"Όποιος βλέπει το καινούργιο με τα μάτια του χθες..."

Του Δημήτρη Κατσούλη, Δήμαρχος Αυλώνος

Η συγκυρία της κρίσης έχει απλώσει ένα πέπλο απαισιοδοξίας. Η νέα τοπική αυτοδιοίκηση όπως κάθε καινούργιο δημιουργεί επίσης ανασφάλεια για το άγνωστο αλλά ταυτόχρονα γίνεται και πρόκληση γιατί όλο και περισσότερο συνειδητοποιούμε όλοι οι πολίτες ότι πολλά πράγματα χρειάζονται αλλαγή, στην κοινωνία, στην πολιτική.

Τώρα είναι η ώρα να γίνει αυτή η πρόκληση της συγκυρίας πρόκληση και πρόσκληση στην νέα γενιά, να βγει στο προσκήνιο, να μπει μπροστά, να γίνει πρωταγωνίστρια στο καινούργιο που πρέπει να οικοδομηθεί, στην κοινωνία, στην πολιτική και εν προκειμένω στην αυτοδιοίκηση.

Προφανώς σκέπτονται με το βλέμμα στραμμένο στο χθες όλοι όσοι αντιλαμβάνονται την νέα τοπική αυτοδιοίκηση ως μία απλή υπερμεγένθυση αυτής που γνωρίζαμε έως σήμερα ή όσοι αντιλαμβάνονται το τοπικό πολιτικό σύστημα ως μία απλή επαύξηση του αριθμού των εκλογέων.

Όποιος βλέπει το καινούργιο με τα μάτια του χθες δεν βλέπει προφανώς την ανάγκη και την απαίτηση της κοινωνίας για την αλλαγή.

Σήμερα η νέα τοπική αυτοδιοίκηση έρχεται να εκφράσει δύο βασικές ανάγκες: την ποιοτική αναβάθμιση των υπηρεσιών προς τον πολίτη και τον άνθρωπο, προς την τοπική κοινωνία και ταυτόχρονα την αναδιάταξη της σχέσης των πολιτών με τη διοίκηση και την πολιτική.

Αυτό σημαίνει ότι η τοπική κοινωνία των πολιτών πρέπει να γίνει βασικός πρωταγωνιστής στην λειτουργία του τοπικού πολιτικού συστήματος, ο έλεγχος, η διαφάνεια και η λογοδοσία να εμπεδωθούν ως προαπαιτούμενα κάθε διοικητικής και πολιτικής δράσης.

Στο νέο πεδίο της αυτοδιοίκησης, οι τοπικές ηγεσίες δεν μπορεί να παραμένουν απλοί και ενίοτε «ευέλικτοι» διαχειριστές μικροτοπικών ή και ιδιοτελών συμφερόντων, πρέπει να ηγούνται των συλλογικών προσπαθειών της κοινωνίας και του πολίτη, για ποιότητα ζωής, βιώσιμη και αειφόρο ανάπτυξη, για κοινωνική αλληλεγγύη.

Ο άνθρωπος πρέπει να είναι στο επίκεντρο. Αυτό είναι το κρίσιμο διακύβευμα της προοδευτικής τοπικής διακυβέρνησης, η «κόκκινη γραμμή» που οι προοδευτικοί πολίτες πρέπει να χαράξουν.

Όλοι σχεδόν επικαλούνται τον «Καλλικράτη» και σκέπτονται και ενεργούν ακριβώς με τις ίδιες αντιλήψεις που επιδιώκει να ανατρέψει ο «Καλλικράτης».

Οι νέοι άνθρωποι, οι νέες ιδέες και οι νέες αντιλήψεις δύσκολα βρίσκουν θέση ή και εάν βρουν είναι σαν την «μύγα μες'το γάλα». Και αναρωτιέται κανείς; Αξίζει η συμμετοχή σε διαδικασίες αναπαραγωγής της μιζέριας; Εάν είναι να διαβεί κανείς την «κόκκινη γραμμή», να υποκύψει σε αυτό που καταγγέλλει ασφαλώς δεν αξίζει.

Σε κάθε περίπτωση όμως δεν αξίζει ο εφησυχασμός, η σιωπηρή αποχή, η φυγή στην αδράνεια. Αξίζει η παρουσία, το δυνάμωμα της φωνής, η συνεισφορά σε ένα κίνημα αλλαγής και αναγέννησης.