"Βιομηχανία άρτου και όχι πια θεαμάτων η Ερέτρια"

Της Γιάννας Φιλάου,
ερευνήτριας κοινωνικής ψυχολογίας, [email protected]

"Η ένδοξη ιστορία του αρχαίου θεάτρου Ερετρίας άντεξε μέσα στο πέρασμα του χρόνου. Ακραία καιρικά φαινόμενα, αντίξοες και πρωτόγονες μορφές συντήρησης δεν κατάφεραν να φθείρουν την αίγλη και να σβήσουν τη λάμψη του. Οτι κατάφερε να στήσει όρθιο η σοφία των αρχαίων Ελλήνων και διαχρονικά να δεσπόζει εκεί στην άκρη της Ερέτριας, αιώνες τώρα, όπως το αρχαίο θέατρο Ερετρίας, το κατέστρεψε και το αφάνισε η απληστία, η αδιαφορία και η άγνοια του νεοέλληνα με τις ευλογίες και τις παρεμβάσεις των αρμοδίων φορέων, φυσικά.

Θα ήταν μεγάλη παράλειψη να μην εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας στους εκάστοτε αρμόδιους φορείς που στις προεκλογικές τους καμπάνιες δεν παραλείπουν να αναφέρουν στη λίστα των υποσχέσεών τους και την αναστήλωση του αρχαίου θεάτρου Ερετρίας, χρόνια τώρα. Μέχρι την 10ετία του 80 που το αρχαίο θέατρο Ερετρίας ήταν εν ενεργεία, αποτελούσε πόλο έλξης για τους επισκέπτες και συγχρόνως συντελούσε και στην πολιτιστική και οικονομική αναβάθμιση της Ερέτριας.

Αν οι αρμόδιοι φορείς, αρχηγοί, αφέντες της Ερέτριας, μάναντζερ! του δημόσιου χρήματος, νιώθουν την πολιτιστική τύφλωση, απαξίωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και υπόστασης, καθώς και τον πολιτισμικό μαρασμό που επέφερε η απενεργοποίηση του αρχαίου θεάτρου Ερετρίας και παρεπιμπτόντως, λέω, μήπως, καμιά φορά, ξέρεις, στοχεύουν να ξαναποκτήσει η Ερέτρια τη δόξα και την αίγλη που είχε μέχρι την 10ετία του '80, όπου την επισκέπτονταν πλήθος κόσμου για να απολαύσουν ποιοτικές θεατρικές παραστάσεις με διάσημους καλλιτέχνες, υπάρχει πάντα μια λύση: Όχι, όχι δεν αναφέρομαι στη λύση που προτείνει μέσα απ τα τραγούδια του ο γνωστός ποπ, ροκ, ροκ, ποπ, ροκποπ, ποπροκ και βάλε καλλιτέχνης, αλλά εννοώ στηρίζω και υπογραμμίζω την ανοικοδόμηση ενός καινούριου θεάτρου, ενός θεατρικού μεγάρου για πολλούς. Μέσα στο θεατρικό μέγαρο θα ξετυλίγονται θεατρικές παραστάσεις που θα αποτελούν πνευματική τροφή για το θεατή και έτσι ο επισκέπτης δεν θα αποχωρεί αυθημερόν, αλλά θα παρατείνει την παραμονή του στην Ερέτρια, όχι μόνο για τη λήψη άρτου αλλά και θεάματος!

Αυτά που προς το παρόν προσφέρει η Ερέτρια σ' ένα καινούργιο επισκέπτη σαν πρώτη εικόνα (ας αφήσουμε πλέον τον παλιό ετεροδημότη, που ήρθε δέθηκε, δεσμεύτηκε, επένδυσε), είναι παραλίες φορτωμένες με σκουπίδια και αξάριστα αγριόχορτα, που και που καμιά ομπρέλα αλλά χαβάη, σουλάτσο στον πλακοστρωμένο παραλιακό πεζόδρομο, που κάθε τόσο ή παραπατάς πάνω στους λάκκους, αφού οι πλάκες λείπουν ή πας κουτσαίνοντας, γιατι το τακουνάκι κάπου σφήνωσε, αριστερά και δεξιά αραδιασμένες καρέκλες και τραπέζια, με τραπεζομάντηλα, κεράκια, λαμπάκια, λουλουδάκια, δεν λέω, αλίμονο και όλο αυτό το καλοστημένο ντεκόρ υπό την επίβλεψη ενός υπερκινητικού προσωπικού που απηλλαγμένο από κάθε είδους διάκριση προς τον πελάτη, περιμένει όποιον να είναι βρε παιδί μου, αρκεί να καθήσει, να ξεπεινάσει, να μας τα ακουμπήσει και ας φύγει μετά.

Αρτο (άσπρο, ολικής, καλαμποκίσιο ζυμωτό και βάλε), προσφέρει άφθονο η Ερέτρια μέσα από τα καφέ, μπαρ, αρτοποιεία, ζαχαροπλαστεία, εστιατόρια, οργανωμένα στέκια για κοψίδια καλοψημένα και μη, αλλά στα θεάματα, μονίμως πια, έχει την αυλαία κλειστή. Αυτό γιατί από την 10ετία του'80 το θέατρο έμεινε στα ανεκμετάλλευτα εγχώρια οικιστικά αξιοθέατα και χαρακτηρίστηκε μη επισκέψιμος χώρος από οιονδήποτε ανθρώπινο ον, παρά μόνο κατά παράβαση μερικών αιγοπροβάτων τα οποία διαθέτουν την απαραίτητη ευλυγισία στα μπροστινά και στα οπίσθια άκρα τους για να αναρριχηθούν πάνω στα κάγκελα, προς αναζήτηση τροφής, εντός του αρχαιολογικού χώρου. Να κάπου εκεί στο κέντρο, που αναδυόταν ο από μηχανής Θεός να βοσκήσουν, τα προβατάκια ρε παιδί μου, εκει που παιδιά τότε εμείς, τρέχαμε κρυφά από τους αστυνομικούς, γιατί μας κυνηγούσαν, επειδή δεν είχαμε λεφτά για εισιτήριο, να βρούμε μια θεσούλα μπροστά, μπροστά και να δούμε από κοντά τους μεγάλους και φημισμένους καλλιτέχνες, μια και ήταν μύθοι για μας, αφου η τηλεόραση στη 10ετία του '60 ήταν άγνωστη.

Βιομηχανίες άρτου και όχι θεαμάτων αποφάσισαν να παράγουν οι σύγχρονοι νεοέλληνες αφέντες της Ερέτριας στους επισκέπτες της, όσο για την πνευματική και πολιτιστική συσκότιση, είναι και αυτή η γνωστική διαδικασία μια από τις κυρίαρχες επιδιώξεις της σύγχρονης εποχής μας, μια και πάνω σε μερικές ή σε όλες τις μουσικές νότες του πενταγράμμου, θα μπορούσαν ακόμη και να μελοποιηθούν μερικά απ' τα ρεφρέν της πεζής και πολιτιστικά συσκοτισμένης νεοελληνικής σύγχρονης καθημερινότητας όπως: μάσα, ρε! ξάπλα, πέτα, τσέπωνε και σκάστα!

Αστα, κρύφτα, χώστα, λάδωσε και σώπα... ρεφρέν που συνθέτουν τη νεοελληνική κωμικοτραγική πραγματικότητα, ένα έργο που θα μπορούσε να παιχθεί στο αρχαίο θέατρο Ερετρίας, λέμε! αν ξαναλειτουργούσε... άντε και εσύ, πάντα με τον αντίλογο στα χείλη... αλλά και στο υπό ανέγερση θεατρικό μέγαρο... Γιατί όχι!"