέλος (ως συνήθως): «Επιπλέον, πολλοί εργαζόμενοι που βλέπουν να εξευτελίζεται ένας συνάδελφός τους ικανοποιούνται κατά βάθος επειδή ο πέλεκυς έπεσε σε κάποιον άλλον και όχι σ' αυτούς»...

Πως το έλεγε ο ποιητής;.. Α ρε θύμα, α ρε ψώνιο, α ρε σύμβολο αιώνιο...
Ζήσης Σπύρου