Πλήρης ημερών πέθανε το πρωί της Μεγάλης Τετάρτης 7 Απριλίου 2004 ο Κωνσταντίνος Καλλίας, ο οποίος είχε διατελέσει επί σειρά ετών βουλευτής, ευρωβουλευτής και υπουργός. Η κηδεία του έγινε την Τρίτη 13 Απριλίου στις 2 το μεσημέρι στο πρώτο νεκροταφείο Αθηνών.

Ο πρωθυπουργός Κ.Καραμανλής,έκανε την ακόλουθη δήλωση: «Ο Κωνσταντίνος Καλλίας έφυγε πλήρης έργων και ημερών. Με την πολύπλευρη δράση του προσέφερε σημαντικές υπηρεσίες στην Ελλάδα και στην Ευρώπη και τίμησε έμπρακτα την εμπιστοσύνη με την οποία τον περιέβαλλαν οι πολίτες. Στην οικογένεια και τους οικείους του εκφράζω τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια».

Ο Κωνσταντίνος Καλλίας γεννήθηκε στη Χαλκίδα στις 9 Ιουλίου του 1901. Ηταν γιος του δικηγόρου Μιχαήλ Καλλία και της Ελένης Πλάτση.

Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας. Ασχολήθηκε ιδιαίτερα με το Συνταγματικό και το Κοινοβουλευτικό Δίκαιο και την Πολιτική Επιστήμη― αργότερα και με το Ευρωπαϊκό Δίκαιο.

Υπήρξε εταίρος της Ελληνικής Αρχαιολογικής Εταιρείας και μέλος του Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός». Την περίοδο 1922-1923, ήταν μέλος της Δημοκρατικής Νεολαίας και συμμετείχε στο συνεταιριστικό κίνημα.

Το 1926, υπήρξε διευθύνων σύμβουλος Συνεταιρισμού Αμπελοκτημόνων Χαλκίδας και διευθύνων σύμβουλος του Εθνικού Ωδείου.

Από το 1926 έως το 1928, διετέλεσε αντιπρόεδρος του Συνεταιρισμού Αμπελοκτημόνων Χαλκίδας και από το 1928 έως το 1931 πρόεδρος.

Το 1931, ίδρυσε τον αναγκαστικό συνεταιρισμό Αμπελοκτημόνων.

Το 1934 παντρεύτηκε την Χρυσούλα Στασινοπούλου.

Στις 15 Δεκεμβρίου 1935, υπήρξε συνιδρυτής του Εθνικού Ενωτικού Κόμματος μαζί με τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο. Το 1946, εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Εύβοιας με το Εθνικό Ενωτικό Κόμμα.

Την περίοδο 1946-1951, διετέλεσε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος και αναπληρωτής του αρχηγού του Εθνικού Ενωτικού Κόμματος, Παναγιώτη Κανελλόπουλου. Το 1949, υπήρξε μέλος της Συμβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης.

Το 1956, έγινε μέλος της ΕΡΕ και, το 1957, μετείχε στη Διεθνή Κοινοβουλευτική Διάσκεψη του Λονδίνου.

Το 1974, εντάχθηκε στη Ν.Δ. Το διάστημα 1975-1976, διετέλεσε αντιπρόεδρος, αναπληρωτής του Κωνσταντίνου Καραμανλή, στη Ν.Δ. Από το 1978 έως το 1981, ήταν πρόεδρος της Ελληνικής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Διεθνούς Εργασίας.

Την περίοδο 1979-1980, διετέλεσε πρόεδρος των δημοκρατικών κοινοβουλίων στη Διακοινοβουλευτική Ενωση, TEN PLUS.

Τον Οκτώβριο του 1981, εξελέγη ευρωβουλευτής με το ψηφοδέλτιο της Ν.Δ. Το 1982, εξελέγη Α' αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος.

Έλαβε μέρος στην αντίσταση εναντίον των δυο δικτατοριών και της ξενικής κατοχής. Υπήρξε πρόεδρος πολλών κοινοβουλευτικών επιτροπών και για οκτώ χρόνια ήταν αντιπρόσωπος στο Συμβούλιο της Ευρώπης. Διετέλεσε αρχηγός της κοινοβουλευτικής αντιπροσωπίας σε τρεις διασκέψεις της Διακοινοβουλευτικής Ενώσεως και στην συνέχεια εκλέχθηκε επίτιμο μέλος της.

Έκανε πολλές αγορεύσεις στην Βουλή, στο Ευρωκοινοβούλιο και στο Συμβούλιο της Ευρώπης από το 1946 έως το 1984 και έγραψε εκατοντάδες άρθρα σε εφημερίδες και περιοδικά από το 1923. Συνέγραψε πολλά αυτοτελή βιβλία και μελέτες που δημοσιεύθηκαν σε περιοδικά.

Την 1η Νοεμβρίου 1995, ακριβώς 50 χρόνια από τότε που ανέλαβε για πρώτη φορά αξίωμα υπουργού, τιμήθηκε από τον Πρόεδρο της Βουλής, Απόστολο Κακλαμάνη, με το αργυρό μετάλλιο της 150ετίας του πολιτεύματος της χώρας.

Τον Ιούλιο του 1997, του απονεμήθηκε από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας το παράσημο «Μεγαλόσταυρος Τάγματος Φοίνικος». Ανέλαβε σειρά από τα κυβερνητικά αξιώματα.

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »