«Ήλιος και δρόμος». Ο Νιόνιος το 'γραψε και το τραγούδησε υπέροχα, σαν να τον ακούω λαχταρισμένο, κοντανασαίνοντας, να ψιθυρίζει, τώρα δα, «σύντροφέ μου, αχ τι κακό, μέρα μ' ήλιο σαν κι αυτό, να την τρώει τ' αφεντικό». Από το αιδηψιώτικο μπαλκόνι βλέπω τον ήλιο να πολιορκεί την παιδεμένη από τον χιονιά φύση. Η θάλασσα, γαλήνια στην επιφάνεια, σπαρταράει κρυφά. Ευτυχώς είναι Κυριακή. Τα παιδιά δεν έχουν σχολείο και γυροφέρνουν, τα ουζάδικα στην παραλία έχουν δουλειά, δεν περιμένω στην ουρά να πάρω το φέρι και να τρέξω στην Αθήνα, σύντροφέ μου. Το βράδυ θα είμαστε στα Γιάλτρα.

Όλα αλλιώτικα εδώ πέρα, ο χρόνος έχει διάσταση, ένα σωρό πράγματα έκανα από το πρωί κι ακόμα είναι μεσημέρι, ένδοξο μεσημέρι με τα φύλλα των λιόδεντρων να λαμπιρίζουν ελπίζοντας πως η βαρυχειμωνιά, που έκαψε γερά κλωνάρια, πέρασε. Βαριές οι ζημιές για την παραγωγή, βαρύ και το τίμημα για τον περιφερειακό δρόμο από Αιδηψό στη Χαλκίδα μέσω Λίμνης, που γέμισε πέτρες τεράστιες και όγκους χωμάτων από τις κατολισθήσεις, έκλεισε και τώρα περνάει κανείς με δική του ­ αν είναι δυνατόν... ­ ευθύνη. Μοιάζει σαν όλοι να ξεχνούν πως η Εύβοια είναι νησί και το βόρειο κομμάτι της αποκλείεται ­ συχνά πυκνά ­ στην κακοκαιρία. Όπως τώρα, με το δράμα των κατολισθήσεων στην οδική αρτηρία. Σύντροφέ μου, πρέπει να το δεις αυτό και να βάλεις πλάτη, γιατί μόνον ο ήλιος δεν φτάνει.
(της Λίνας Αλεξίου από την εφ. ΝΕΑ)

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »