Ο πιο σίγουρος τρόπος να διαφθείρεις έναν άνθρωπο, είναι να τον διδάξεις να εκτιμά περισσότερο όσους σκέφτονται όμοια μ' αυτόν και να απορρίπτει όσους σκέφτονται διαφορετικά.
Φρίντριχ Νίτσε

ΘΑ ξεκινήσω σήμερα λίγο διαφορετικά. Χαρακτηριστική είναι η σκέψη του Μ. Χρησοχοϊδη (έστω και ετεροχρονισμένα) με την δήλωση: «Χάσαμε τις εκλογές γιατί μετατραπήκαμε σε ένα κόμμα παραγόντων, που απουσίαζε από όλες τις τρέχουσες πολιτικές ζυμώσεις...».

ΘΑ πρέπει κάποια στιγμή να ανοίξουμε τα μάτια μας και να δούμε καθαρά, κοντά μας, πολύ κοντά μας... Να δούμε το φωτεινό παράδειγμα του ΑΚΕΛ (του κομουνιστικού κόμματος) στην μαρτυρική μεγαλόνησο, που παρά την «ήττα» που υπέστη η αριστερά σε παγκόσμιο επίπεδο μετά την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ, το ΑΚΕΛ άντεξε και συγκυβερνάει την Κύπρο αποτελώντας μάλιστα την μεγαλύτερη ίσως πολιτική δύναμη στο νησί.

ΝΑ δούμε (αν μπορούμε) με τι υπευθυνότητα και τι προβληματισμό χειρίσθηκαν πρόσφατα το κορυφαίο εθνικό θέμα με τα «ναι και τα «όχι». Πόσο βαθιές είναι οι δημοκρατικές διαδικασίες στο εσωτερικό του κόμματός τους. Να δούμε, που στην βάση πήραν διαφορετική απόφαση απ' αυτό που είχε προτείνει η Κεντρική Επιτροπή. Όπου επίσης, οι διαφορετικές απόψεις και η ψηφοφορία βγήκαν στην «φόρα» δημοσιοποιήθηκαν, στο «φως» της ημέρας... Και αυτό ήταν αρκετό για να εξορκίσει τα φαντάσματα του παρελθόντος... και...

ΤΟ θέμα δεν της "Δεξιάς" ή της "Αριστεράς", το θέμα είναι, το υποκείμενο που θα αφορά το «αριστερό» άλλοθι στην συνείδηση, συνετών ή μη συνετών, υπεύθυνων ή ανεύθυνων, ικανών ή μη ανθρώπων, που θα έχουν υψηλό το Δημοκρατικό αίσθημα και θα (να) αποτελούν την πλειοψηφία του προσωπικού των κομμάτων. Που θα καθορίζει και τον ιδεολογικό προσανατολισμό της πολιτικής και την λειτουργία τους.

Η όλη αυτή η κουβέντα που γίνεται τις τελευταίες ημέρες γύρω από την ανασυγκρότηση των κομμάτων, τα κελεύσματα με το «άλλο πρόσωπο», για την ανανέωση των στελεχών για ουσιαστική και οργανωμένη πολιτική παρέμβαση, με ιδεολογική προσέγγιση της πολιτικής τους, με καθαρότητα και ανιδιοτελή προσφορά στην κοινωνία, χωρίς τα ψεύτικα και επικίνδυνα φαινόμενα της αλαζονείας, του αποκλεισμού, του κουτοπονιρίστικου καιροσκοπισμού και τα λοιπά... και τα λοιπά...

ΑΝ θέλουμε όμως να είμαστε σοβαροί, η όλη αυτή η κουβέντα, δεν αφορά τους πραγματικούς οπαδούς των κομμάτων.

ΟΙ περισσότεροι από αυτούς έχουν πάρει μόνοι τους, εδώ και αρκετό καιρό την απόφαση και έχουν απαγορεύσει στον εαυτό τους να ανταποκρίνεται σε τέτοιου είδους κελεύσματα!

ΑΡΑ, το θέμα έχει να κάνει με εκείνους στους οποίους, έτσι κι αλλιώς, θα έπρεπε να απαγορεύεται, να οργανώνονται στα κόμματα..., σε όποιο κόμμα και αν ανήκουν... Είτε το κόμμα βρίσκεται εντός, είτε εκτός εξουσίας...

ΜΟΝΟ έτσι θα μπορούσαν να γυρίσουν και οι κανονικοί πολιτικοποιημένοι πολίτες στα πολιτικά κόμματα... Ώστε να μη φτάνουμε στο σημείο της απαξίωσης τους...

ΑΥΤΟ, βέβαια, καλό θα ήταν να το έχουν καταλάβει πρώτα και καλύτερα, τα ίδια τα πολιτικά κόμματα, μόνο και μόνο επειδή είναι πολιτικοί οργανισμοί και (θα έπρεπε να) τους ενδιαφέρει να μαζεύουν όσο το δυνατόν ότι καλύτερο κυκλοφορεί από τους πολίτες... (και όχι πελάτες).

ΤΙ κάνουν, όμως... (Τι έκαναν όλα αυτά τα χρόνια;) Απλά φροντίζουν (φρόντιζαν) ώστε να παίρνουν στις τάξεις τους πάντα... τη σάρα και τη... μάρα και... το κακό συναπάντημα. Αυτούς θεωρούσαν ως γνήσιους οπαδούς-υποστηρικτές των κομμάτων τους... σε εκείνους έδιναν προτεραιότητα, παράλληλα πολλές φορές με τις κάθε είδους «εξυπηρετήσεις» και άλλα προνόμια και, φυσικά, θέλοντας ή μη, έφτασαν να γίνονται όμηροι των κάθε είδους οργανωμένων ή μη «οπαδών» τους...

ΜΑΛΙΣΤΑ, πιστεύουν σοβαρά ότι, αν δεν τους κάνουν τα χατίρια κι αν τους διώξουν με τις κλοτσιές, θα... χάσει το κόμμα την «λαϊκή» του υποστήριξη!

ΟΤΑΝ μιλούσε το ΠΑΣΟΚ για συσπείρωση των δυνάμεων του, στις εκλογές εννοούσε, την όλη καφρίλα που κουβαλάει στις πλάτες του το κόμμα... Τα ίδια και στη Ν.Δ. όταν τους καλούσε... εννοούσε ανθρώπους της ίδιας ακριβώς ποιότητας και προδιαγραφών.

ΑΝΤΙΘΕΤΑ, τις πραγματικές χιλιάδες των πραγματικών οπαδών τους, οι περισσότερες από τις πολιτικές-κομματικές δυνάμεις..., τις σνομπάρουν... Θα μπορούσε το ΠΑΣΟΚ, η Ν.Δ., το ΚΚΕ, ο Συνασπισμός και όλοι, να βρουν πέντε, δέκα, είκοσι, τριάντα χιλιάδες... σοβαρούς ανθρώπους και να τους δώσουν κίνητρα να έρθουν στα κόμματα για να ασχοληθούν ενεργά με την πολιτική, χωρίς τους «γνωστούς αποκλεισμούς» και τα «γνωστά αλλοτινά προαπαιτούμενα», ώστε να δώσουν επιτέλους στην κοινωνία ότι καλό έχουν μέσα τους...

ΤΟΤΕ, θα κέρδιζαν όλοι... και πολύ περισσότερο θα ξέφευγαν και από την ομηρία των οργανωμένων ή μη, εντός εισαγωγικών «οπαδών» τους... Αλλά...
Σπύρου Ζήσης

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »