Από αρχαιοτάτων χρόνων ο ευρισκόμενος σε ακμή Ελληνισμός διακρινόταν για την πολυφωνία τις διαφορετικές απόψεις, τοποθετήσεις, κρίσεις και κατά συνέπεια τις διαφωνίες.

Πάντοτε όμως σε ένα πλαίσιο καθορισμένο από παραμέτρους που χαρακτήριζαν το Ελληνικό Πνεύμα. Δηλαδή, κανείς δεν κατέχει - ως δεδομένη θέση - την αλήθεια. Γι' αυτό ακριβώς και διαλογίζονταν με στόχο να μάθουν και να προσεγγίσουν την πραγματικότητα.

Ποτέ οι Έλληνες δεν είπαν "Εμείς τα ξέρουμε όλα, εσείς τι μιλάτε;".

Αντίθετα, οι Έλληνες έλεγαν: "Βάσει όσων έχουμε μελετήσει και όσων έχουμε συλλογιστεί, πιστεύουμε ότι η αλήθεια είναι αυτή. Πιστεύουμε, υποθέτουμε λογικά, συμπεραίνουμε. Δεν γνωρίζουμε, δεν κατέχουμε αλλά συμπεραίνουμε".

Η Ελληνική Σκέψη, ο Ελληνικός τρόπος ζωής, ο Ελληνισμός - με μια λέξη - δεν είναι η αλήθεια. Είναι ένα πιστεύω, μια στάση ζωής. Την αποδέχεσαι και ζεις σύμφωνα με αυτήν, ή την απορρίπτεις και συνεχίζεις.

Όταν οι Έλληνες άρχισαν να λένε ότι "Εμείς ξέρουμε το σωστό" ήρθε και η παρακμή. Γιατί το να είσαι απόλυτος στις θεολογικές-φιλοσοφικές σου αναζητήσεις τότε, λίγο το κακό - άντε να θεωρηθείς φανατικός ή γραφικός ή και τα δύο - αλλά όταν η πεποίθηση αυτή επεκτείνεται και σε πολιτικοκομματικές τοποθετήσεις τότε είναι επόμενο το κοινωνικό συμφέρον να μην θεωρείται και προσωπικό αλλά το ατομικό συμφέρον να ταυτίζεται με το κοινωνικό..!

Για παράδειγμα στην Αθήνα οι εξοστρακισμοί αποδυνάμωσαν την πολιτεία σε τέτοιο βαθμό, που πλέον η λέξη δημοκρατία αποτελούσε ένα κακόγουστο αστείο...

Οι Έλληνες ποτέ δεν ηρωποίησαν κάποιον πολιτικό. Όλοι έκαναν σφάλματα και άρα όλοι ήσαν αποδέκτες σκληρής κριτικής, με εξαίρεση όσων σκοτώθηκαν σε μάχες.

Όταν λοιπόν τέτοια "ιερά" πρόσωπα επιδέχτηκαν - και ορθώς - κριτική, πώς είναι δυνατόν εμείς, που θέλουμε να λεγόμαστε Eλληνες σήμερα, να λέμε ότι "εκείνος ο πρόεδρος-πρωθυπουργός είναι σωστός είναι άψογος και να τον υπερασπιζόμαστε σε τέτοιο σημείο που να θυμίζουμε εικόνες άσχημες που στιγμάτισαν την μεταπολεμική Ελλάδα πριν από 20 και 30 χρόνια;

Συνεπώς υπερασπιζόμενοι αυτόν τον πολιτικό (;) -τον όποιο πολιτικό- καταπατούμε τις βασικές αρχές μας περί ελευθεροτυπίας και πλέον να συναγωνιζόμαστε σε πρακτικές όσους κατηγορούμε και πολεμάμε.

Έχω την εντύπωση ότι από εκείνη την δεδομένη στιγμή κάνουν την εμφάνισή τους και τα φαινόμενα της απεχθέστατης λογοκρισίας.

Επανέρχομαι λοιπόν και διαπιστώνω ότι από το σημείο απαρχής "καθέτων" κομματικών τοποθετήσεων και ηρωοποιήσεων κάποιων προσώπων, εμφανίζονται οι έριδες σπέρνοντας τον τυφλό φανατισμό!

Και επειδή ως γνωστόν η ιστορία επαναλαμβάνεται, βλέπουμε και εδώ τα σημάδια της παρακμής.

Όταν λοιπόν αρχίζουμε και τοποθετούμε ετικέτες στους συνομιλητές μας περιθωριοποιώντας τους ταυτόχρονα, επειδή αυτά που γράφουν δεν ταιριάζουν με τα δικά μας (...) ή επειδή δεν είναι αντικειμενικοί αφού δεν συμφωνούν με μας (!) τότε έχουμε τραβήξει ένα πολύ σκοτεινό μονοπάτι που δυστυχώς κάθε άλλο παρά Ελληνισμό και Δημοκρατία θυμίζει...

Αντώνης Γκιβίσης
[email protected], [email protected]

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »