Αυτές τις ημέρες πρόσωπα και φορείς που μπορούσαν να επηρεάσουν για λογαριασμό του νησιού μας την κεντρική εξουσία, ανακάλυψαν ξαφνικά ότι η Εύβοια βρίσκεται εκτός κυβερνητικού ενδιαφέροντος. Μάλιστα ένας βουλευτής του ΠΑΣΟΚ με μεγάλη θητεία στο κοινοβούλιο έφτασε μέχρι του σημείου να ζητά τη συστράτευση όλων μας «για να εντάξουμε την Εύβοια στην Ελλάδα».

Και βέβαια οφείλουμε όλοι οι Ευβοιώτες να προστρέξουμε σ' αυτή τη προσπάθεια. Για να είναι όμως αποτελεσματική, πρέπει ταυτόχρονα να αναζητήσουμε τους υπεύθυνους της «απουσίας» της Εύβοιας από τον ελλαδικό χάρτη και να ανακαλύψουμε και τα δικά μας αποτυπώματα σ' αυτή την πορεία εγκατάλειψης που βιώνει τα τελευταία 20 χρόνια ο τόπος μας.

Όλοι γνωρίζουμε ότι τόσο στις αποφάσεις του Πρωθυπουργού και των κυβερνητικών κλιμακίων στο νησί μας όσο και στο γραφείο των Υπουργείων παίζεται πάντα το ίδιο έργο: Εμπαιγμός. Προς τι λοιπόν επανάληψη του ίδιου έργου, όταν μάλιστα βρισκόμαστε κι εκτός προεκλογικής περιόδου; Απλά για να υπάρξει άλλοθι και να ανανεωθούν για μια ακόμη φορά οι ελπίδες;

Και εδώ μπαίνουν τα ερωτήματα;

Εμείς οι Ευβοιώτες πρέπει να φανούμε για μια ακόμη φορά αφελείς; Πρέπει να αποδεχτούμε το ρόλο της υποτέλειας και επαίτη που μας επιφύλαξαν η κεντρική εξουσία και οι τοπικοί της εκπρόσωποι ή να διεκδικήσουμε αυτά που μας ανήκουν;

Και βέβαια είναι πολύ σοβαρό θέμα ο χωροταξικός και στρατηγικός σχεδιασμός της αυριανής πορείας του τόπου μας, όμως υπάρχει και το σήμερα. Και το ζητούμενο σήμερα είναι οι πολιτικές και τα έργα που θα επιτρέψουν τη σύγκλιση του νομού μας με την υπόλοιπη Ελλάδα.

Είναι χαρακτηριστικά δύο παραδείγματα:

1. Οι άνεργοι της ΒΙΟΜΑΓΝ όχι μόνο δεν έχουν πληρωθεί δεδουλευμένα και αποζημιώσεις αλλά και σέρνονται στα δικαστήρια γιατί τα διεκδίκησαν, όταν σε ανάλογες περιπτώσεις σ' άλλες περιοχές όχι μόνο υπήρξε άμεση καταβολή των οφειλομένων αλλά και ρύθμιση στην απασχόλησή τους και

2. Δεν υπάρχει καμία πρωτεύουσα νομού στη χώρα μας που να συνδέεται με το εθνικό δίκτυο με δρόμο σαν αυτόν της Χαλκίδας - Σχηματαρίου.

Δυστυχώς ακόμη και γι' αυτά τα ελάχιστα δεν υπάρχει φως. Η μόνη ελπίδα που μας απόμεινε είναι η αφύπνιση της τοπικής κοινωνίας.
Βαγγέλης Αποστόλου

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »