Από την εφ. "Ελευθεροτυπία"
Μαύρα Χριστούγεννα για 600 οικογένειες στην Εύβοια, που περιμένουν τις γιορτές ελπίζοντας όχι να εισπράξουν τον 13ο μισθό, αλλά τα χρωστούμενα δεδουλευμένα τους.

«Κανείς δεν ευθύνεται για την κατάσταση στο Μαντούδι και τη Βόρεια Εύβοια;» ρωτούν οι εργαζόμενοι. «Δεν υπάρχουν πολιτικές ευθύνες;»

Αγανακτισμένοι από την κρατική αδιαφορία και τις υποσχέσεις που ακούν εδώ και μήνες, εμφανίζονται αποφασισμένοι να διεκδικήσουν όσα τους οφείλονται και να κλιμακώσουν τον αγώνα τους, πραγματοποιώντας σήμερα πορεία διαμαρτυρίας προς το υπουργείο Εργασίας.

Οι φετινές γιορτές βρίσκουν «το νησί» να διέρχεται μία από τις μεγαλύτερες οικονομικές κρίσεις των τελευταίων χρόνων, με την ανεργία να αγγίζει το 22%, περισσότερους από 17.000 εργαζόμενους να έχουν χάσει τις δουλειές τους, και σε μερικές περιοχές της Βόρειας Εύβοιας το ποσοστό να εκτοξεύεται στο 75%.

Σύμφωνα με εκτιμήσεις μελών του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου, οι δείκτες αναμένονται επιπλέον δυσοίωνοι, αφού μια σειρά επιχειρήσεων βρίσκονται ένα βήμα πριν από το κλείσιμό τους. Την καθοδική τάση της οικονομίας, την έλλειψη επιχειρηματικού ενδιαφέροντος, την απουσία προγραμμάτων και κυρίως στρατηγικής ανάπτυξης, επεσήμαναν πριν από λίγες ημέρες οι παραγωγικοί φορείς στον Γιώργο Παπανδρέου κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στη Χαλκίδα και στα Ψαχνά.

Χαρακτηριστικές είναι οι περιπτώσεις των εργαζομένων στη ΒΙΟΜΑΓΝ, που έκλεισε το 2000 αφήνοντας στον δρόμο -και με χρωστούμενα δεδουλευμένα και αποζημιώσεις- 360 εργαζομένους στην περιοχή του Μαντουδίου, αλλά και της ΔΑΡΙΓΚ, της οποίας ο ιδιοκτήτης έχει εξαφανιστεί αφήνοντας το εργοστάσιο και 180 εργαζομένους στην τύχη τους.

«Είμαστε Ελληνες φορολογούμενοι, αλλά το κράτος μάς αντιμετωπίζει σαν φτωχούς συγγενείς», μας λέει ο Γιάννης Ευσταθίου, πρόεδρος του Σωματείου Απολυμένων στη ΒΙΟΜΑΓΝ. «Το Μαντούδι σήμερα είναι μια νεκρή περιοχή. Εχω εξαμελή οικογένεια, την οποία πρέπει να ζήσω. Τα παιδιά μου, όπως και των άλλων συναδέλφων, πρέπει να ζήσουν. Μας χρωστάνε 850 εκατομμύρια δρχ. από το 1999, μισθούς και αποζημιώσεις. Είμαι κατά καιρούς άνεργος, σιδεράς, αγρότης, οδηγός, πάω όπου βρω μεροκάματο. Κανείς δεν ευθύνεται για την κατάσταση που επικρατεί στο Μαντούδι και στη Βόρεια Εύβοια; Δεν υπάρχουν πολιτικές ευθύνες;».

Η ΔΑΡΙΓΚ, η παλαιότερη εταιρεία της Χαλκίδας, από το 1928, όταν ξεκίνησε ως μονάδα παραγωγής καρφοβελόνων και σταδιακά εξελίχθηκε σε μεγάλη βιομηχανική μονάδα παραγωγής συρμάτων και συρματουργικών προϊόντων, σήμερα δεν λειτουργεί.

Οι εργαζόμενοι σε αυτήν έχουν αναρτήσει μαύρες σημαίες στην πύλη του εργοστασίου, καθώς τους οφείλονται τα δεδουλευμένα του Αυγούστου, γεγονός που τους οδήγησε σε επίσχεση εργασίας από τα μέσα Σεπτεμβρίου.

