ΞΕΡΩ... από τα μικράτα μου, τα χρόνια του σχολείου πολλούς απ' αυτούς που ήταν μάγκες... επαναστάτες, ατίθασοι, αδιάβαστοι, ντόμπροι... που αναστάτωναν όλο το σχολείο, τον δάσκαλο, την γειτόνισσα, τους γύρω μαχαλάδες, τις αλάνες... που έπαιζαν ποδόσφαιρο στις ομάδες, που είχαν μηχανάκια, αυτοκίνητα, γκόμενες, Και που μόνο μυαλό για διάβασμα δεν είχαν Και έτσι, εκ των πραγμάτων έβαζαν χαμηλά τον «πήχη» των απαιτήσεων Κι όμως, στην μετέπειτα ζωή τους «πέτυχαν» γιατί ήταν μάγκες...

Αλλοι έγιναν νταλικέρηδες με τρεις-τέσσερις νταλίκες καβάντζα... οικοδόμοι ιδιοκτήτες κατασκευαστικών, άλλοι ηλεκτρολόγοι... εργολάβοι, δημοσιογράφοι... επιχειρηματίες... λαμόγια... στελέχη επιχειρήσεων... κι ότι βάλει ο νους σας... «πέτυχαν» όμως... (αν..., μπορεί να θεωρηθεί ότι όλα αυτά είναι επιτυχία..., διότι επιτυχία είναι κάτι το σχετικό...). Όμως, πολλοί απ' αυτούς είναι, ή αισθάνονται «πετυχημένοι», τουλάχιστον από άποψη ψυχολογίας...

ΞΕΡΩ... όμως και την τραγικότητα της κατάστασης του αισθήματος των «αποτυχημένων»... αυτών που δεν ήταν μάγκες ή δεν έκαναν τους μάγκες... γιατί άλλο πράγμα είναι η προσωπική επιλογή και άλλο ο εξαναγκασμός της αποτυχίας στην ζωή... Λέω..., αυτών που σκοτώνονταν στο διάβασμα με χίλιες δύο στερήσεις, απ' αυτές τις χαρές που σου προσφέρει η ζωή απλόχερα στον συγκεκριμένο όμως χρόνο... και δεν έκαναν τίποτα εξ αυτών που θα ήθελαν. Π.χ. αυτών που θα ήθελαν να γίνουν Φιλόλογοι και έγιναν εκ των πραγμάτων δάσκαλοι.., αυτών που ήθελαν πάρα πολύ, να μπουν σε ένα Α.Ε.Ι. και μπήκαν τελικά στο Τ.Ε.Ι. της γειτονιάς... για να τους καταδιώκει πάντα ένα βασανιστικό σύνδρομο κατωτερότητας για όλη τους την ζωή... Αυτών που συναθροίζονται (όχι όλων), αλλά εκ των πραγμάτων των καταστάσεων, στους επαγγελματικούς συλλόγους των «αποτυχημένων» της όποιας «ανωτέρας εκπαίδευσης», δηλώνοντας την «ημιμάθεια» τους...

ΞΕΡΩ... ότι είναι πολύ κακό (έως επικίνδυνο), τελικά να μην νιώθεις επαγγελματική καταξίωση... από στοιχειώδη αυτοσεβασμό, τελικά βρε αδελφέ... είναι πολύ κακό να μην νιώθεις ούτε «τεχνικός» ούτε «επιστήμονας»..., αλλά να είσαι κάπου στην μέση φορτωμένος με τα κόμπλεξ της συντεχνίας των «αποτυχημένων»... και τέλος-τέλος να μην ήσουν, να μην είσαι... και να στερείς την προοπτική από το εαυτό σου, να γίνει κάποτε μάγκας...

Σ. Σ.: Χρειάζονται βέβαια, σε αυτό το ανέκδοτο χρονογράφημα να πούμε και κάποια άλλα πράγματα, που θα το έκαναν να μην είναι ανέκδοτο.., αλλά αυτό είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία, που όλοι την ξέρουμε και έτσι δεν θα προχωρήσουμε σε περαιτέρω ανάλυση...
Σπύρου Ζήσης

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »