Μαδεμοχωρίτης Δημήτριος

Ο Δημήτριος Μαδεμοχωρίτης γεννήθηκε στις 13 Νοεμβρίου 1906 στη Χαλκίδα. Πέθανε στις 17 Οκτωβρίου 2000 στην Αθήνα και ενταφιάστηκε στη Χαλκίδα. Ήταν γιος του Ιωάννη Δ. Μαδεμοχωρίτη και της Σταματούλας Χρυσικοπούλου, από τη Χαλκίδα. Παντρεύτηκε το 1939 τη Βασιλική Γ. Σίδερη από τη Χαλκίδα, με την οποία απέκτησε δυο γιους, τους Ιωάννη και Γεώργιο.

Το 1941 οργανώθηκε στο ΕΑΜ, και ανέλαβε πέραν των άλλων, τον τομέα των δημοσίων υπαλλήλων. Το 1944 απολύεται από την υπηρεσία του και κυνηγημένος από τους Γερμανούς και τους συνεργάτες τους διαφεύγει στο βουνό. Εκεί αναλαμβάνει γραμματέας της περ. Επιτροπής του ΕΑΜ με περιοχή ευθύνης την κεντρική και βόρεια Εύβοια. Κατά τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας, πρωτοστατεί στο άνοιγμα των φυλακών Χαλκίδας και την απελευθέρωση των Ιταλοκρατουμένων. Μετά την απελευθέρωση, τον Οκτώβριο του 1944, ζητά να επιστρέψει στην υπηρεσία του, δηλώνοντας ταυτόχρονα ότι ο αγώνας του και η συμμετοχή του στην Εθνική Αντίσταση τελείωσε.

Ύστερα από κύκλο διώξεων, λόγω της συμμετοχής του στην Εθνική Αντίσταση, φυλακίζεται από τις 18 Ιουνίου μέχρι τις 5 Σεπτεμβρίου 1945 στη Χαλκίδα. Απαλλάσσεται με βούλευμα και τελικά γίνεται ανάκληση της απόλυσής του από την υπηρεσία, με απόφαση του Υπουργού Δικαιοσύνης. Μετά από νέο κύκλο διώξεων κρίνεται από τον Υπουργό Δικαιοσύνης το 1947 διατηρητέος στην υπηρεσία γιατί αναγκάστηκε από τους Γερμανούς να εγκαταλείψει τη Χαλκίδα και να προσφέρει τις υπηρεσίες του στο ΕΑΜ.

Μετά τη συνταξιοδότησή του το 1975 ασχολείται με τη μεγάλη του αγάπη, την Εύβοια. Συμμετέχει ενεργά στο έργο της Εταιρείας Ευβοϊκών Σπουδών εκλεγόμενος συνεχώς στο Δ.Σ. της. Το 1995 η Εταιρεία Ευβοϊκών Σπουδών τον τίμησε με το μετάλλιό της, για τα 60 χρόνια της, για τη μακρόχρονη και πολύτιμη προσφορά του στο έργο της και η Διοικούσα Επιτροπή του Λαογραφικού Μουσείου Χαλκίδας ονόμασε μία από τις αίθουσές του "Αίθουσα Δημήτρη Μαδεμοχωρίτη".