Από τις 10 Οκτωβρίου η ΔΕΗ διέκοψε την παροχή ηλεκτρικού ρεύματος, ενώ στις 27 του ίδιου μήνα στο Πρωτοδικείο Αθηνών συζητήθηκε αίτηση πτώχευσης.

Παρά το χθεσινό ψιλόβροχο, στην είσοδο των 57 στρεμμάτων του εργοστασίου στη Χαλκίδα, κάποιοι εργαζόμενοι στέκονται ακοίμητοι φρουροί. Τα φορτηγά είναι ακινητοποιημένα, οι αποθήκες γεμάτες υλικό, οι χώροι παγεροί και άδειοι. Μια στοίβα χαρτιά στο γραφείο του σωματείου, πρόσωπα σκυθρωπά, ταλαιπωρημένα, περιμένουν κάποια θετική εξέλιξη.

«Ζούμε με το πενιχρό επίδομα των 330 ευρώ, ευρισκόμενοι ουσιαστικά στην ανεργία», μας λέει ο Νίκος Ζυγογιάννης, πρόεδρος του Σωματείου Εργατοτεχνιτών της εταιρείας. «Ζητήσαμε βοήθεια από την κυβέρνηση, τους βουλευτές, τις τοπικές Αρχές τίποτε δεν γίνεται. Εχω τρία παιδιά, με ρωτάνε τι θα γίνει τα Χριστούγεννα, δεν έχω τι να τους απαντήσω. Ζητούμε την άμεση επαναλειτουργία της Συρματουργίας και τον απεγκλωβισμό της παραγωγικής της δραστηριότητας, την άμεση άρση των απολύσεων, την υλοποίηση από μέρους του ομίλου Κουταλίδη όλων των υπεσχημένων. Εάν βυθιστεί στη φτώχεια η εταιρεία αυτή, οι επιπτώσεις θα είναι σοβαρές στο σύνολο της κοινωνίας».

Για τη δεινή οικονομική κατάσταση των εργαζομένων ενημέρωσε προ ημερών το υπουργείο Εργασίας ο γενικός γραμματέας Βασίλης Καζανόπουλος, ο οποίος ζήτησε χορήγηση έκτακτης οικονομικής ενίσχυσης υπό μορφή βοηθήματος, «διότι για όλες τις οικογένειες των εργαζομένων παρίστανται άμεσες και λίαν πιεστικές ανάγκες για την κάλυψη των αναγκαίων προς το ζην δαπανών τους».

«Είμαι 31 χρόνια στη ΔΑΡΙΓΚ και η γυναίκα μου 26», προσθέτει ο Γιώργος Ορφανός. «Οι δύο μου κόρες σπουδάζουν στην Αρτα, και άλλη μία είναι άνεργη. Πώς θα ζήσουμε τα παιδιά μας, όταν και οι δύο δεν έχουμε δουλειά;». Ο Βασίλης Τσάμαρης, 25 χρόνια στο εργοστάσιο, αγανακτεί με την αδιαφορία όσων ενεπλάκησαν στην υπόθεση αυτή. «Κανείς δεν έχει ευθύνη για αυτή την τραγωδία; Είμαστε σε δανεισμό. Εχουμε τρία παιδιά. Κανένας δεν θα μας νοιαστεί;».

«Υπάρχουν σοβαρές ευθύνες από την Πολιτεία» υποστηρίζει ο Βαγγέλης Αποστόλου, πρώην βουλευτής Ευβοίας. «Στην περίπτωση της ΒΙΟΜΑΓΝ, ο κ. Βαρβούτης αγόρασε, έναντι εξευτελιστικού τιμήματος την επιχείρηση του πρώην Σκαλιστήρη, έπαιξε τα κομματικά παιχνίδια της τότε κυβέρνησης και, αφού την απαξίωσε, την οδήγησε σε πτώχευση. Στην περίπτωση της ΔΑΡΙΓΚ, επέτρεψε στον κ. Κουταλίδη να αντλήσει από το Χρηματιστήριο τεράστια ποσά, τα οποία βεβαίως δεν επένδυσε».

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »